Μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή παραμονεύει…

Στο εκπληκτικό λογοτέχνημα του Αυστριακού συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιόζεφ Ροτ «Η κρύπτη των Καπουτσίνων», γραμμένο το 1938, ο πρωταγωνιστής Φραγκίσκος Τρότα, ένας νέμελος πλούσιος νεαρός αριστοκράτης, μέσα από τις εμπειρίες του στον πόλεμο, ανακαλύπτει την αλήθεια για τον άνθρωπο, την ιστορία, την ατομική ευθύνη και τη συλλογική ανεπάρκεια. Παράλληλα, βιώνει βήμα προς βήμα την καταστροφή ενός Πολιτισμού, ο οποίος πριν από λίγο καιρό φάνταζε αιώνιος.

Κάπως έτσι φαντάζομαι τον Αντώνη Σαμαρά τα προηγούμενα χρόνια

ως πρωθυπουργό, σήμερα τον Αλέξη Τσίπρα και στο κοντινό μέλλον όποιον άλλον πολιτικό αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδας που αργοπεθαίνει, «στραγγαλισμένη» από τα εγκληματικά λάθη και την αδιαφορία των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης, που οδήγησαν σε αυτό που λέμε οικονομική «κρίση».
Η δική τους «πολεμική» εμπειρία που τους αποκάλυψε την αλήθεια γιά την ιστορία, την ατομική ευθύνη και τη συλλογική ανεπάρκεια είναι η «αρένα» που βρέθηκαν στις συνεδριάσεις των ευρωπαικών Συνόδων και των Eurogroup στις Βρυξέλλες. Εκεί «τα είδαν όλα». Μα πιό πολύ «το έρκος των οδόντων», όπως θα λέγαν και οι παλιότεροι, του γερμανικού «θηρίου».

Όμως η αλήθεια είναι πως η χώρα μας είχε καταρρεύσει πρώτα κοινωνικά, ηθικά και πολιτιστικά και μετά οικονομικά. Η μεγάλη χρεοκοπία ήταν αυτή των αξιών,των συναισθημάτων και των ιδανικών. Η ελεύθερη πτώση είχε αρχίσει από τη μεταπολίτευση. Η Ελλάδα ζούσε χρόνο με το χρόνο με δανεικά από την Ευρώπη. Χωρίς να παράγει ούτε καρφίτσες!

Κάποια στιγμή το μπαλόνι έσκασε. Και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα και οι παθογένειες ενός τριτοκοσμικού κράτους. Και τότε αντί -όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κι αυτές με τεράστια προβλήματα, που σώθηκαν από τα «μνημόνια»- να δουλέψουμε κοιτώντας την σκληρή πραγματικότητα στα μάτια, κρυφτήκαμε πάλι.
Πίσω από λαϊκισμούς, συνθήματα, ανορθολογισμούς, μισαλλοδοξία, συντήρηση του υδροκέφαλου δημοσίου, συνδικαλιστικούς μαξιμαλισμούς, εξόντωση του ιδιωτικού τομέα.
Παίζουμε με τις λέξεις και βαπτίζουμε «θεσμούς» την «τρόικα» που όμως είναι οι ίδιοι άνθρωποι! Βάζουμε το κεφάλι μας σε μία τρύπα στη γη όπως η στρουθοκάμηλος, νομίζοντας ότι έτσι θα σωθεί από όσα συμβαίνουν γύρω της.
Ζητάμε να μας δανείσουν συνάνθρωποί μας, λαοί πιό φτωχοί από εμάς, και μάλιστα χωρίς επιστροφή.

Πώς και καταφέραμε να εξοργίσουμε 18 ευρωπαικούς λαούς; Πώς είναι δυνατόν να έχουν όλοι οι άλλοι άδικο και μόνο εμείς δίκιο;
Ωραία γιά ατάκες του Σεφερλή σε επιθεωρήσεις στο Δελφινάριο, τα συνθήματα τύπου «ο Σόιμπλε θέλει να μας κάνει σαπούνι» και άλλες τέτοιες αηδίες, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.
Οι κυβερνήσεις, όλες ανεξαιρέτως, ισοπέδωσαν την οικονομία με κακοδιαχείριση, διασπάθιση, ενθυλάκωση, κατασπατάληση, μίζες, χορήγηση παχυλών συντάξεων σε εκατοντάδες χιλιάδες πενηντάρηδες, επιδόματα και συντάξεις – «μαιμού», αγροτικές επιδοτήσεις που κάποιες κατέληξαν στα στριπτιζάδικα της επαρχίας, μη θέσπιση νόμων που επέτρεψαν τη φοροδιαφυγή – «μαμούθ», έγκριση του οικονομικού αμόκ των Ολυμπιακών αγώνων του 2004.
Πλήρες αδιέξοδο.

Η «χειροβομβίδα» απασφαλίστηκε εδώ και πολύ καιρό.Το βασανιστικό ερώτημα είναι πότε θα εκραγεί. Αύριο; Τον Ιούλιο, τον Σεπτέμβριο, του χρόνου τον Μάρτιο; Πότε;
Γιατί κάποια στιγμή η Ευρώπη δεν θα μας αντέξει και θα μας εξοβελίσει. Και τότε θα είναι η επόμενη ελληνική τραγωδία. Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Την κατοχή. Τον εμφύλιο. Τη δικτατορία.

Σε ποιανού πρωθυπουργού τα χέρια θα σκάσει η «χειροβομβίδα» μικρή σημασία έχει. Ο Κώστας Καραμανλής το κατάλαβε γρήγορα και την πέταξε μακριά. Την κράτησε από περιέργεια ο Γιώργος Παπανδρέου και αυτός την έδωσε στον Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος με τη σειρά του την πέταξε για να προσπαθήσει να την εξουδετερώσει ο Αντώνης Σαμαράς.

Όμως του την πήρε μέσα από τα χέρια (χαρά στο κουράγιο του) ο Αλέξης Τσίπρας. Και τώρα κι αυτός – όπως γράφει κάπου ο Ροτ στην «κρύπτη των Καπουτσίνων» με λυρικό τρόπο – «δεν ακούει πιά τους θορύβους του παρόντος. Ακούει μόνο τους ήχους του παρελθόντος» και επιλέγει να αυξήσει τους λογαριασμούς της ΔΕΗ προκειμένου να προσλάβει στη «νέα ΕΡΤ» τον κομματικό του «στρατό».
Ίσως γιατί ξέρει ότι μπορεί να είναι τυχερός και η «χειροβομβίδα – χρεοκοπία» να σκάσει στα χέρια του επόμενου.

Έτσι, εγκυκλοπαιδικά, η πραγματική κρύπτη των Καπουτσίνων βρίσκεται στη Βιέννη και φιλοξενεί τους τάφους των Αψβούργων.
Σε έναν μακάβριο παραλληλισμό με το σήμερα, αυτή η «κρύπτη» θα μπορούσε να φιλοξενεί τον τάφο του σάπιου πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, που μας οδήγησε σε αυτό το μαρτύριο. Να μην ξέρουμε τι θα μας συμβεί το επόμενο λεπτό…