Ο Έλληνας έχει δικαίωμα στην καλή ζωή…

Πόλεμο δεν έχουμε. Δουλεύουμε. Γιατί να μην ζούμε καλά; Γιατί οι Έλληνες να μην  έχουν μεγάλα σπίτια; Γιατί να μην έχουν καινούργια αυτοκίνητα; Γιατί θα πρέπει να κατηγορούμε όσους τα απέκτησαν με τραπεζικά δάνεια; Γιατί θα πρέπει να φταίμε εμείς που παίζουμε ένα παιχνίδι με βάση τους κανόνες που μας παρουσίασαν; Γιατί φταίει η Ελλάδα που δανείστηκε και όχι η Γερμανία που τη δάνεισε; Δωρεά μας έκανε; Όχι. Η Γερμανία κέρδισε πολλαπλώς. Όχι μόνο από τους τόκους. Έδωσε δουλειές σε Γερμανούς, πέτυχε ρυθμούς ανάπτυξης, αντιμετώπισε

τα δικά της προβλήματα. Χάρις στην ΕΕ η Γερμανία αντί να πληρώνει μόνο, πλήρωνε για να πληρωθεί. Έξυπνο.

Αλλά, δε θα λύσουμε σε αυτό το άρθρο τα μυστήρια της παγκόσμιας οικονομίας. Υπάρχουν άλλοι πολλοί καλύτεροι στα οικονομικά από εμένα. Εμένα με ενδιαφέρει το πρώτο ερώτημα: γιατί να μην ζούμε καλά; Και δεν ρωτάω επειδή οι Γερμανοί μας πέρασαν την άποψη πως οι Έλληνες ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές μας (η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό κράτος ζούσε πάνω από τις δυνατότητές του). Ρωτάω γιατί ακούω καθημερινά γύρω μου ανθρώπους να χαίρονται επειδή κάποιοι άλλοι χρεοκόπησαν. «Καλά να πάθει, ήθελε τζιπ»! «Πάνε τώρα τα μοντελάκια»!

Πυροσβέστης, λέει, ήθελε σπίτι 200.000 ευρώ και αυτοκίνητο 2.000 κυβικών! Η συγκλονιστική… καταγγελία έγινε από συνάδελφο δημοσιογράφο στη διάρκεια μιας χαλαρής σαββατιάτικης ανταλλαγής απόψεων για τα αίτια της κρίσης. Στη διάρκεια μιας ακόμη βάρδιας για να βγουν, με τα τελευταία νέα, οι εφημερίδες της Κυριακής. Η αναφορά λειτούργησε σαν φιτίλι.  Όλοι όσοι ήταν στην αίθουσα σύνταξης άρχισαν να αφηγούνται ιστορίες υπερβολής που αφορούσαν γείτονές τους. Υδραυλικός με φουσκωτό, δημόσιος υπάλληλος με μονοκατοικία κοκ.

Δηλαδή, μπορεί ο Γερμανός να μένει σε μονοκατοικία, μπορεί ο Αμερικανός να έχει ψυγείο ίσο με ένα δωμάτιο, αλλά ο Έλληνας δε μπορεί. Δεν την καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Για μένα μεμπτό είναι κάποιος να έχει κλέψει για να χτίσει σπίτι ή για να αγοράσει αυτοκίνητο. Όχι να έχει δανειστεί. Δεν τα έκλεψε τα λεφτά. Μια οικονομική συμφωνία έκανε. Όπως και με τη δουλειά του.

Πώς πρέπει να ζει ο πυροσβέστης και ο δημόσιος υπάλληλος; Να μένει δε δυάρι νοικιασμένο; Να οδηγά αυτοκίνητο της δεκαετίας του ‘90; Να κρατά τα λεφτά στο μπαούλο μπας και του συμβεί η στραβή; Μήπως γίνει πόλεμος; Γιατί; Για να του τα φάνε οι γιατροί και οι μαυραγορίτες;

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε τη σοβαρότητα στην οικονομική διαχείριση με την αποδοχή της μετριότητας ως κυρίαρχου σωστού παραδείγματος. Γιατί ο εργαζόμενος να είναι καταδικασμένος σε μία μέτρια ζωή; Γιατί δουλεύει αν όχι για να προοδεύσει και να απολαύσει πράγματα και χαρές της ζωής. Ξέρετε τι έλεγαν παλιά οι αστοί στους χωριάτες που έβλεπαν να έρχονται στις πόλεις; Γιατί φύγατε από τα χωριά σας; Eδώ θα πεινάσετε. Εκεί τουλάχιστον είχατε τις κότες σας.

Άλλοι με τις κότες και άλλοι στα Παρίσια. Ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω από αυτή τη λογική. Τη λογική του φόβου, που κρατά τους ανθρώπους στάσιμους.