Μιλώντας για ζαντολάστιχα και τη μάνα του, στο πρώτο ραντεβού!

Φίλη, γύρω στα 40, μόνη εδώ και καιρό, αποδέχεται την πρόταση συνομήλικου συναδέλφου της να βγουν για φαγητό. Εμφανισιακά είναι ο τύπος της, η συμπεριφορά του στο χώρο εργασίας είναι υποδειγματική και, παρά το γεγονός ότι έχει ξεκινήσει πρόσφατα η συνεργασία τους και δεν γνωρίζει πολλά πράγματα γι αυτόν, νιώθει οικεία μαζί του.

Ο, ας τον πούμε, Μιχάλης αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να κλείσει τραπέζι σε ένα πολύ in εστιατόριο των νοτίων προαστίων, την περιμένει κάτω από το σπίτι της δέκα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού, της ανοίγει την πόρτα, φροντίζει να ακούνε την αγαπημένη της μουσική

κατά την διάρκεια της διαδρομής….

«Αν δεν είναι φάρσα κάποιου πρώην, τότε μόλις γνώρισα τον mr perfect« πληκτρολογεί στα κλεφτά η, ας την πούμε, Μαρίνα στο κινητό της και αποστέλει το μήνυμα σε όλες τις κολλητές της, που περιμένουμε με αγωνία ανταποκριση για την έκβαση του ραντεβού.

Η πρώτη γρατζουνιά στην…τελειότητα, κάνει την εμφάνισή της μαζί με την φιάλη του κρασιού, όταν ο Μιχάλης εντελώς ξαφνικά αρχίζει να της μιλάει για…ζαντολάστιχα και να περιαυτολογεί για τις οδηγικές του ικανότητες.

«Κορίτσια sos! Αυτός εδώ και ένα τέταρτο καμαρώνει για τα ζαντολάχιστα του αυτοκινήτου του και μου αναλύει τον τρόπο που οδηγεί στη Θηβών με ύφος αστροναύτη που πήγε στο διάστημα! Τι κάνω;« είναι το νέο μήνυμα που στέλνει η Μαρίνα στις φίλες της, πηγαίνοντας για λίγο στην τουαλέτα.

«Σκάσε και περίμενε!« της απαντάει η μία.

«Σήκω φύγε! Άντρας που ασχολείται τόσο με το αυτοκίνητό του, πάσχει αλλού…« την συμβουλεύει η άλλη.

«Αν είναι καλό το φαγητό, τουλάχιστον απόλαυσέ το«, της λέω εγώ.

Όταν επιστρέφει στο τραπέζι, η Μαρίνα κάνει μία απόπειρα να αλλάξει θέμα συζήτησης ρωτώντας τον Μιχάλη πού συνηθίζει να πηγαίνει για διακοπές το καλοκαίρι. Και κάπου εκεί, ξεκινάει η μάχη του Βατερλώ…

Για την επόμενη μισή ώρα, ο τύπος τής μιλάει με πάθος για τα…ακάρεα! Εξηγώντας την διαφορά τους από τα τσιμπούρια. Περιγράφοντας με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τον τρόπο που τα σιχαμερά έντομα βρίσκονται παντού στο σπίτι μας αλλά και στα ξενοδοχεία που διαμένουμε. Στον αέρα, στη σκόνη, στο στρώμα, στον καναπέ…

Μπουκιά δεν μπορεί να καταπιεί η γυναίκα, αναγούλα της έρχεται μόνο που βλέπει το λιγκουίνι με τις γαρίδες, οι δαγκάνες τους τής μοιάζουν τόσο πολύ με εκείνες που τις έχει περιγράψει ο συνοδός της ότι διαθέτουν τα ακάρεα, που νιώθει το στομάχι της να ανεβαίνει με φόρα προς τα πάνω!

«Σε παρακαλώ μπορούμε να πούμε κάτι άλλο, γιατί τα ζωύφια με ανατριχιάζουν;« του ζητάει ευθέως, τής χαμογελάει απολογητικά εκείνος, σηκώνει το ποτήρι του, το ακουμπάει απαλά στο δικό της και τής ρίχνει την χαριστική βολή:

«Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα μου θύμισες την μάνα μου, την κυρά Ρούλα, αλλά αυτή σου η αντίδραση ξεπερνάει κάθε ομοιότητα. Είστε φτυστές. Και αυτό είναι για εμένα το πιο σημαντικό στοιχείο σε μία γυναίκα«, της λέει κι ένα δάκρυ τρεμοπαίζει στο αριστερό του μάτι.

Αν είδατε το Σάββατο το βράδυ μια φιγούρα να σχίζει σαν αστραπή την παραλιακή λεωφόρο, ήταν η φίλη μου η Μαρίνα… Ακόμη τρέχει…

Πηγή: thisismarias.com

Μιλώντας για ζαντολάστιχα και τη μάνα του, στο πρώτο ραντεβού!

The post Μιλώντας για ζαντολάστιχα και τη μάνα του, στο πρώτο ραντεβού! appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.