Κάποιοι, λίγοι, δεν πούλησαν την αντίσταση στη χούντα‏

Τους ακούω και ντρέπομαι. Ντρέπομαι την Κούλα και τη Φωφώ -κι ας έχουν συχωρεθεί χρόνια τώρα.

Ντρέπομαι όταν ακούω το κάθε τσογλάνι να αποφαίνεται ότι ο αγώνας κατά της χούντας, ήταν, είναι, το χαρτοφυλάκιο της Δαμανάκη και δυό τριών άλλων.

Ντρέπομαι εκείνους τους άγνωστους, που αντιστάθηκαν, που άφησαν πίσω σπίτια και παιδιά – όχι για να δοξαστούν, αλλά γιατί έπρεπε.

Κάποιους είχα τη μεγάλη τιμή να γνωρίσω χρόνια μετά, μαχητές ακόμα, απέναντι στη νέα απειλή της τεχνητής ευδαιμονίας. Μιλούσαν ελάχιστα για

Κι όταν μιλούσαν, έλεγαν «αστεία» για το πώς συνέλαβαν την Κούλα μέσα στο σπίτι της, πώς τα παιδιά της βρέθηκαν σε κάποια χωριά SOS κάπου στο εξωτερικό (και μάλωναν για το ποιος κοιμήθηκε φυλώντας τσίλιες και τους συνέλαβαν όλους) και ποια τραγουδούσε παράφωνα στα κελιά της ασφάλειας.

Δεν πούλησαν και δεν αγόρασαν τίποτα. Ρίσκαραν από πίστη για να μπορεί σήμερα, ακόμα κι ο άσχετος που νομίζει ότι το σακίδιο κάνει τον επαναστάτη, να μιλά για τη χούντα.

Ήταν λίγοι σε σχέση με τη γενική σιωπή ή και αποδοχή, όμως πάντα οι λίγοι δεν κάνουν τη διαφορά; Πάντα οι λίγοι δε ρισκάρουν; Πάντα οι λίγοι δε γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας;