Κυβέρνηση –Δανειστές. Δυο διαφορετικοί κόσμοι…

Ήταν από την αρχή δύο διαφορετικοί κόσμοι. Από τη μια η ελληνική κυβέρνηση, ένα παράξενο γαλατικό χωριό σε ένα ενιαιοποιημένο πλανήτη, και από την άλλοι οι δανειστές, όχι μόνο Eυρωπαίοι και Aμερικάνοι, όπως έχουμε συνηθίσει να τους προσλαμβάνουμε λόγω της σύνθεσης των συνομιλητών, αλλά όλου του πλανήτη, καθώς αυτός μετέχει στο ΔΝΤ, αποδέχεται το καταστατικό του και τη λογική μέσα από την οποία δανείζει τα αιτούντα κράτη.

Ναι, είναι σιδερένιες ο νόρμες του, ένα μείγμα κοινής λογικής, οικονομικής αναγκαιότητας,

και αποθέωσης του κέρδους εις βάρος των ανθρώπων. Η λογική αυτή για παράδειγμα επιτάσσει ότι μπορείς να δανείζεσαι για να επενδύσεις αλλά όχι για καταναλώσεις, έστω και αν συρρικνώσεις επί τούτου το κοινωνικό κράτος. Η δεν έχεις π.χ. την πολυτέλεια να διατηρείς ένα καθεστώς πρόωρων συντάξεων, μοναδικό παγκοσμίως σε τέτοια έκταση , και να ζητάς να στο χρηματοδοτήσουν.

Ήταν από την αρχή δύο διαφορετικοί κόσμοι, γιατί έρχονται από διαφορετικό σύμπαν ιδεών, αντιλαμβάνονταν διαφορετικά τα πράγματα, τις σχέσεις, τις έννοιες, τις υποχρεώσεις, τα δικαιώματα. Όταν οι δανειστές παρείχαν χρήμα με μικρό επιτόκιο, αρκετοί μάλιστα εξ αυτών δανειζόμενοι ακριβότερα για να μας δανείσουν , τους ονόμασαν τοκογλύφους. Οι «τοκογλύφοι» απορούσαν για την ιδιότητα που τους προσέδιδαν εκείνοι τους οποίους δάνειζαν για να τους «σώσουν». Από την ίδια απορία, φυσικά, διακατέχονταν και τα παγκόσμια μίντια!

Οι ξένοι αναφέρονταν σε αλληλεγγύη επειδή μας δάνειζαν, εμείς θεωρούσαμε ότι η αλληλεγγύη για να δικαιολογεί το νόημά της, θα πρέπει να είναι χωρίς απαίτηση ανταποδοτικότητας. Αλλιώς είναι εκμετάλλευση, παρέμβαση στα εσωτερικά μας, οικονομικός ιμπεριαλισμός, δημοσιονομικός στραγγαλισμός, παραβίαση της ανεξαρτησίας μας και της πολιτκο- διοικητικής αυτοτέλειας του κράτους μας!

Ναι, είχε δίκιο ουσίας ο Βαρουφάκης! Όμως, όταν στα Εurogroυρ οι υπουργοί Οικονομικών του ζητούσαν συγκεκριμένα μέτρα, αυτός τους ανέλυε τα τρωτά της αρχιτεκτονικής του ευρώ και της Ευρωζώνης, και γινόταν μελλοντολόγος προβλέποντας τη διαλυτική πορεία του ευρωπαϊκού πειράματος – Είχε δίκιο αλλά δεν ήταν ο χώρος και ο χρόνος, και αυτά που έλεγε φαίνονταν υπεκφυγές ή αστειότητες. Δεν μιλούσε σε σύναξη εναλλακτικών οικονομολόγων, αλλά σε πολιτικούς που ενδιαφέρονταν για τα χρήματα των φορολογουμένων τους και απολογούνταν σε αυτούς.

Ναι, είχε δίκιο ο Τσίπρας ! Μας εξυπηρετούσαν για να εξυπηρετήσουν , να προφυλάξουν από τη χρεοοπία, τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είχαν κάνει την ανοησία να δανείσουν υπέρμετρα το ελληνικό κράτος. Μας αλυσόδεσαν γιαυτό, αλλά η εναλλακτική ήταν να τους βαρέσουμε κανόνι, να χρεοκοπήσουμε και να απολαύσουμε μια οδυνηρή ανεξαρτησία.

Εκείνο που ήταν ακατόρθωτο, και γιαυτό ιδεοληπτικά ο ΣΥΡΙΖΑ σκιαμαχούσε με ανεμόμυλους, ήταν και δανεικά να έχουμε άνευ δεσμεύσεων, και στο ευρώ ως ισότιμοι εταίροι να συμμετέχουμε.

Οι του ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαφορετική γλώσσα ακόμη και από τους υποτιθέμενους φίλιους λαούς. Ως παράδειγμα το αναφέρω, δεν το αξιολογώ: Πριν λίγα χρόνια ο Ραούλ Κάστρο όταν ανέλαβε τα ηνία στην κομμουνιστική Κούβα, ασθενούντος του Φιντέλ, απέλυσε από το Δημόσιο 500 χιλιάδες εργαζόμενους, λέγοντας: «Η Κούβα δεν μπορεί να είναι μοναδική χώρα στον κόσμο που κάποιος να μην δουλεύει και πληρώνεται» .

Η κυβέρνηση καλώς ανθίσταται στις απολύσεις, αλλά όταν κομμουνιστικά κράτη φέρονται έτσι, είναι ακατανόητο για τους ξένους, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά του συνδικάτα να ανθίστανται στην απλή, λογική και αναγκαία αξιολόγηση. Είναι μια «αντίσταση» που δεν συναντάται πουθενά αλλού και ως εκ τούτου δεν γίνεται κατανοητή από κανέναν.

Δεν ήταν μόνο η απειρία, η ρομαντική αντίληψη περί διακυβέρνησης, η εξωγήινη αντίληψη περί συσχετισμών (τη μια θα μας έσωζε ο Πούτιν, την άλλη η Κίνα, την Τρίτη τα Brics), η καταφανής έλλειψη εκπαίδευσης του κομματικού προσωπικού, η απουσία σταθερής απόφασης μέσα ή έξω από το ευρώ και η παντελής έλλειψη εναλλακτικών σχεδίων και για τις δυο περιπτώσεις, με αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ να πέσει διαπραγματευτικά στο καναβάτσο.

Ήταν όλα αυτά αλλά, κυρίως, ήταν μια ιδεοληπτική, μονομερής, μέσω παρωπίδων, αντίληψη της πραγματικότητας – μια εκκεντρική και κεντρομόλα αντίληψη για έννοιες όπως δίκαιο, αλληλεγγύη, ισότιμη συμμετοχή, δημοκρατία, δικαιώματα λαών, κοινωνικό κράτος, σε ένα σκηνικό όπου οι έννοιες αυτές έχουν εκπέσει στην σημερινή Ευρώπη. Κατακτώνται και δεν παραχωρούνται, ειδικά όταν πρέπει να συνοδευθούν από ανεξέλεγκτο ρευστό .

Και όλα αυτά πασπαλισμένα με μία παιδαριώδη αφέλεια, ότι η κυβέρνηση, έμπλεη λαικο-εθνοπατριωτισμού, θα κατέλυε τις …ευρωφόρες ταξιαρχίες των εχθρών, με πυρηνικό όπλο την πολιτική της βούληση και με ανίκητη ασπίδα την γεωπολιτική θέση της χώρας!

Αυτά φαίνεται ότι κονιορτοποιήθηκαν μέσα στις σιδερένιες νόρμες που η κυβέρνηση εγκλωβίστηκε. Θα αναγκαστεί είτε να υπογράψει (κατά την ταπεινή μας άποψη το πιο πιθανό) , είτε σε μια ιστορική αποχώρηση από το ευρώ, με όσα αυτή συνεπάγεται, καθώς είναι και απαράσκευη γιαυτό. (γνωστός υπουργός σε πηγαδάκι δημοσιογράφων το πρωί της Παρασκευής υπερθεμάτιζε παρομοιάζοντας αυτές τις ημέρες αυτές με το …΄21 και το ΄40! – όχι για ΄22 δεν είπε!)

Ήγγικεν η ώρα, μέσα στην εβδομάδα θα δείξει…