Ντρέπεται το παιδί μου για εμένα…

« Τα τελευταία πέντε χρόνια ζούμε για να πληρώνουμε τα παλιά χρέη και να δημιουργούμε καινούργια . Από τις 10 κάθε μήνα και μετά, τρώμε μόνο ό.τι στοιχίζει λιγότερο από 5 ευρώ την ημέρα για να τα βγάλουμε πέρα. Και όταν ο μήνας φτάνει προς το τέλος του, καθόμαστε στο τραπέζι με χαρτί και στυλό κι αρχίζουμε τους υπολογισμούς: τον επόμενο δεν θα πληρώσουμε φως, νερό, τηλέφωνο για να καλύψουμε το φροντιστήριο αγγλικών της κόρης μας όπου χρωστάμε ήδη τρεις δόσεις. Αυτή είναι η μόνη πολυτέλεια και υπερβολή που μας είχε απομείνει….

» Μέχρι τον περασμένο Ιούνιο καταφέρναμε με μεγάλες στερήσεις να έχουμε υπό έναν υποτυπώδη έλεγχο την κατάσταση. Με δόσεις παντού, μια ολόκληρη ζωή σε δόσεις, αλλά κουτσά στραβά τα καταφέρναμε. Δεν ξέρω τι έγινε και από τα μισά του Ιουνίου η αγορά κατέρρευσε. Περνούσαν μέρες χωρίς να μπαίνει ούτε ένας πελάτης στο μαγαζί. Όμως οι υποχρεώσεις συνέχιζαν να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Οι φόροι να αυξάνονται, οι προσαυξήσεις των ληξιπρόθεσμων να φουσκώνουν σαν ποτάμι. Πουλήσαμε το αυτοκίνητο, πουλήσαμε τα οικογενειακά χρυσαφικά της γυναίκας μου, πουλήσαμε και τα ασημικά του σπιτιού… Μια τρύπα στο νερό κάναμε. Δεν είχα άλλη επιλογή από την παύση πληρωμών. Σταμάτησα να πληρώνω σχεδόν τα πάντα. Ποιος, εγώ, που σε όλη μου τη ζωή εξοφλούσα τους λογαριασμούς μια εβδομάδα πριν λήξουν! Τι να έκανα, όμως; Αφου δεν εισέπραττα, πώς να πληρώσω; Η αδυναμία μου ήταν αυταπόδεικτη. Μηδενικές εισπράξεις, μηδενικές καταθέσεις, υπέρογκες υποχρεώσεις. 0+0= 10, δεν βγαίνει. Απλά μαθηματικά για αγράμματους είναι. Μαθητή της Α΄ Δημοτικού να βάλεις να σου λύσει το πρόβλημα, θα σου πει “δεν βγαίνει”.

» Αρχές Οκτωβρίου ήξερα ότι η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη. Οι τράπεζες δεν δέχονταν να μου κάνουν κι άλλη ρύθμιση, οι υπάλληλοι των εισπρακτικών ποδοπατούσαν χυδαία την αξιοπρέπειά μου, έφτασα να βγάζω το τηλέφωνο από την πρίζα και να το συνδέω μόνο αργά τη νύχτα και τα Σαββατοκύριακα για να μην χτυπάει συνεχώς. Οι πιστωτές με πίεζαν ασφυκτικά γιατί κι αυτοί με την σειρά τους πιέζονταν από τους δικούς τους. Οι μεγαλύτερες θηλιές, όμως, ήταν της Εφορίας και του ΟΑΕΕ που έσφιγγαν ασφυκτικά το λαιμό μου. Όταν χρωστάς 63.000 και η μόνη διέξοδος είναι οι 12 δόσεις, ή ακόμη και οι 24 υπό αυστηρές προϋποθέσεις, είναι σαν να σε σπρώχνουν στον γκρεμό.

» Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα ήρθε Έκθεση Κατάσχεσης για το σπίτι μου από την Εφορία. Και το αστείο είναι ότι ένα μήνα μετά μου χρέωσαν και 480 ευρώ έξοδα για την Έκθεση Κατάσχεσης. Είναι παράνοια αυτό που ζούμε… Πήγα στον έφορο, μου φέρθηκε ευγενικά, μου εξήγησε ότι δεν υπάρχει νόμος να προστατεύει την πρώτη κατοικία απο την Εφορία, δεκαετίες τώρα, αλλά από μόνοι τους προσπαθούν να μην βγάζουν στο σφυρί τα μοναδικά σπίτια των οφειλετών, όμως ήταν ξεκάθαρος: έπρεπε να πληρώσω για να μπω σε ρύθμιση. Στην απάντηση “δεν έχω τίποτα, γιατί δεν εισπράττω τίποτα” εκείνος σήκωσε τα χέρια ψηλά.

» Ξεκίνησα τις διαδικασίες για υπαγωγή στον Νόμο Κατσέλη αλλά στην ουσία κρέμασα όλες τις ελπίδες μου σε αυτόν τον περίφημο εξωδικαστικό συμβιβασμό που προωθεί η κυβέρνηση κι όλο έρχεται αλλά ποτέ δεν φτάνει. Πίστεψα τους εμπόρους ελπίδας, τους δημοσιογράφους, που κάθε τρεις και λίγο έβαζαν τίτλους στις εφημερίδες τους “Έτσι θα ρυθμιστούν τα χρέη επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών”, όμως σύντομα κατάλαβα ότι κι αυτό άλλο ένα παραμύθι ήταν. Ίσως αναφέρονται στα χρέη των εκδοτών τους…

» Πλέον ζούμε καθημερινά με τον τρόμο της κατάσχεσης του σπιτιού μας. Ζήτησα βοήθεια από μία ομάδα ανθρώπων που μπλοκάρουν τους πλειστηριασμούς και με διαβεβαίωσαν πως θα σταθούν στο πλευρό μου όταν φτάσει η ώρα. Τώρα διαβάζω ότι έρχονται ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Ένας γείτονας που ζει την ίδια τραγωδία με μένα, μου λέει “καλώς να ‘ρθουνε οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Τους περιμένω με γκασμάδες και βαριοπούλες. Θα το κάνω το σπίτι μου λαμπόγυαλο πριν το πάρουν τα κοράκια. Θα ξηλώσω πατώματα, κουφώματα, ειδη υγιεινής, ντουλάπια, θα ρίξω τους τοίχους. Και αν θέλουν ας με συλλάβουν. Τζάμπα στέγη και φαγητό στη φυλακή, θα μου φανούν σαν δώρα”. Εγώ δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος…

» Πάνω στην απελπισία μου, είπα στους δικούς μου ότι σκέφτομαι να βγω στην τηλεόραση και να πω τι περνάω. Να κάνω έκκληση να σταματήσει η γενοκτονία του Έλληνα εμποράκου. Και ξέρεις τι μου απάντησε η κόρη μου; “Αρκετή ντροπή δεν ζούμε ήδη ρε πατέρα;”. Το ακούς; Ντρέπεται το παιδί μου για εμένα! Αυτό δεν θα τους το συγχωρέσω ποτέ! Τα λεφτά, τα μαγαζιά, τα σπίτια, θα μπορούσα σε μια στιγμή μεγαλοψυχίας να τα θεωρήσω απώλειες ενός οικονομικού πολέμου που βιώνουμε, για τον οποίο ευθύνονται και ξένες δυνάμεις. Όμως την αξιοπρέπεια και την περηφάνια του παιδιού μου, την πήραν οι δικοί μας. Οι Έλληνες!

» Με αυτό το μαράζι θα φύγω απο τη ζωή και φοβάμαι πως θα φύγω σύντομα. Δεν εννοώ από μόνος μου, γιατί θεωρώ την αυτοκτονία δειλία, αλλά πόσα να αντέξουν το σώμα μου και ψυχή μου ακόμα; Όποιος ζει κάθε πρωί με την αγωνία ότι θα χτυπήσει το κουδούνι και θα είναι πάλι ο δικαστικός επιμελητής, όποιος ζει το μαστίγωμα που κάνουν στα σωθικά σου οι εισπρακτικές εταιρίες, όποιος βλέπει τον ταχυδρόμο κι ανεβάζει πίεση, καταλαβαίνει τι εννοώ. Δεν είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος για τέτοια κακοποίηση… Μαζεύει, μαζεύει και κάποια στιγμή σκάει…

» Γι αυτό έχω κάνει τη διαθήκη μου. Έχω μόνο χρέη να αφήσω στην οικογένειά μου και τρεις τελευταίες επιθυμίες: αυτά που γράφω σε τούτο εδώ το χαρτί, να χαραχθούν στον τάφο μου, να σταλούν σε όλα τα ΜΜΕ και να πάνε σε ένα δικαστήριο για να αποδοθούν ευθύνες για τον θάνατό μου. Γιατί, όποια αρρώστια με βρει απο εδώ και πέρα, όποιο κακό, θα έχει ονοματεπώνυμα. Οι φόνοι εκτός από φυσικούς έχουν και ηθικούς αυτουργούς πολλές φορές. Οι δικοί μου αναφέρονται σε αυτό το χαρτί… Πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές. Όπως μπορείς να διαβάσεις δεν έχουν κομματική μονοχρωμία. Είναι πολύχρωμο το πολιτικό έγκλημα. Κι αν βρεθεί ένας δικαστής να τους καταδικάσει για τον θάνατό μου, ίσως ανοίξει ο δρόμος για απόδοση ευθυνών. Θέλω να ελπίζω πως δεν θα προστατεύονται για πάντα από τη βουλευτική ασυλία. Εκτός αν φέρουν νύχτα κάποια τροπολογία που θα την μετατρέπει σε ισόβια…Ε, σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να περιμένω τον ανώτατο κριτή όλων μας, για να τους κρίνει. Κι από αυτόν δεν γλυτώνεις ούτε με όλες τις τροπολογίες του κόσμου».

Ο Ε.Φ είναι 52 ετών. Η οικογένεια του διατηρεί για σχεδόν 50 χρόνια εμπορικό κατάστημα σε κεντρικό σημείο μεγάλου Δήμου των νοτίων προαστίων.

Thisismarias.blogspot.gr