Καλό ταξίδι αγαπημένε μου Μένη…

Με συγκλόνισε η είδηση της δολοφονίας του Μένη Κουμανταρέα, ίσως γιατί τον αισθανόμουν από χρόνια δικό μου άνθρωπο, ίσως γιατί με συνάρπαζε η δύναμή του να μετατρέπει το φευγαλέο σε παντοτινό, ίσως πάλι γιατί με εντυπωσίαζε ο διαρκής αγώνας του να συμβιβάσει την «κανονικότητα» ενός ανεπίληπτου γάμου με μια, εκτός κοινωνικής σύμβασης, ζωή.

Πρωτοξαφνιάστηκα όταν τον ‘συνάντησα’ στο «Αρμένισμα», σάστισα με τη «Βιοτεχνία υλικών», ενθουσιάστηκα με την «Κυρά Κούλα» και το «Κουρείο».

Ωστόσο, είδα όλη την αλήθεια του στον βαθιά αυτοβιογραφικό «Θησαυρό του χρόνου».
Εκεί η ζωή με την άρρωστη

γυναίκα του, Λιλή, εκεί και η «αμαρτωλή» αναζήτηση του πάθους του.
Εκεί η «φυσιολογική» κοινή πορεία με την αγαπημένη του σύζυγο, εκεί και οι ερωτικές συνευρέσεις στο ημίφως του αστικού καθωσπρεπισμού.

Ο Κουμανταρέας δεν θεωρείται τυχαία από τους μείζονες συγγραφείς της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η δυνατότητά του να αποτυπώνει το μωσαϊκό των χαρακτήρων του νεοέλληνα υπήρξε μοναδική.
Όπως και η επιμονή του να «αρμέγει» τις σκοτεινές γωνιές της πόλης και να τις αποδίδει μέσα από ήρωες, συνήθως δευτερεύοντες, αλλά πάντα πολιορκημένους από εσωτερικούς δαίμονες.

ΥΓ. Τον γνώρισα σε δύσκολους καιρούς. Βίωνε οδύνη, αλλά δίδασκε καρτερικότητα. Προσπαθούσε να μετουσιώσει την αναμονή σε προσδοκία… Και να ανανεώσει το ίδιο του το αίμα, με
τη δημιουργικότητα και τις εκρήξεις του πάθους.

Μου είχε μιλήσει τόσο θερμά για τους στίχους μου στο «Αποτύπωμα», που χρειάστηκε να πιω μια θάλασσα τεκίλα μετά για να «ισιώσω»…

Καλή αντάμωση αγαπημένε μου Μένη…