Ο άστεγος στο ερείπιο

Σ΄άλλες εποχές θα είχαν φωνάξει την αστυνομία, θα ΄χε γίνει σαματάς κι ο άστεγος που τόλμησε να κάνει κατάληψη στο πέτρινο χάλασμα της γωνίας θα είχε πάρει δρόμο στα γρήγορα.

Όμως σήμερα οι γείτονες κοντοστέκονται, τον κοιτάζουν με λύπη, κάποιοι άλλοι με συμπάθεια, τον παρατηρούν από τα στενά μπαλκόνια και σα να βάζουν τον εαυτό τους στη θέση του. Έτσι, μακριά από ιδεολογίες, χωρίς ίχνος από συμφέρον, μοιάζουν με τα κλαράκια των αρρωστημένων δέντρων, που περιμένουν κάτι, τη βροχή (ή μήπως τον ήλιο;), για να ξεδιψάσουν και να θεραπευτούν.

– Πώς θα ήταν άραγε να τριγυρνάς σα το φάντασμα

και μια γονατισμένη κοινωνία να μη μπορεί ούτε στα μάτια να σε κοιτάξει;

Είναι ξένος, μιλά σπαστά τη γλώσσα μας, το πιο πιθανό είναι πως έρχεται από τα Βόρεια, μάλλον Βούλγαρος, μπορεί να ΄ναι και Σέρβος. Ξέμεινε σε μια ταλαίπωρη πατρίδα, μα για τους φτωχούς συνήθως το διαβατήριο έχει κόστος και δεν είναι τόσο χρήσιμο.

Τα χαράματα ξετρυπώνει από το ερείπιο και πιάνει τους δρόμους, σκαλίζει κάδους, ψάχνει σκουπίδια κι έπειτα πουλάει ό,τι πολύτιμο βρει, αλουμίνιο, γυαλί και πλαστικό, κάπως έτσι βγάζει κάτι που μοιάζει μεροκάματο. Συχνά τον πλησιάζουν άγνωστοι, του δίνουν ένα πιάτο φαϊ κι εκείνος, αφού πρώτα κάνει το σταυρό του, έπειτα τους ευχαριστεί, παίρνει δειλά την προσφορά τους κι όρθιος προχωρά με αξιοπρέπεια, χάνεται μέσα στις κατηφόρες.

Για σύντροφο έχει ένα μαύρο κουτάβι, με το λουρί μόνιμα περασμένο στο χέρι. Βλέπεις φοβάται ότι θα το χάσει όπως το προηγούμενο σκυλί του, κάποτε πίνει και καμιά μπύρα, έπειτα ζαλισμένος περπατά την πόλη, έτσι σβήνει τις στιγμές του χρόνου και ξορκίζει τους δαίμονες από ένα πιο χορτάτο παρελθόν.

Λίγα χρόνια πίσω, τότε που φαινόταν πια ότι ο δρόμος μας πάλευε στο πουθενά, έβγαναν φιρμάνια που απαγόρευαν τη δημοσίευση παρόμοιων εικόνων κατάντιας.

Τότε ξεκινούσε μια απεγνωσμένη σταυροφορία, να κρύψουμε τον αρρωστημένο εαυτό μας, δήθεν να πετάξουμε τον καρκίνο που δάγκωνε χαμηλά, ευθεία μέσα στα σκέλια, όπου κρύβεται το υπερ-εγώ μας.

– Άραγε ποιος να θυμάται το σύντομο πέρασμα από την εποχή που έφταιγε η ψυχολογία; Τότε για την σπασμένη αγορά έριχναν τις ευθύνες στις κακές, στις αρνητικές σκέψεις του κοσμάκη!

Τα στιγμιότυπα ανημπόριας, μέσα κι έξω από τις ζωές μας, ταυτίζονται με την καθημερινότητα, μα ετούτη την εξαθλίωση κανένας δε μπορεί, ούτε και γίνεται να αποφύγει. Και να, τα καταφέραμε κάναμε ένα-δυο βήματα μπροστά, αποδεχτήκαμε τη φτώχεια και τελικά δεν ήταν πολύ δύσκολο, μάθαμε την αξία του ελάχιστου.

Η ελπίδα κρύβεται στη συνήθεια, φωλιάζει μέσα στην ψευδαίσθηση του νέου, ενώ κάθε νύχτα δε λησμονά, παραδίνει κάθε υποψία βούλησης στο πιο μικρό, το πιο κακοντυμένο στιγμιότυπο του ύπνου, ακόμη και στον πιο δύστροπο εφιάλτη, αρκεί να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές του.

Ο άστεγος στο ερείπιο

The post Ο άστεγος στο ερείπιο appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.