Η σκάλα και το φως

Δέχτηκα πριν λίγες μέρες ένα τηλεφώνημα από τον καλό μου φίλο και σημαντικό ποιητή και λογοτέχνη, Θανάση Βαβλίδα. Τούτη τη φορά δεν ήθελε να αναλύσουμε κάποια όπερα του Βάγκνερ, αλλά να με μαλώσει: «Γιατί σταμάτησες να γράφεις; Δεν θυμάμαι από πότε έχω να δω κείμενό σου στην Αιχμή!»

Του απάντησα πως έχω συνειδητά επιλέξει τη σιωπή μέχρι η κατάσταση που περνούμε να φτάσει σε κάποιο σημείο ισορροπίας. Εξ άλλου, προσθέτω τώρα, η παραγωγή δημιουργικής έκφρασης προϋποθέτει ένα μίνιμουμ ψυχικών αποθεμάτων που τούτη τη στιγμή δεν διαθέτω. Για να μην επικαλεστώ κι ένα βαθύτερο αίσθημα ματαιότητας

που εσχάτως με διακατέχει, το οποίο θα αντισταθώ στον πειρασμό να αιτιολογήσω προκειμένου να μην εισπραχθεί ο λόγος μου ως προσβλητικός από μερίδα συνανθρώπων μου…

Ο Θανάσης έκανε ρελάνς με μια νέα πρόταση: «Τουλάχιστον, γιατί δεν συνεχίζεις να δημοσιεύεις τις φωτογραφίες σου;» Θέλησα να του πω «επειδή δεν νομίζω πως είναι σπουδαίες», όμως σκέφτηκα πως θα μπορούσε να το εκλάβει ως ψευτο-σεμνοτυφία. Πέραν τούτου, ομολογώ ότι η ιδέα μού άρεσε! Τον ευχαρίστησα και υποσχέθηκα πως σύντομα θα έβλεπε τις πρώτες εικόνες…

Επέλεξα για αρχή μια φωτογραφία τραβηγμένη ένα βράδυ πριν δύο χρόνια στο Μοναστηράκι. Τη θεωρώ, κατά κάποιο τρόπο, συμβολικά επίκαιρη: Καλούμαστε τούτη τη στιγμή να ανέβουμε μια σκάλα σκοτεινή. Δεν ξέρουμε ούτε πού τελειώνει, ούτε σε τι οδηγεί. Όμως, επιτέλους, στο βάθος υπάρχει φως! Κι αυτό το φως το λιγοστό είναι η μόνη ένδειξη πως δικαιούμαστε ακόμα να ελπίζουμε.

Ας μην επιτρέψουμε, λοιπόν, στις μίζερες ουτοπίες και τους αυτιστικούς εραστές τους να μας στερήσουν αυτή την ελπίδα!