Η Ρεάλ στην παράνοια της τελειότητας!

Ο Γιώργος Καραμάνος διαβάζει τον ψυχισμό του Μαδριλένου, ο οποίος εμμέσως παραδέχεται ότι δεν γεννήθηκε ακόμα ο ιδανικός προπονητής για την ομάδα του.

Για τον Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Το να βελτιώνεσαι σήμαινε να αλλάζεις. Το να είσαι τέλειος σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάζεις συχνά».

Κάπως έτσι έχουν αποφασίσει άπαντες να κινούνται και στο ποδόσφαιρο, αναζητώντας το καλύτερο. Και επειδή πάντοτε το άγνωστο είναι πιο γλυκό από αυτό που έχουμε, οδηγούμαστε στην αλλαγή. Μόνο που αυτή εμπεριέχει ένα τεράστιο ρίσκο, το οποίο είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε, όταν δεν είμαστε ευτυχισμένοι με αυτό

που έχουμε. Στην επίσημη Ρεάλ λοιπόν έχει σβήσει η φλόγα του έρωτα για τον δικό της κόουτς. Εκείνη που άναψε για τα καλά με την κατάκτηση του Champions League και που φούντωνε, καθώς η ομάδα έτρεχε σε εκείνο απίστευτο σερί των 22 νικών, σκορπώντας τον τρόμο στο διάβα της.

Τι γίνεται όμως όταν φεύγει η… καψούρα; Απλά πάμε γι” άλλα, έτσι δεν είναι; Αλλωστε, όπως συμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής, από τις σχέσεις μέχρι και τη μπαλίτσα, το επόμενο έχει περισσότερο ενδιαφέρον και μας επιτρέπει να τρέφουμε την αυταπάτη της ολοκλήρωσης: πως μαζί του ίσως και να μπορέσουμε να αγγίξουμε την τελειότητα. Και καθώς τα πάντα συνηγορούν ότι ο Κάρλο Αντσελότι θα αποτελέσει παρελθόν, η Βασίλισσα μοιάζει ως έτοιμη από καιρό για την αναζήτηση του αντικαταστάτη…

Ποιος όμως θα είναι αυτός; Ποιος διάολε μπορεί να σταθεί επάξια στον πιο ηλεκτρικό πάγκο όλων των εποχών στην ιστορία του αθλήματος; Αυτό όμως ίσως και να μην είναι το σωστό ερώτημα. Το ποιος δηλαδή. Νομίζω ότι πιο εύστοχο, πιο… in to the point που λένε και οι Αγγλοι, θα ήταν κάτι σαν «Εχει γεννηθεί άραγε αυτός που θα μπορέσει να προπονήσει τη Ρεάλ;»

Πριν απαντηθεί η απορία, ας ρίξουμε μία ματιά σε κάτι που πηγάζει μέσα από την ποδοσφαιρική ψυχή του μέσου οπαδού της. Πρόσφατα είχα διαβάσει -και κρατήσει- ένα ερωτηματολόγιο που απευθύνθηκε σε δαύτους. Φυσικά το ερώτημα ήταν το εξής: «Ποια χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει ο τεχνικός της Ρεάλ;»

Ιδού ένα μέρος των συμπερασμάτων από τις απαντήσεις…

1. Οι παίκτες πρέπει να παίζουν με την αξία τους και όχι επειδή είναι ακριβοπληρωμένοι. Οταν τα αστέρια δεν είναι σε καλή κατάσταση, θα πρέπει να κάθονται στον πάγκο. Να μην ξέρει κανείς ότι είναι αδιαπραγμάτευτα βασικός.

2. Ο κόουτς θα πρέπει να έχει τόσο ισχυρή προσωπικότητα, ώστε να μπορεί να επιβάλει το ότι το σύνολο βρίσκεται πάνω από τα προσωπικά ΕΓΩ.

3. Θα πρέπει να ξέρει πως να διαχειρίζεται το ρόστερ. Πότε να κάνει rotation, να έχει δουλέψει τέλεια στη φυσική κατάσταση και να μπορεί να παίρνει το καλύτερο εργοφυσιολογικά από κάθε παίκτη του. Σε καμία περίπτωση να μην βασίζεται μόνο σε 12, 13, 14 ποδοσφαιριστές.

4. Να μην φοβάται να βάλει στη θέση του κάποιο από τα αστέρια, όταν αυτό κάνει ζημιά στα αποδυτήρια. Να μην επιτρέπει τη δημιουργία κλίκας και να… δίνει στη δημοσιότητα όποιον το κάνει. Απαντες, παλιούς και νέους θα πρέπει να τους κάνει να αισθάνονται εξίσου σημαντικοί.

5. Να ξέρει πως να διαχειριστεί έναν αγώνα, είτε νικάει 4-0 στα πρώτα 30 λεπτά, είτε νικάει 2-1 στο 85′, είτε κυνηγάει το σκορ. Να μην φοβάται λίγο πριν το τέλος να κάνει αλλαγή ένα μεγάλο αστέρι εάν αυτό έχει κουραστεί.

6. Που να θυμάται πάντοτε ότι αυτός ο σύλλογος είναι πάνω απ” όλους. Να μην θεωρήσει ποτέ ο προπονητής ότι είναι σημαντικότερος από την ομάδα και κατ” επέκταση να μην επιτρέψει σε κανέναν παίκτη επίσης να το πράξει. Που θα θυμίζει στον εαυτό του και στους ποδοσφαιριστές του ότι… Η ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ” ΟΛΟΥΣ.

Οπως διαπιστώνουμε, ο μέσος οπαδός της Ρεάλ αναζητά τον τέλειο κόουτς, αυτόν που ίσως και να μην έχει γεννηθεί ακόμα. Γιατί εάν κάνει κάποιος όλα τα παραπάνω και δεν δημιουργεί εντάσεις, καταφέρνοντας να έχει άπαντες ικανοποιημένους (αστέρια, διοίκηση, οπαδούς) και κανείς να μην του λέει κουβέντα, τότε πραγματικά θα πρόκειται για τον κορυφαίο όλων των εποχών στον γαλαξία.

Στη Μαδρίτη όμως (όπως και σε όλα τα μεγάλα clubs του κόσμου) τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Ο πρόεδρος επιμένει να παίζει η μεγάλη μεταγραφή (Μπέιλ), το αστέρι (Ρονάλντο) δεν γίνεται να μην βγει ποτέ και οι παλιοί (Κασίγιας, Σέρχιο Ράμος) μπορούν να πουν δύο κουβέντες παραπάνω στα αποδυτήρια και στους δημοσιογράφους. Οπότε ποιο είναι το συμπέρασμα; Οτι πάντοτε θα φταίει ο κάθε Αντσελότι και εκείνος θα την πληρώνει. Γενικότερα όμως το κοινό στο «Μπερναμπέου» ξεπερνάει τον ορισμό του απαιτητικού και εκτοξεύει την έννοια σε άλλη διάσταση. Πάντα κάτι θα του φταίει…

Συνέβη στο παρελθόν με όλους. Με τον Φάμπιο Καπέλο, ο οποίος πήρε δύο φορές πρωτάθλημα σε δύο διαφορετικές περιόδους (1997, 2007) και απολύθηκε, επειδή έκραζε ο λαός ότι δεν έπαιζε όμορφο-επιθετικό ποδόσφαιρο. Ενδιάμεσα, ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε των δύο Champions League δεν ταίριαζε φυσιογνωμικά με το προφίλ των Γκαλάκτικος και πιο πρόσφατα ακόμα και ο Ζοσέ Μουρίνιο που κατά πολλούς είναι ο κορυφαίος της εποχής μας, έφυγε, έχοντας ζήσει την έντονη αποδοκιμασία μέσα από την ίδια την ομάδα, από την εξέδρα του δικού του γηπέδου.

Οπότε με βάση όλα αυτά και άλλα πολλά που έρχονται στο μυαλό, ναι ο Αντσελότι δεν κάνει για τη Ρεάλ. Είναι «αποτυχημένος». Ασχέτως εάν του έβαλαν στο στόμα την ατάκα ότι «όταν είναι καλά το BBC, θα παίζει πάντα» ή εάν ο πρόεδρος απαιτούσε μόνο νίκες για εμπορικούς λόγους, όταν θα υπήρχε περιθώριο για κάποια ανώδυνη γκέλα. Ασχέτως εάν δεν έκανε εκείνος τις μεταγραφές (σ.σ.: στη Ρεάλ ποτέ δεν της κάνει ο… περαστικός προπονητής) και που όταν δεν είχε επιλογές στη μεσαία γραμμή, του αγόρασαν τον Λούκας Σίλβα. Που ο τραυματίας στη μισή σεζόν Ρονάλντο δεν έκανε να βγει ούτε δευτερόλεπτο επειδή κυνηγούσε τα προσωπικά ρεκόρ του και τον Μέσι.

Οσο όμως δεν φταίει για όλα αυτά ο Καρλέτο, άλλο τόσο ευθύνεται στο ότι τα δέχτηκε, έζησε με αυτά και τελικά με αυτά θα αποχωρήσει και όχι με τους δικούς του κανόνες. Και θα έρθει ο επόμενος. Η παρέλαση των ονομάτων στον Τύπο της Μαδρίτης μοιάζει ήδη να παίρνει εκείνη την πιο γραφική και αστεία από τις μορφές της. Και πάλι ο Μίτσελ και ξανά μανά ο Γιόακιμ Λεβ, ο Ουνάι Εμερι και φυσικά οι Ράφα Μπενίτεθ και Γίργκεν Κλοπ.

Ειδικά οι δύο τελευταίοι παίζουν πολύ. Το φλερτ μοιάζει να λειτουργεί στη βάση αυτού που γράψαμε στην αρχή για τον έρωτα. Ο Γερμανός είναι ο νέος, ο ελκυστικά επιθετικός που φέρνει τη γοητεία του άγνωστου, το μυστήριο του καινούργιου. Ο Μπενίτεθ πάλι μπορεί να παίξει τον ρόλο του ώριμου στη σχέση. Εδώ δεν υπάρχει μυστήριο. Ωστόσο, εμπειρία, μεγάλες κούπες φτιάχνουν τον συνδυασμό που ίσως και να σε ψήνει. Οπως όταν μπαίνεις στο καμπαρέ και σε ξελογιάζει η μεστή… τροτέζα που ψιλιάζεσαι ότι γνωρίζει άλλα κόλπα.

Οποιος όμως και να πάει, θα προσπεράσει όπως πέρασαν και οι άλλοι. Στη Ρεάλ δεν ξέρουν τι θέλουν και αυτό τους βγαίνει επειδή αναζητούν την τελειότητα που δεν υπάρχει. Αυτό δηλαδή είναι που βλέπουμε και συμπεραίνουμε εμείς. Από μία άποψη αυτό είναι για να το κράζεις. Από την άλλη πάλι οι δικοί της οπαδοί έχουν μία ιδιάζουσα ψυχοσύνθεση που στα μέρη μας δεν μπορούσε να κατανοήσουμε εύκολα. Αρκεί όμως που γνωρίζουν εκείνοι. Για δαύτους δεν μπορεί να ισχύσει ότι «τίποτε δεν είναι άψογο. Πως πάντα υπάρχουν ελαττώματα και παραλείψεις». Δεν το δέχονται. Είναι οι οπαδοί της Βασίλισσας και μέσα από αυτή την παράνοια, έχουν μάθει να βιώνουν την κορυφή. Οχι την τωρινή, την εφήμερη, αλλά την παντοτινή…