Με γεια μας το agree(k)ment, και εις άλλα με υγεία!

Η καθιέρωση της «δημιουργικής ασάφειας» από τoν… ευφυή Υπουργό Οικονομικών ως modus vivendi της ελληνικής πολιτικής , οδήγησε σε ένα ασαφές δημοψήφισμα και αυτό σε ένα εξίσου ασαφές αποτέλεσμα. «Οχι στη λιτότητα και στα μνημόνια» βροντοφώναξαν οι Έλληνες. «Όχι, επομένως, στην Ευρώπη» αντέταξαν οι Ευρωπαίοι και βροντoφώναξαν και αυτοί ότι η εμπιστοσύνη, που είναι απαραίτητη για τη συνεργασία, τινάχτηκε στον αέρα και πρέπει να οικοδομηθεί. Κατέστρωσαν λοιπόν δύο

τιμωρητικά σχέδια : 1.Μνημειώδες «μνημόνιο-γίγας» με μια αχτίνα φωτός για αναδιάρθρωση του χρέους , και 2. Έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη. Με απλά λόγια ρώτησαν τους Έλληνες : «Ποια μορφή θανάτου επιλέγετε : αργό ή βίαιο θάνατο;» Επελέγη η πρώτη και έτσι το ΟΧΙ έγινε αυτόματα και…ανώδυνα ΝΑΙ.

Την ώρα μάλιστα που η κυβέρνηση βρισκόταν στο κρεσέντο της διαπραγμάτευσης, έχοντας βάλει πολύ νερό στο κρασί της, ξαφνικά αποφασίζει να απαιτήσει τον “οίνον άκρατον”, διακόπτει την διαπραγμάτευση,προχωρά σε δημοψήφισμα και μένει ηρωικά χωρίς σταγόνα ύδατος . Οποία παραδοξότητα ! Ο ζουρνάς αρχίζει να παίζει για τους Έλληνες και ένα νέο …συρτάκι plus αναδύεται.

Η νεοελληνική τραγωδία συνεχίζεται και ακολουθεί μια δεύτερη παραδοξότητα. Ενώ ο λαός έβγαλε νικητή τον Πρωθυπουργό, η νίκη αποδείχθηκε πύρρειος, καθώς πρωτοκλασάτοι βουλευτές του , υπουργοί και η Πρόεδρος της Βουλής απέρριψαν την πολιτική του ως…εξαπατηθέντες.Οι κυβερνώντες, όμως, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η τελευταία ευκαιρία, που τους δόθηκε για παραμονή στην Ευρώπη, δεν επιτρέπεται να χαθεί και ότι η εμπιστοσύνη του λαού δεν είναι… προς εκμετάλλευση.

Η ασάφεια και μάλιστα η δημιουργική, δημιουργεί παράλληλα μια θολή,απατηλή εικόνα της πραγματικότητας και κρύβει την αλήθεια, όπως την κρύβει άλλωστε και η συνομιλήτρια του Πρωθυπουργού Άνγκελα Μέρκελ, που αποφεύγει συστηματικά να πει στη χώρα της ότι το ελληνικό χρέος πρέπει να κουρευτεί , όπως συνέβη στη Γερμανία το 1953. Η λανθασμένη και μακριά από το ευρωπαίκό ιδεώδες νοοτροπία της Γερμανίας απειλεί την ενότητα της Ευρώπης και το «ελληνικό ζήτημα» θα μπορούσε ίσως να γίνει το «μέγιστο μάθημα»για την επιστροφή της Ευρώπης στις ανθρωπιστικές αξίες και την πολιτισμική της κληρονομιά.

Στην Ιλιάδα του Ομήρου ο Αχιλλέας απευθυνόμενος στον Οδυσσέα λέει χαρακτηριστικά : «…πολυμήχανε Οδυσσέα, πρέπει την απάντησή μου να την πω καθαρά , όπως σκέπτομαι και όπως θα γίνουν τα πράγματα… μισώ σαν τις πύλες του Άδη εκείνον που άλλα κρύβει στο νου του κι’ άλλα λέει».

Αλήθεια, ποιος θα μας πει κάποτε την αλήθεια!