Ο Γιώργης Κοντοπόδης παίζει τον serial killer και δίνει ρεσιτάλ

Τον Γιώργη Κοντοπόδη τον γνωρίσαμε για πρώτη φορά από κοντά στο θέατρο, Τσάι στην Σαχάρα, όπου υποδύεται έναν από τους πιο γνωστούς serial killer, τον Τζον Γουέην Κέισυ. Είναι υπόδειγμα Αμερικανού πολίτη της δεκαετίας του 1960. Ευτυχισμένος οικογενειάρχης, επιτυχημένος επιχειρηματίας, σημαντικό μέλος της κοινωνίας με έντονο κοινωνικό έργο.
Ζει με τη σύζυγό του και τα παιδιά του κι εργάζεται στην αλυσίδα εστιατορίων του πεθερού του. Την ημέρα είναι αξιοσέβαστος και ευυπόληπτος….

Τη νύχτα αλλάζει πρόσωπο, όταν μπαίνει στο αυτοκίνητο του και κυκλοφορεί στους δρόμους. Εμφανίζεται ο Πόγκο… ο κλόουν… εκείνος που αγαπάει τα νεαρά αγόρια…. το λευκό τους δέρμα… την απαλή τους μυρωδιά. Τα νεαρά αγόρια που καταλήγουν να κοιμούνται στο υπόγειο , αφού τελειώσει μαζί τους… αφού τα έχει κάνει να κλάψουν.

Βασισμένο στην αληθινή ζωή του Αμερικανού Τζόν Γουέην Κέισυ ή αλλιώς Πόγκο ο κλόουν, ο μονόλογος του Μιχάλη Παπαδόπουλου, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο κοινό, μας δείχνει τη ζωή ενός από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους της Αμερικής, ενός ανθρώπου που βίασε, σκότωσε και έθαψε κάτω απ το σπίτι του 33 νεαρά αγόρια και καταδικάστηκε σε θάνατο – αμετανόητος – αφού αποκαλύφθησαν όλες οι στυγερές δολοφονίες που είχε κάνει…

— Για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή παρουσιάζεται ένας μονόλογος ο οποίος διαπραγματεύεται τη ζωή ενός από τους πιο γνωστούς serial killer. Καταρχήν αυτό που θέλουμε να μάθουμε είναι αν είπες αμέσως το «ναι» στην πρόταση αυτή και για ποιο λόγο το έκανες.

— Νομίζω πως διαβάζοντας το εξαιρετικό ( όχι μόνο κατά τη δική μου γνώμη, μα πλέον και του κοινού ) κείμενο του Μιχάλη Παπαδόπουλου δεν έχεις περιθώρια να πεις «όχι». Το θέμα σκληρό, σε κάποια σημεία τρομακτικό και πολύ, μα πάρα πολύ, αληθινό. Σε σημείο που απορεί κανείς αν μιλάει για τη ζωή του Τζόκ Κέηση ή για τις ενδόμυχες σκέψεις του καθένα από μας. Ο μονόλογος από μόνος του είναι κάτι που θαυμάζουμε, κάτι που μας γοητεύει, μας τρομάζει ίσως … μα με τον τρόμο αυτόν… που σε κάνει απλά να προχωράς. Με δυο λόγια, αυτό το έργο συγκέντρωνε την γκάμα όλων των συναισθημάτων πριν καν ακόμη την πρώτη ανάγνωση. Σα να με προκαλούσε… Η επισφράγιση απλά ήρθε με τη σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου, τον οποίο εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια. Και τόσο απλά…ξεκίνησαν οι πρόβες.

— Στην Αμερική, πρόσφατα, κακοποιοί προκειμένου να ασελγήσουν και να κακοποιήσουν παιδιά, ντύνονταν κλόουν. Κάτι που έκανε ο serial killer που υποδύεσαι . Έγινε χαμός με το θέμα αυτό στην Αμερική. Θεωρείς ότι μπορεί να αντιμετωπιστούν τέτοια φαινόμενα;

— Η κακοποίηση των παιδιών δυστυχώς είναι ένα θέμα που υπήρχε, υπάρχει και μάλλον θα συνεχίσει. Δεν μπορούμε να το ελέγξουμε , ειδικά στην εποχή του ίντερνετ και του διαδικτυακού φλέρτ. Αληθινά δεν μπορώ να καταλάβω (παρά την τωρινή μου ενασχόληση με το θέμα ) το «γιατί». Μου φαίνεται αδιανόητο, το ότι ένας άνθρωπος ξεσπάει δικά του απωθημένα σε νεαρά κορμιά και ψυχές. Στην διάρκεια των προβών, μιλώντας με τον συγγραφέα, μου ΄χε πει τη φράση «είναι το βαθύτερο θέλω ανθρώπων που υπήρξαν θύματα, να γίνουν θύτες» – και αν κάποιος το ψάξει, όντως πρόκειται κυρίως για ανθρώπους που έχουν κακοποιηθεί (είτε σωματικά είτε ψυχικά) οι ίδιοι στην παιδική τους ηλικία. Αυτό βέβαια δεν κάνει το γεγονός λιγότερο επώδυνο, ούτε και τους δικαιολογεί. Κατακριτέο είναι, κολάσιμο είναι και πολλά άλλα είναι, μα όσα και να πούμε εμείς…δεν παύει να ναι απλά πραγματικό. Όσον αφορά στο γεγονός, της ενδυμασίας των κλόουν … για μένα ήταν απλά άλλο ένα σημάδι για το ότι «πρέπει» να κάνω τον συγκεκριμένο ρόλο.

— Μέσα από τον μονόλογο ποια στιγμή θεωρείς συγκλονιστική και θα θυμάσαι;

— Απολαμβάνω όλο το έργο, απ΄το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι, ίσως, και το συναίσθημα της ευθύνης του ενός ηθοποιού πάνω στη σκηνή που με έκανε να μελετήσω τοσο πολύ το έργο, ώστε να προσπαθήσω να το περάσω μέσα μου και να μην ξεφεύγω στιγμή. Είναι αρκετά επικίνδυνο το «μόνος «. Δεν έχεις δευτερόλεπτο να χαλαρώσεις, να ανασυγκροτηθείς σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Πρέπει απλά να συνεχίσεις και να συνεχίσεις καλά…σεβόμενος τον θεατή που έχει πληρώσει για να σε δεί. Αν πρέπει να εστιάσω σε συγκεκριμένο σημείο… λατρεύω το τέλος του έργου και την περιγραφή της εκτέλεσης. Σημείο για το οποίο είχαμε έντονη διαφωνία με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο Λιακόπουλο ως προς το αν θα άρεσε ή όχι στον κόσμο. Δεν έχω ακόμη (παρά τις 3 εβδομάδες παραστάσεων ) καταλάβει αν ο κόσμος αρέσκεται στο συγκεκριμένο σημείο του έργου. Αν του δημιουργεί συναισθήματα… η ανάσα τους, πάντως, μου δείχνει πως μάλλον ναι…. Έχω ακόμη όμως καιρό για να το σιγουρέψω.

— Έχει λίγο καιρό που ξεκινήσατε την παράσταση στο Θέατρο, «Τσάι στην Σαχάρα», κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Ο κόσμος που έρχεται είναι προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο; Τι σας λέει για την παράσταση;

— Είμαι πολύ χαρούμενος, καθώς για πρώτη φορά βλέπω κόσμο που μετά την παράσταση δεν περιμένει να βγω απ΄το καμαρίνι, αλλά έρχεται ως εκεί να με αναζητήσει. Δεν έχουν τόση σημασία τα συγχαρητήρια (ευπρόσδεκτα και με χαροποιούν), για μένα σημασία έχει ότι βλέπω κόσμο με τα μάτια του γεμάτα απ΄το έργο. Κόσμο που έχει –αν μη τι άλλ – ταρακουνηθεί απ το έργο που παρακολούθησε. Για μένα δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Ταρακούνημα απ το λήθαργο της εποχής μας, έστω και μέσα από ένα έργο χαστούκι. Αυτό μου δείχνει πως δεν μας έχουν κοιμίσει , όπως ακούω συχνά τριγύρω μου τον τελευταίο καιρό και πως το θέατρο είναι όντως σημαντικό μέσο αφύπνισης.

— Είσαι από τους νέους και πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς. Από την εποχή που η Ελλάδα χτυπήθηκε από την κρίση μέχρι σήμερα τι έχεις παρατηρήσει στα θεατρικά δρώμενα;

–Είμαι απ΄ τους νέους, μ΄ αρέσει αυτό, νοιώθω 20 χρονών. Το «πολύ ταλαντούχος», θα αφήσω να το πει το κοινό. Η αλήθεια είναι πως έχει υπάρξει μεγάλη αλλοίωση στα δεδομένα του θεάτρου απ την εποχή που πρωτοβγήκα εγώ. Αλλοίωση σε πρακτικά ζητήματα όπως μισθοδοσίες, κόστος εισιτηρίων, προϋπολογισμό παραγωγών όσο και σε ζητήματα πληθώρας θιάσου, επιλογών έργου. Προτιμώ πάραυτα να μη στέκομαι εκεί, μα στο γεγονός ότι το θέατρο συνεχίζει ακάθεκτο. Κρίση περνάνε οι πάντες, όλα τα επαγγέλματα, όλες οι δουλειές… δε θα γλύτωνε το θέατρο και ούτε κερδίζουμε κάτι αναμασώντας το πόσο δυστυχισμένοι είμαστε. Απ΄ τη στιγμή που δεν κάνουμε κάτι δραστικό για να βγούμε απ όλο αυτό, είναι μια συζήτηση χωρίς τέλος. Εστιάζω, λοιπόν, στα καλά και προχωρώ…κάποια στιγμή «θα ξανα-ρθει» άσπρη μέρα και για μας. Άλλωστε, τα ποιήματα είναι σοφά.

— Είσαι πολιτικοποιημένος;

— Ούτε καν. Είμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο για να σχολιάσω την πολιτική κατάσταση. Ο λόγος; Μάλλον ζω σε έναν άλλο κόσμο, ο οποίος απλά λούζεται τα αποτελέσματα των πράξεων του υπαρκτού. Ο Θεός να τους φωτίσει… μόνο αυτό.

— Ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το πιο σημαντικό πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας;

— Η παράδοση. Έχουμε άνευ όρων παραδοθεί και αφηνόμαστε να μας σέρνουν σαν τα πρόβατα στη σφαγή ή και ακόμη χειρότερα. Τα πρόβατα τουλάχιστον βελάζουν μόλις αντιληφθούν τον κίνδυνο. Το ότι βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους, που διαδηλώνουν χωρίς να ξέρουν το γιατί, το ότι βλέπω τριγύρω μου ανθρώπους που μετά την διαδήλωση παίρνουν την παρέα τους και απλά πηγαίνουν για βόλτες και συζητάνε τα της διαδήλωσης, ενώ την ίδια στιγμή ο διπλανός τους υποφέρει, μπορεί να με τσακίσει. Γι αυτό και έχω επιλέξει να απέχω. Νομίζω κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Και δε γνωρίζω για ποιο λόγο έχει συμβεί αυτό σε έναν λαό που η ιστορία έχει δείξει πως είναι από τους πιο έξυπνους και μαχητικούς λαούς. Κάναμε τέχνη , όταν άλλοι ζούσαν σε σπηλιές και αυτή τη στιγμή έχουμε φτάσει να ΄μαστε ο τελευταίος τροχός της ξεχαρβαλωμένης αμάξης. Και όσο και να σου φανεί παράξενο και άσχετο, βρίσκω αναφορές παρεμφερείς στο έργο για τον Τζον Κέηση. Γι αυτό το ΄πα, το λέω και θα συνεχίσω να το λέω «σημερινό «- και γι αυτό θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, που τη συγκεκριμένη στιγμή παίζω τον συγκεκριμένο ρόλο.

Το έργο παρουσιάζεται από τη Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου έως και την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30

Συγγραφέας : Μιχάλης Παπαδόπουλος

Σκηνοθεσία – Σκηνικό : Αλέξανδρος Λιακόπουλος

Βοηθός Σκηνοθέτη : Γωγώ Φάκου

Μουσική επένδυση : Γιώργης Κοντοπόδης

Στο ρόλο του Τζον Κέισυ : Γιώργης Κοντοπόδης

Διάρκεια παράστασης : 80 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ, 7 ευρώ ( φοιτητικό ,ανέργων )

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21 : 30

Ακατάλληλο για ανηλίκους

Τσάι στη Σαχάρα

Λαοδικείας 18 – Ιλίσια

Τηλέφωνο 2110120936, fax 2110120937

email : [email protected]