Ιάσονα Σχινά Παπαδόπουλε…στα τσακίδια

Διάβασα την πρώτη δακρύβρεχτη ανακοίνωση του Γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία προσπαθεί να εκλογικεύσει τα οικογενειακά ρουσφέτια ( μητέρα, αδερφός, γκόμενα), επικαλούμενος την οικογενειακή παράδοση στους αγώνες της Αριστεράς. Ακολούθησε και δεύτερη, ως είθισται, ανακοίνωση, μιας και σε αυτόν τον χώρο έχουν μια μακρά παράδοση στα δεύτερα γράμματα που αναιρούν τα πρώτα ( τιμή και δόξα στον σύντροφο Ζαχαριάδη), όπου ενημερωθήκαμε πως ό,τι έγινε, έγινε καλώς!

Δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο του δακρύβρεχτου,

το οποίο καταφανώς είναι για τα πανηγύρια, ούτε στο εν κατακλείδι του δακρύβρεχτου, όπου σουλατσάρουν τα παλαιότερα των υποδημάτων του εν λόγω νεολαίου γραμματέα. Θα σταθώ μονάχα στην ιδιότητα αυτού του επαναστάτη νεανία: Γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ!!! Τελικά γίναμε- ως γενιά- σαν τα μούτρα αυτών που κριτικάραμε. Σαν βγήκαμε στον πηγαιμό για την Ιθάκη κιοτέψαμε και λουφάξαμε στο πρώτο εξωτικό νησί που βρέθηκε μπροστά μας. Και η πυξίδα πάντα η ίδια. Να βολευτούμε ρε. Και όλοι οι άλλοι να πάν να μαμηθούνε.

Έγινε το χρέος προς την ιστορία αντικείμενο χρηματικής συναλλαγής. Καταντήσαμε σε αυτή τη χώρα των φαιδρών και μισθοφόρων να μισθοδοτούμε από τα κρατικά ταμεία το οτιδήποτε. Εγώ είμαι της γενιάς του Πολυτεχνείου. Πάρε μια θέση σύντροφε. Εγώ είμαι του αντιδικτατορικού αγώνα. Πάρε έναν μισθό και εσύ. Εγώ είμαι της Εθνικής Αντίστασης. Πάρε μια εθνική σύνταξη και εσύ. Μπορείς. Πληρώνει ο αιώνιος μαλάκας, εξάλλου. Και φτάσαμε να μισθοδοτούμε, τις καλές εποχές, τον κάθε πικραμένο αντιστασιακό και επαναστάτη.

Και φάγανε και φάγανε και φάγανε και μας χρεώσανε, μας χρεώσανε, μας χρεώσανε. Εις τον κύβο, πάντα, ανάγονται οι αμαρτωλές ανταλλαγές σε αυτόν τον τόπο. Γιατί η πατρίδα τους χρωστούσε, βλέπεις. Έπρεπε να τους αποκαταστήσει για το ηρωικό των νεανικών τους χρόνων. Λες και η αντίσταση στη σκλαβιά και τον ολοκληρωτισμό δεν αποτελούν προσωπικό χρέος του καθενός, αλλά γυρεύουν ανταπόδοση. Και τώρα που φεύγουν αυτοί έρχονται «πλησίστια» τα παιδιά τους. Και αύριο τα εγγόνια τους. Και μεθαύριο τα δισέγγονα τους. Κουβαλάνε τα ένσημα της αντίστασης παραμάσχαλα και επαιτούν και αυτά το κατιτις τους. Μια θεσούλα, καλέ μου κύριε. Της Αντίστασης είμαι και εγώ. Ξέρεις πόσους χειμώνες μπροστά στο τζάκι άκουγα και ξαναάκουγα τους ηρωισμούς του παππού μου; Τι; Δεν αξίζω και εγώ το κατιτις μου για όλες αυτές τις βαρύγδουπες ακροάσεις;

Όχι, ρε μπαγάσα Παπαδόπουλε. Δεν με νοιάζει που πολέμησε ο παππούς σου. Ούτε που έβαζε βόμβες ο μπαμπάς σου. Ούτε το κόμμα σου, με νοιάζει. Ούτε οι πλάτες των βαστάζων σας. Ούτε οι μολότοφ και τα κρατητήρια σας. Ούτε οι μανάδες και οι πατεράδες σας που σας ζύμωναν για να γίνετε σαν τα δικά τους μούτρα. Και, κυρίως, δεν με νοιάζουν οι κατοπινές σου εξηγήσεις, μιας και το Κόμμα σου τράβηξε το αυτάκι για τα δακρύβρεχτα σώψυχα σου, πως οι θέσεις, λέει, είναι πολιτικές και μπορείτε με τακτοποιημένη την συνείδηση σας να βολεύετε τους αγαπημένους σας συντρόφους.

Αυτή η χώρα Παπαδόπουλε έχει χιλιάδες νέους που την έκαναν για το εξωτερικό. Τους θυμάσαι; Θυμάσαι που κάποτε τους βάζατε μπροστά, μαζί με τα παιδάκια που λιποθυμάνε και τα μαγκάλια που σκοτώνουνε, για να μας πείσετε πόσο αγνοί και άδολοι είστε εσείς και πόσο πουλημένοι και εξωνημένοι ήταν οι προηγούμενοι; Θυμάσαι Παπαδόπουλε; Και ήρθατε εσείς, οι άγγελοι με τα χρωματιστά φτερά, για να μας σώσετε.

Κατάλαβες Παπαδόπουλε; Ήρθατε για να φέρετε την αξιοκρατία και να στελεχώσετε επιτέλους τις θέσεις ευθύνης της κρατικής μηχανής με τους καλύτερους. Ακούς Παπαδόπουλε; Με τους καλύτερους. Και ενώ γεννήθηκε η προσδοκία στην γενιά μας, την ξενιτεμένη και την παρατημένη εδώ, εσείς τακτοποιείτε, όπως και οι προηγούμενοι, τους φίλους σας , τα αδέρφια και τις γκόμενές σας. Με τη διαφορά, όπως λέτε, πως οι προηγούμενοι τους βόλευαν από υποχρέωση στις πελατείες τους, ενώ εσείς από το χρέος προς το Κόμμα.

Σας σιχαθήκαμε όλους Παπαδόπουλε. Και αν δεν μπορείτε να κάνετε τα στοιχειώδη και να αποκαταστήσετε σε αυτή την ρημαγμένη χώρα την αξιοπρέπεια του ικανού που παραγκωνίζεται για να διοριστεί η γκόμενά σας στα τσακίδια Παπαδόπουλε. Ακούς; Στα τσακίδια….