Νικητής των εκλογών το Λάρα Εξέλ Γουός Μπολ!

Εδώ και κάποιες εβδομάδες ζούμε μια παρατεταμένη εκλογική περίοδο. Ή μάλλον περνάμε από εκλογική περίοδο σε προεκλογική και ξανά-μανά σαν τις εισόδους μεγάλων ξενοδοχείων. Μπαίνουμε, βγαίνουμε, ξαναμπαίνουμε και ξαναβγαίνουμε. Το ατυχές είναι πως το πολιτικό σύστημα δε δουλεύει όπως ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής. Ένα “μπες-βγες” στο pc, ένα “reboot” ταρακουνάει λίγο το κολλημένο σύστημα, “μπερδεύει” λίγο τους ιούς του διαδικτύου, και σου δίνει μια ελπίδα ότι ο υπολογιστής σου θα αποκτήσει και πάλι ζωή με το “restart”, και θα “τρέχει” καλύτερα.

Με σιγουριά μπορούμε, πλέον, να πούμε πως

αυτό το “reboot” που επιχειρείται μέσω των απανωτών εκλογών δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα στο δικό μας σύστημα-κοινωνικό και πολιτικό. Μάλλον δείχνει να το ξεχαρβαλώνει περισσότερο. Η είσπραξη των δημοσίων εσόδων πέφτει ανησυχητικά, τη ραστώνη των εκλογών θα ακολουθήσει η ραστώνη του καλοκαιριού και οι μεταρρυθμίσεις -που όλοι συμφωνούν πως θα έπρεπε να έχουμε κάνει εδώ και χρόνια (γιατί δεν τις κάναμε άραγε;)- έχουν μείνει πίσω.

Θυμάται κανείς τις αποκρατικοποιήσεις; Ή εκείνο το ωραίο μέτρο της εργασιακής εφεδρείας που ακροβατεί ανάμεσα στην αντισυνταγματικότητα και τη μη εφαρμογή του; Ή ακόμα ακόμα την πολυδιαφημισμένη φοροκάρτα; Τι έγινε, άραγε, αυτή; Κόλλησε πριν ακόμα εφαρμοστεί. Να μη μιλήσουμε για το μεταναστευτικό. Που πρέπει κάθε φορά να μαθαίνουμε για κάποιο νεκρό (είτε Έλληνα, είτε αλλοδαπό) για να φουντώνει στιγμές αργότερα η κουβέντα στα κανάλια για το Δουβλίνο ΙΙ που θέλει επαναδιαπραγμάτευση, το φράχτη στον Έβρο, που χτίστηκε ή όχι, και πόσο θα κοστίσει, και τα κέντρα κράτησης μεταναστών που γίνονται “αποθήκες ανθρώπινων ψυχών”.

Πιο σημαντικό νομίζω όμως, και από το γεγονός ότι δεν προχωρούν όσα πρέπει να προχωρήσουν, δε λύνουμε όσα πρέπει να λυθούν, είναι ότι η συνεχόμενη προεκλογική περίοδος έχει μείνει κενή πολιτικού λόγου και στερείται ουσίας. «Πιπίλες» έχουν γίνει η ανάπτυξη -αλλά κανένας δε μας λέει πώς, επιτέλους, θα έρθει κι αυτή η πολυπόθητη-, ο φρέσκος αέρας που θα πρέπει να περάσει από τις επιχειρήσεις μας και να τους δώσει νέα πνοή, το πώς θα καταπολεμήσουμε την ανεργία που η λέξη «καλπάζει» δεν αρκεί για να περιγράψει επαρκώς την κατάσταση (είναι understatement, όπως θα έλεγαν κι οι Άγγλοι), το πώς θα εξαφανιστεί  η παραοικονομία από τα πεζοδρόμια, και το αν μπορούμε να μειώσουμε -έστω- τη βία που εμποδίζει πχ. να ολοκληρωθεί ένας αγώνας μπάσκετ ανάμεσα στις δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Αντίθετα, ασχολούμαστε με τα αγγλικά του Τσίπρα, την επιστροφή ή όχι της Ντόρας στην πολυκατοικία του Αντώνη, το πόσοι θα φύγουν από το ΛΑ.ΟΣ για να πάνε πιο “κέντρο”, το αν “η πολιτική σας είναι πιο λάθος από τη δική μας”, έστω και αν εμείς δεν έχουμε κάτι καλύτερο να προτείνουμε.

Εμένα πάντως αυτό που θα μου μείνει πιο πολύ από όλα από τις τελευταίες εκλογές-και νομίζω πολλοί θα συμφωνήσουν- είναι λιγότερο τα προγράμματα των κομμάτων και οι λύσεις που (δεν) προτείνουν, και περισσότερο ο κύριος με την αντιπαθητική φωνή