Μήπως να φύγουμε από την Ελλάδα;

Τα τελευταία έξι χρόνια, η χώρα ζει έναν ατέλειωτο εφιάλτη. Με αφορμή και πρόσχημα την «κρίση» έχουμε μια ολομέτωπη επίθεση στα φτωχά και μεσαία στρώματα, με άμεσο στόχο την αφαίμαξη του πλούτου και την απόλυτη φτωχοποίηση τους.

Ταυτόχρονα, έχουμε την πλήρη λεηλασία της χώρας όπου με πρόσχημα τις ιδιωτικοποιήσεις, συντελείται ένα άνευ προηγουμένου ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

Το πρόσχημα όλης αυτής της καταστροφής, είναι το «χρέος» που δήθεν θα κατέστρεφε την Ευρώπη ολόκληρη και που αναγκαστικά έπρεπε να ληφθούν μέτρα.

Βεβαίως, μια προσεκτική ματιά αποδεικνύει ότι το

σύνολο των μέτρων που έχουν ληφθεί, καθιστούν τους πλούσιους πολύ πλουσιότερους και τους φτωχούς τους εξαθλιώνουν.

Άρα, κατά αρχήν οι δήθεν πολιτικές αντιμετώπισης του χρέους, είναι κατ αρχήν σκληρές ταξικές πολιτικές που έχουν άμεσο και σαφή στόχο τη μεταφορά του πλούτου από τους εργαζόμενους προς τους ολιγάρχες έλληνες και ξένους και ταυτόχρονα την εμπέδωση της γερμανικής κυριαρχίας σε εθνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Η πλήρης απόδειξη ότι το «χρέος» αποτέλεσε πρόσχημα, είναι το γεγονός πως έξι χρόνια μετά και αφού εφαρμόσθηκαν όλες οι εξοντωτικές πολιτικές των δανειστών (Μνημόνια), το χρέος έχει εκτοξευθεί, από μαγειρεμένο ελέω Γεωργίου, 129,7% του ΑΕΠ το 2009 στο 175%,1% σήμερα, ενώ οι τάσεις παραμένουν ανοδικές.

Μάλιστα, ακόμα και το ΔΝΤ, στην τελευταία έκθεση του για το ελληνικό χρέος αναφέρεται με μελανά χρώματα σχετικά και με τα τρία μνημόνια, αναφέρει ότι οι πολιτικές που εφαρμόσθηκαν κατέστρεψαν την ελληνική οικονομία και προβλέπει αύξηση του χρέους στο 200% του ΑΕΠ έως το 2018.

Η έκθεση αυτή, έρχεται να επιβεβαιώσει την έκθεση της «διεθνούς επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους» σύμφωνα με την οποία το χρέος της Ελλάδας είναι παράνομο, μη βιώσιμο και επονείδιστο και θα έπρεπε να έχει διαγραφεί μονομερώς από την Ελλάδα.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους περιγράφοντας την ζοφερή πραγματικότητα και αναφέροντας τις εγκληματικές ευθύνες του συνόλου των Ελληνικών κυβερνήσεων από το 2009 μέχρι σήμερα.

Ίσως το ζητούμενο σήμερα, είναι να απαντηθεί το κρίσιμο ερώτημα εάν υπάρχει λύση.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η λεηλασία της χώρας, η προσπάθεια αυτών που ωφελούνται από τις συγκεκριμένες πολιτικές ήταν να συσκοτίσουν και να περιπλέξουν την υπόθεση, ώστε κάθε προσπάθεια να φαντάζει μάταιη και η νεοφιλελεύθερη επέλαση που ζούμε να θεωρηθεί μονόδρομος.

Στην κεντρική αφήγηση του συστήματος, δεν υπάρχει καμία άλλη πολιτική επιλογή και κάθε άλλη προσπάθεια είναι μάταιη και επικίνδυνη.

Συνήθως, η ρητορική, η προπαγάνδα και η κατατρομοκράτηση των πολιτών, έχει ως στόχο την «δραχμή» δηλαδή την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας.

Είναι όμως η μετάβαση σε εθνικό νόμισμα λύση;

Αναμφισβήτητα μόνη της όχι!

Δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι απλή μετάβαση σε εθνικό νόμισμα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με συνέχιση της ίδια πολιτικής θα ήταν καταστροφή. Πρέπει εξ αρχής να πούμε ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι το νόμισμα, το πρόβλημα της χώρας είναι η απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και η μετατροπή της σε προτεκτοράτο των Γερμανών και της ΕΕ.

Η Ελλάδα έχει πρόβλημα Εθνικής Ανεξαρτησίας αφού με ευθύνη των κυβερνήσεων των τελευταίων ετών, έχει παραδώσει το σύνολο των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στους λεγόμενους «δανειστές», δηλαδή στους γερμανούς και τους ευρωπαίους συνεργάτες τους.

Η νομισματική κυριαρχία αποτελεί αναγκαίο αλλά όχι και ικανό τμήμα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Η αλλιώς, μια χώρα εθνικά ανεξάρτητη και κυρίαρχη έχει υποχρεωτικά και νομισματική κυριαρχία με την έκδοση και κυκλοφορία εθνικού νομίσματος.

Άρα, αυτό που σήμερα φαντάζει αναγκαίο, είναι η συστράτευση του λαού μας σ’ ένα σχέδιο ανάκτησης της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας μας.

Είμαι πεπεισμένος ότι χωρίς την συστράτευση, τη συμμετοχή και τη συνεχή παρουσία του λαού, μια τέτοια προσπάθεια δεν θα έχει μέλλον.

Στο επόμενο άρθρο μας θα καταπιαστούμε με τα επιχειρήματα, τα ερωτήματα και τις απορίες που δημιουργούνται κατά τη μετάβαση στην νομισματική κυριαρχία.