«Ήμουν νεκρός και αναστήθηκα… Σας ευχαριστώ»

Δεν πάει πολύς καιρός όταν από γραφείο γνωστού υπουργού, έκαναν έκκληση στο κοινωνικό ιατρείο Ελληνικού, μήπως βρεθεί λύση και βοηθηθεί ένας άνεργος ασθενής! Το ίδιο επανέλαβαν επίμονα και από το γραφείο κάποιου βουλευτή! Σε αυτό το κοινωνικό ιατρείο, το περασμένο Οκτώβριο έκαναν «επίσκεψη» τα ΜΑΤ, έπειτα από ανώνυμο τηλέφωνο, για διακίνηση ναρκωτικών!

Πρώτη ευκαιρία μέσα στην κρίση είναι η γκρίνια, η αδιάκοπη κλάψα και η αμφισβήτηση, που γίνεται ανέξοδα και εύκολα, τόσο που δεν χρειάζεται να ψάχνει κανείς συνταγές επιτυχίας, την έχει σίγουρη.

Αντίθετα, το δύσκολο είναι να βγεις και να παλέψεις με τα στραβά που συναντάς, να ανοίξεις δρόμους μέσα στην αδιάκοπη κατρακύλα του μυαλού μας. Και αν δεν φαίνονται, δεν γράφουν με έντονα και μελανά χρώματα τα προβλήματα και οι αναποδιές των συνανθρώπων μας, είναι γιατί ακόμη μας κρατά σφιχτά δεμένους η περηφάνια, το ελληνικό φιλότιμο και η ρημάδα αξιοπρέπεια.

Ωστόσο, είναι από τις λιγοστές περιπτώσεις, που κι αριθμοί ματώνουν και πονάνε, αφού δείχνουν 3.000.000 ανασφάλιστους Έλληνες!

Αρκεί μια βόλτα από το Ελληνικό και το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο, εκεί νιώθεις τις τεράστιες ανάγκες που γεννά η κρίση μας, αλλά και τη σιωπηλή, όμως τόσο μεγάλη, προσφορά των συνανθρώπων μας.

Μέσα στην πρώην Αμερικάνικη Βάση, σε ένα μικρό ισόγειο κτήριο που παραχωρήθηκε από τον Δήμο της περιοχής, η αλληλεγγύη βρίσκει ταυτότητα και φοριέται σαν βραχιόλι, στα χέρια των εθελοντών.

Οι 100 γιατροί όλων των ειδικοτήτων και οι 250 εθελοντές, προσφέρουν αληθινό έργο σε χιλιάδες συμπολίτες μας, που δεν έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν γιατρό, να κάνουν εξετάσεις, να αγοράσουν φάρμακα ή ακόμη και να κάνουν μια χειρουργική επέμβαση. Ακόμη και χρόνια πάσχοντες ασθενείς, με εξαιρετικά σοβαρά προβλήματα υγείας.

Ήταν δύο χρόνια πίσω, όταν σε μια συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη, έγινε κουβέντα με τον γιατρό Γιώργο Βήχο και την ανάγκη να φτιαχτεί κάτι ουσιαστικό για τους αδύναμους γειτόνους μας, για όλους εμάς, όταν πέφτουμε στα δύσκολα. Κι εκείνος ένιωσε τα σημάδια, αφουγκράστηκε τον τόπο και τη στιγμή. Με αρωγό το τοπικό Δήμο Αργυρούπολης-Ελληνικού, η ιδέα έγινε πραγματικότητα.

Ο γιατρός Βήχος, φροντίζει να ξεκαθαρίσει τις τρεις αρχές, που θεωρεί απαράβατες για το κοινωνικό ιατρείο, «Δεν πιάνουμε χρήματα!

Εδώ δεν περνούν κόμματα και πολιτικές θέσεις.

Δεν έχουμε στόχο να αντικαταστήσουμε το ρόλο των θεσμών και του κράτους».

Κάθε μέρα οι επισκέψεις είναι περισσότερες από 150, και για τον πολίτη που εγγράφεται ανοίγει ένας ξεχωριστός ιατρικός φάκελος.

Η δουλειά που γίνεται ξεπέρασε τα σύνορά μας, δημοσιεύσεις σε εφημερίδες και περιοδικά, τηλεοπτικά κανάλια από όλο τον κόσμο, παρουσίασαν το πρότυπο ελληνικό ιατρείο αλληλεγγύης.

Άμεσο αποτέλεσμα είναι οι χορηγοί, που ξεπηδούν από όλο τον πλανήτη. Δεν έμαθα το όνομα της Γερμανίδας, που ήρθε πρόσφατα κρατώντας 20.000 ευρώ, έτρεξε σε αθηναϊκά φαρμακεία, γέμισε κούτες από τα φάρμακα -ό,τι ελλείψεις μπορούσε να καλύψει για το κοινωνικό ιατρείο, και τα παρέδωσε!

Αντίστοιχη πράξη ψυχής έκαναν και κάποιοι μετανάστες Έλληνες από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Μάζεψαν 7.000 ευρώ, που έγιναν μπουκαλάκια και χαπάκια από φάρμακα.

Κι αν φαίνονται πολλά και μεγάλα ετούτα τα ποσά, αξίζει να δούμε ότι μόνο η μηνιαία θεραπεία για τη σκλήρυνση κατά πλάκας κοστίζει 3.500 ευρώ!

Η ιστορία φαίνεται πως επαναλαμβάνεται: μέσα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, 400 τέτοια ιατρεία και 2.000 αντίστοιχα φαρμακεία αναπτύχθηκαν σε όλη την Ελλάδα και οι ρουφιάνοι κάρφωναν στους Γερμανούς εκείνους τους γιατρούς, που έπαιρναν φάρμακα από τα νοσοκομεία και τα εφοδίαζαν. Έχουμε πόλεμο και χρειαζόμαστε φαρμακευτικά υλικά, όπλα, φωνάζει μια εθελόντρια!

Στην είσοδο του ιατρείου ένα ευχαριστήριο γράμμα, από κάποιον ασθενή, αφήνει ανοιχτά όλα τα συναισθήματα:

«ήμουν νεκρός και αναστήθηκα… σας ευχαριστώ».

Αν δεις μονάχα την κατάντια μας, την απουσία των θεσμών, θα σιχαθείς, θα φτύσεις όλο το παρόν.

Αν, όμως, νιώσεις την αφύπνιση και την ανάγκη συμμετοχής, την καθαρή αλληλεγγύη, τότε θα συμφωνήσεις λεβέντικα.

Τα λόγια κάνουν στην άκρη, από τα δικά μας, άρρωστα και υγιή, χέρια θα πιαστούμε, αν θέλουμε να βγούμε από τούτο το βαθύ λάκκο που τσαλαβουτάμε.