«Και αχάριστη και μνημονιακή, μαντάμ;»

Μπαίνω σε ένα ΤΑΧΙ, ώρα 08.30 το πρωί, με έναν βασανιστικό πονοκέφαλο.

«Στην υγειά της αχάριστης, που δεν άξιζε τόσο και μπορούσα για χάρη της ζωή μου να δώσω», φτάνει δυνατά η βαριά φωνή του καλλιτέχνη στα αυτιά μου από τα ηχεία του αυτοκινήτου.

–Συγγνώμη, μήπως μπορείτε να το χαμηλώσετε λίγο;, παρακαλώ τον οδηγό.

Με κοιτάζει στον καθρέφτη του, με μισό μάτι.

–Γυναίκα είσαι! Πώς να αντέξεις να ακούσεις το «στην υγεία της αχάριστης»;,μουρμουράει μέσα από τα δόντια του και αναζητάει άλλον σταθμό στο ραδιόφωνο.

«Καλή σας ημέρα.

–Χίλια συγγνώμη κιόλας που ενοχλώ, αλλά μήπως γίνεται να το χαμηλώσετε λίγο;, ξαναπαρακαλάω.

Αυτή τη φορά το βλέμμα του είναι δολοφονικό.

–Και γυναίκα και μνημονιακή πρωί πρωί, μαντάμ; Μήπως να σας βάλουμε Άδωνη να ακούσετε;, μονολογεί ειρωνικά και, επιτέλους, κατεβάζει την ένταση.

–Όχι κύριε! Δεν είμαι μνημονιακή. Κουρασμένη είμαι. Και η φωνή του Άδωνη Γεωργιάδη, πιστέψτε με, θα μου δώσει την χαριστική βολή.

-Καλά… Μας τα παν κι άλλοι. Ξαφνικά φταίει για όλα η Αριστερά! Πού ήσουνα το 2012 όταν ψηφιζόταν από τους προηγούμενους, ο νόμος εξαιτίας του οποίου πληρώνουμε σήμερα τα μαλλιοκέφαλά μας στους λογαριασμούς της ΔΕΗ;

-Τι να σας πω; Μήπως έκανα ρίζα στο μαλλί;

-Εγώ πάντως ήμουν στη διαδήλωση το Σύνταγμα. Γι αυτό σου λέω, άστα μας τα παν κι άλλοι… Την Πρωτομαγιά στη Βυτίνα παραλίγο να πιαστώ στα χέρια με μία σαν του λόγου σου. Γύρισε και μου είπε ότι ο Μητσοτάκης είναι η μόνη ελπίδα. «Μητσοτάκης και ελπίδα στην ίδια πρόταση, μαντάμ; Σαν να τρως γαρδουμπάκι με σοκολάτα είναι», της είπα.

– Από τη Βυτίνα είσαστε;, προσπαθώ να αλλάξω θέμα συζήτησης.

–Όχι. Είχαμε πάει με την φαμίλια για να πιάσουμε τον Μάη. Εσείς, πού τον πιάσατε;

-Εμείς «οι μνημονιακοί» τον πιάσαμε σπίτι μας! Δεν πειράζει, όμως! Μπορεί να μην πιάσαμε το Μάη, αλλά στις τελευταίες εκλογές πιάσαμε για τα καλά τα λεφτά μας! Με 100 ευρώ που έχουν πάει τα διόδια πήγαινε έλα μέχρι την Καλαμάτα, οριακά μέχρι Λούτσα φτάνουμε πια.

-Ωπα! Πας κι έρχεσαι Καλαμάτα, ακούω. Πες μου ότι είσαι και Σαμαρική τώρα!, αγριεύει ο οδηγός.

–Όχι, κύριε. Παράδειγμα έφερα… Πάντως, χαίρομαι που ένας ελεύθερος επαγγελματίας σαν εσάς καταφέρνει να πάει εκδρομή με την οικογένειά του για να γιορτάσει την εργατική Πρωτομαγιά. Είναι ελπιδοφόρο αυτό, σχολιάζω για να τον ηρεμήσω.

–Δεν είμαι ελεύθερος επαγγελματίας. Συνταξιούχος του Δημοσίου είμαι και κάνω κανένα μεροκάματο με το ΤΑΧΙ του γαμπρού μου για να τσοντάρω στην σύνταξη. Λάθρα, αν συνεννοούμαστε…

-Ε, νομίζω πως τώρα συνεννοούμαστε. Και στην υγεία της συνεννόησής μας, θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Δυναμώστε στο τέρμα την ένταση του ραδιοφώνου και ψάξτε λίγο μήπως βρείτε το αγαπημένο μου τραγούδι. «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο» λέγεται… Αν συνεννοούμαστε…

Εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ (7/5/2017), στήλη «Με το μάτι της Μαρίας»

thisismarias.com