Κράτος και… «επανάσταση» η έστω μεταρρύθμιση…

Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για το κράτος.

Τις περισσότερες δε φορές είναι φλύαρος και ανερμάτιστος πολιτικά, αλλά και δημοσιογραφικά.

Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση, ανάγοντας το θέμα σε σχέση με την οργάνωση και λειτουργία του πολιτικού συστήματος, μιας και μόνιμη επωδός είναι ότι αυτό φταίει για όλα.

Ξεκινώ με μια εισαγωγή «Ab ovo», κάνοντας ένα συνειρμό με το γεύμα ή το δείπνο των αρχαίων Ρωμαίων.

Ab ovo, λοιπόν…

Στη θεωρία του κράτους, οι κλασσικοί μαρξιστές, αναλύοντας τις κοσμοθεωρίες τους, οδηγούνταν ως συμπέρασμα, στην κατάργησή του και στην υποκατάστασή

Όταν οι μαρξιστές αποφάσισαν να γίνουν κομμουνιστές, αποφάνθηκαν ότι το κράτος πρέπει να γίνει του λαού και αυτό θα γίνει με την κατάληψη των δομών του, με την οργανωμένη πρωτοπορία, που είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Στη συνέχεια, είχαμε το κράτος των μονοπωλίων, το κράτος της άρχουσας τάξης κλπ. Πάντοτε, όμως, κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η όποια αλλαγή θα προέλθει από την κατάληψη του κράτους και την μετατροπή του σε κράτος του λαού.

Έτσι, σιγά σιγά αποϊδεολογικοποιήθηκαν ,οδηγήθηκαν στην ταύτιση Κόμματος Κράτους και από εκεί σε μια γραφειοκρατική παραμόρφωση που έφερε, τελικά, την κατάρρευση.

Εδώ είναι αξιοσημείωτη η ομοιότητα με το κλασσικό παλαιοκομματικό πελατειακό κράτος.

Υπήρξε, βέβαια, και η παραλλαγή του κοινωνικοποιημένου κράτους, που επιχειρούσε την αποκομματικοποίηση του μαρξιστικού κράτους, με υποκατάσταση του κόμματος από την κοινωνία .

Ως κοινωνία, καθορίστηκαν οι συμμετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία, στις τοπικές κοινωνίες, στους θεσμούς άμεσης συμμετοχής.

Όμως, από την πίσω πόρτα, πάλι μπήκε το κόμμα στις κοινωνικές δομές, αυτή τη φορά ως εκφραστής της κοινωνίας, στην ουσία μεταλλαγμένο, πολλές φορές μάλιστα με τον πιο δυσάρεστο τρόπο και τούτο διότι προσποιούμενο την κοινωνία και όχι το κόμμα, μετατράπηκε σε κομματοσυντεχνιακό σύστημα, που όποτε βόλευε ήταν κόμμα και όποτε το κόμμα δεν είχε «δίκιο», εκδηλωνόταν ως άγρια συντεχνία, εν ονόματι του δίκαιου των συναδέλφων των εργαζομένων.

Έτσι κι αλλιώς, οι κοινωνίες έχουν κοινωνικές κατηγορίες, τάξεις όπως λέγονται, οι οποίες μπορούν να μεταλλάσσονται, αλλά πάντα θα υπάρχουν.

Με το κράτος δεν έχουν σχέση μόνο οι απλοί πολίτες και οι εργαζόμενοι, έχουν σχέση και οι λεγόμενες «Upper class» και ο κλασσικός και μη ομολογούμενος τρόπος επηρεασμού τους.

Είναι δηλαδή, η αποικιοποίηση ελέγχου τμημάτων της δημόσιας διοίκησης, που παραμένουν, διατηρούνται και λειτουργούν, ανεξάρτητα από την διέλευση ποικιλώνυμων πολιτικών ηγεσιών, έτσι, για να κάνουν τις «δουλίτσες» τους.

Η αποικιοποίηση του κράτους παίρνει πολλές μορφές, από την άμεση σχέση που ονομάζεται διαπλοκή, μέχρι την πίεση να περάσουν σε ιδιωτική διαχείριση, όσο το δυνατόν περισσότεροι δημόσιοι πόροι.

Όσο το παιχνίδι παιζόταν, η παίζεται στο εσωτερικό κατά κύριο λόγο, ενός κρατικού συστήματος, το σύστημα ήταν κλειστό και ελεγχόμενο, όμως πλέον, με την περίφημη άγρια παγκοσμιοποίηση, χωρίς πολιτικό έλεγχο, οι λεγόμενες «εθνικές ελίτ», δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα πλήρους ελέγχου της κρατικής αποικιοποίησης στους τομείς ενδιαφερόντων τους.

Κλασσικό παράδειγμα της διαμάχη σ’ αυτό το πεδίο, είναι η προσπάθεια εθνικού ελέγχου του τραπεζικού συστήματος, γύρω από το οποίο οργανώνονται και λειτουργούν, διάφορες επιχειρηματικές δραστηριότητες, με παγωμένες, ή εξαιρετικά δυσκίνητες, ή αργοκίνητες τραπεζικές πιστώσεις, έτσι για να υπάρχει πάντοτε ένα πρόθυμο πορτοφόλι, για δανεικά και αγύριστα.

Δεν θα επεκταθώ περισσότερο σ’ αυτό το θέμα, που ξεκινώντας ως «Αb ovo», κοντεύει να μετατραπεί σε κυρίως μενού!!

Το κύριο θέμα μου από άποψη ουσίας, ακολουθεί.

Ανεξάρτητα από ποια αφετηρία ξεκινούν , για να προσδιορίσουν τα αίτια των προβλημάτων του κράτους και της χώρας, οι πάντες καταλήγουν ότι φταίει το πολιτικό σύστημα, ή για να κυριολεκτούμε, το κομματικό σύστημα, όπως είναι διαμορφωμένο και λειτουργεί.

Το περίεργο είναι δε, ότι και όλα τα κόμματα, σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν!

Γεννάται, λοιπόν, για κάθε αφελή η απορία, ότι, αφού όλα τα κόμματα ταυτίζονται σ’ αυτή την διαπίστωση, γιατί δεν αυτοοδηγούνται σ ένα δικό τους πλήρη αυτοκαθορισμό, ώστε να λειτουργούν ως θεσμικοί φορείς μια ζώσας και σύγχρονης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας;

Το ερώτημα ακόμα μεγεθύνεται, διότι πρόσφατα αλλά στο άμεσο μέλλον, όλα σχεδόν τα κόμματα, έκαναν ή θα κάνουν συνέδρια.

Η κοινή διαπίστωση άραγε οδήγησε σε αυτοκριτική, σε αυτοπραγμάτωση του εκσυγχρονισμού τους -οργανωτικού, πολιτικού, ιδεολογικού και λειτουργικού;

Μάλλον όχι, «τι είχες Γιάννη… τι είχα πάντα»….

Τα ερωτήματα για διαφάνεια των οικονομικών τους, για πολιτική αυτονομία, για προγραμματική σαφήνεια, για θεσμική λειτουργία και συλλογικές δημοκρατικές αποφάσεις και δράσεις παραμένουν.

Στην καθημερινή πολιτικολογία και όχι πολιτική, λέξεις όπως… «κύκλοι του Προέδρου», «κύκλοι του Πρωθυπουργού», άνθρωποι του Προέδρου ή του αρχηγού, περιβάλλοντα κλπ, έχουν υποκαταστήσει τις έννοιες και τις λέξεις των θεσμικών εκφράσεων, των θεσμικών δομών, των πολιτικών φορέων και όλα αυτά, θεωρούνται αυτονόητα, έχουν γίνει αποδεκτά, κλασσικά δείγματα ενός πολιτικού αλλά και κοινωνικού Μιθριδατισμού, που δέχεται αδιαμαρτύρητα την πλήρη παραμόρφωση της σωστής πολιτικής λειτουργίας και διαφάνειας.

Συλλογικά όργανα που συνέρχονται, συνεδριάζουν, αλλά δεν αποφασίζουν, διάφορες κοινοτοπίες που ονομάζονται πολιτικός λόγος, πολιτικά η κομματικά προτάγματα χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ιεραρχήσεις, χωρίς προτεραιότητες.

Κατακερματισμένο έτσι το πολιτικό σύστημα, χωρίς στρατηγικό πλαίσιο συγκεκριμένου προσανατολισμού, καταλήγει σε κάθε παρέα και κόμμα, και ο κάθε μικροφιλόδοξος κομματάρχης πλασάρεται ως αρχηγός.

Το μνημόνιο – αντιμνημόνιο, έχει λύσει τα προβλήματα του πολιτικού προσανατολισμού όλων, η εύκολη λύση, η υπεκφυγή, η νεκρή πολιτική ουσία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις 18, και πλέον, συνιστώσες του ετοιμάζεται να τις κάνει 40, ώστε να κάνει έφοδο, να καταλάβει την κυβέρνηση και να ταιριάζει καλυτέρα στο δημοτικό άσμα …. «σαράντα παλληκάρια ….από τη Λειβαδιά (εξουσία)».

Με την βροντερή πάντα παραφωνία κάποιων συνιστωσών, που εφορμούν με τον γνωστό παιάνα, «εμπρός της γης οι κολασμένοι»…αλλά και τον ασεβή, χωρίς πολιτική τσίπα Τσίπρα, με την ντουντούκα να κραυγάζει «Ανδρέα ζεις εσύ μας οδηγείς….» «εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα ….» ή το παλαιότερο, «σήκω Γέρο να μας δεις».

Του, χωρίς πολιτική τσίπα Τσίπρα, που αφού απέτυχαν οι παλιοί σύντροφοί του, να στείλει πίσω από τα κάγκελα τον Ανδρέα Παπανδρέου, τώρα σπιλώνει τον νέο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλη Βενιζέλο και θέλει να κλείσει στην ψειρού και τον Βενιζέλο και τον Γιώργο Παπανδρέου.

Βέβαια, πρέπει να εξετάσουμε και την εκδοχή , μήπως προετοιμάζει τον ΣΥΡΙΖΑ να ….προσχωρήσει στο ΠΑΣΟΚ!!

Είτε έτσι είτε αλλιώς , ένα είναι βέβαιο: πηγαίνουν και προσκυνούν εκεί που έφτυναν.

Κατά τα λοιπά, πρέπει να προσέξουν πηγαίνοντας στην…. Τροπολιτσά, μήπως περνώντας από τα Δερβενάκια, πάθουν την… «νίλα του Δράμαλη» και όπως έχουν καβαλικέψει το καλάμι, να προσέξουν, γιατί ως γνωστόν, είναι το πιο ατίθασο άλογο.

Η δακρύζουσα και μετανοούσα σεμνότυφη ΔΗΜΑΡ, κάνει παράπονα σε στυλ «κυρία κυρία… αυτός μου πήρε τα μολύβια, με έδειρε.

Εδώ ταιριάζει κάτι που λέγεται στην Κρήτη … «ένα κοπέλι πηγαίνει σπίτι του δαρμένο, κλαμένο και λέει στον πατέρα του… πατέρα με δείρανε!!! και ο πατέρας απαντά, «γιάντα μωρέ δεν τους έδειρες και συ»!!

Το ΚΚΕ, ξαναψάχνει να βρει τον δρόμο της νέας παγκόσμιας επανάστασης του μαρξισμού- λενινισμού, στη γραμμή, «όλα η τίποτα», ξαναδιαβάζει το κεφάλαιο και ονειρεύεται νέα Κομιντέρν!!

Για τους ψεκασμένους, ας τους αφήσουμε να ψάχνουν νέο αντιφθειρικό φάρμακο, για να φύγουν οι ψείρες από τα κεφάλια τους, μιας και ο προηγούμενος ψεκασμός απέτυχε.

Έχουμε, όμως, και τον αρχηγό των… ταγμάτων εφόδου, εδώ σοβαρεύουν οι καταστάσεις, αποκάλεσε χιμπατζή ένα νέο παιδί, μέλος της Εθνικής Ομάδας Νέων στο μπάσκετ, που πρόσφατα πήγε στο ΝΒΑ.

Διαπίστωση πρώτη και θλιβερή, η εξαιρετικά αδιάφορη αντίδραση του λεγόμενου αντιρατσιστικού κινήματος, του ΕΣΡ αλλά και των επισήμων αρχών και της Δικαιοσύνης .

Όσον αφορά τον…. «Λεβέντη από την Μάνη», που μπορεί σε λίγο να διεκδικήσει ότι είναι και απόγονος του Λεωνίδα ή έστω κατά παραχώρηση του Πλήθωνα του Γεμιστού.

Κατά τον Δαρβίνο, στην θεωρεία της εξέλιξης των ειδών, ο άνθρωπος είναι εξέλιξη των πιθήκων και ο πρώτος άνθρωπος εμφανίστηκε στην Αφρική.

Με την εξέλιξη των ειδών, προέκυψαν οι Νεάτερνταλ, οι Σάπιενς, οι τροφοσυλλέκτες, οι αρχάνθρωποι, αλλά και διάφοροι πίθηκοι, όπως οι μπαμπουίνοι, οι μακάκοι …. ο καθαρόαιμος, λοιπόν, αρχηγός των…. ταγμάτων εφόδου και της άγριας συμμορίας, μπορεί κάπου να αυτοκαταταγεί.

Κοιτάζοντας προσεκτικότερα στον καθρέφτη, θα διαπίστωνε προγναθισμό και κατεβασμένο μέτωπο και τότε θα πρέπει να σκεφτεί, ότι αν ζούσε στην αρχαία Σπάρτη, μπορεί αντί για τον Ευρώτα, να είχε βρεθεί στον Καιάδα.

Κατά τα λοιπά, η ΝΔ ψάχνεται αριστερά δεξιά, ξαφνικά ανακάλυψε τον ένοχο, για όλα τα δεινά του τόπου Ανδρέα Παπανδρέου, τον προαιώνιο εχθρό… και ποιος ξέρει, μπορεί σε λίγο, να φορτώσει τις ευθύνες στον Κολοκοτρώνη, στον Καποδίστρια, τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ακόμα ίσως και στον Περικλή, που με τον Χρυσό Αιώνα, καταχρέωσε το κράτος, σε καμιά περίπτωση όμως δεν έχει ευθύνη ο Καραμανλής ο Β’, ο μικρός!!

Και μέσα σ όλα τα άλλα, ξαναεμφανίστηκαν τα χουντικά σταγονίδια που κοντεύουν να γίνουν βροχή αν όχι καταιγίδα…

Για το ΠΑΣΟΚ, που κάπου κι αυτό παρενοχλώ σ αυτό μου το άρθρο, βρε αδελφέ μη με ρωτάτε, είμαι μέλος της ΚΕ και προς το παρόν, νομιμόφρων!!

Κλείνοντας επανέρχομαι στα σοβαρά …

Για την παθογένεια του πολιτικού συστήματος, των κομμάτων και του κράτους, πάρα πολλοί γνωρίζουν, αλλά σιωπούν, αρκετοί ασχολούνται, αλλά πολύ λιγότεροι επιχειρούν να φτάσουν στα όρια της καταγραφής και του άμεσου προσδιορισμού.

Κανένας , όμως , ή σχεδόν κανένας δεν φτάνει μέχρι τέλους, διότι δυστυχώς, όσο περισσότερο επιχειρήσει κάποιος να είναι ειλικρινής, για να ακουμπήσει την αλήθεια, τόσο περισσότερο απομονώνεται, και αυτό είναι το δράμα.

Και η αλήθεια δυστυχώς εδώ, δεν είναι επαναστατική……

*Η Βασιλική Σουλαδάκη είναι διεθνολόγος και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ