Η νέα Δημόσια Τηλεόραση δεν χρειάζεται Χωμενίδηδες…

«Ή θα μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέλφια ή θα καταστραφούμε μαζί σαν ανόητοι» …
(Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Ποιος ακριβώς είναι ο ορισμός του όχλου, τον καθόρισε σε ένα άστοχο κατά την άποψή μου κείμενο, ο Χρήστος Χωμενίδης, συγγραφέας εν υπνώσει (δεν είναι κακό να στερείσαι ιδεών σε μια Ελλάδα που σου στερεί τα πάντα), με αφορμή τις αντιδράσεις -ακραίες ή όχι- του άλλου ατυχέστατου σχολίου της συγγραφέως και μέλος της οργάνωσης των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ω ναι) Λένας Διβάνη.

Η ιστορία είναι γνωστή. Ένα νεαρό παιδί

δεν πλήρωσε εισιτήριο στο τρόλεϊ και έχασε τη Ζωή του από τον υπερβάλλοντα ζήλο του ελεγκτή που θα ‘χανε το bonus του.

Μιλούμε για τη σημερινή Ελλάδα τώρα. Όχι την Ελλάδα προ κρίσης, αλλά την Ελλάδα που τη μαστίζει η ανεργία των νέων, η πείνα, και που κάθε όνειρο για Ζωή έχει χαθεί, όχι πάντως με ευθύνη του άτυχου 18χρονου (ούτε σε μια Δημόσια υπηρεσία δεν πρόλαβε να μπεί…)

Ο κύριος Χωμενίδης αυτή την εποχή διαλέχτηκε από άλλα εκλεκτά μέλη, να εκπροσωπήσει το ήθος και την πολιτική της νέας Δημόσιας Τηλεόρασης, χωρίς να έχει ξεκαθαρίσει το τοπίο. Επιλέγει δηλαδή ανθρώπους, χωρίς οι προηγούμενοι να έχουν «πάει σπίτι τους», ξεριζωμένοι μέσα σε ένα βράδυ με το μαύρο της ΕΡΤ.

Είναι απορίας άξιο πώς ένας πνευματικός άνθρωπος το βούλωσε σε ένα «ξαφνικό θάνατο» 4,000 εργαζομένων, αλλά το άνοιξε για να υπερασπιστεί την τουλάχιστον αστοχία μιας συναδέλφου του που αποκάλεσε άκαιρα, γρήγορα και χωρίς σκέψη, τζαμπατζή ένα νεκρό παιδί…

Μας ψέγει, λοιπόν, εκτός των άλλων ο κύριος Χωμενίδης ότι δεν έχουμε ιδέα για το τι εστί να αγωνίζεσαι για να βιοποριστείς. Και ότι ουδεμία αγωνία έχουμε στο μάτι μας, για τον ηθοποιό, τον καλλιτέχνη, τον συγγραφέα κλπ.

Αυτό που έχουμε, κατά τον κύριο Χωμενίδη πάντα, είναι ένα μίσος στα μάτια για τον πνευματικό κόσμο, τον απόντα πνευματικό κόσμο, από την αγωνία τούτου του λαού για να ζήσει εν μέσω θύελλας που προέκυψε στη Ζωή του. Κι αν εκφράσουμε, έστω και βίαια, την αντίρρηση μας είμαστε καθοδηγούμενος όχλος.

Επειδή και εγώ αγωνίζομαι να παραμείνω με ελεύθερη σκέψη, θα ήθελα να πω στον κύριο Χωμενίδη καθαρά και ξάστερα ότι η νέα Δημόσια Τηλεόραση δεν χρειάζεται Χωμενίδηδες. Πολύ πιθανά να χρειαζόταν το νέο παιδί που δεν πλήρωσε εισιτήριο και βούτηξε στο θάνατο από ντροπή, αγωνία, απερισκεψία -ποιος να ξέρει…

Ντρέπομαι που με αναγκάζει, αλλά θα το κάνω, να του θυμίσω ότι είναι ένας πονεμένος πατέρας. Δυστυχώς του έλαχε να χάσει ένα μωρό παιδί – λυπάμαι αφάνταστα για αυτό- αλλά αδυνατώ να εννοήσω πώς τα αντανακλαστικά του πήγαν από την αντίθετη μεριά και όχι από αυτή του πατέρα ή της μάνας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς άλλη αναφορά.

Και τέλος απευθύνομαι στον υπουργό των ΜΜΕ και του ζητώ να αλλάξει τη λίστα των εκλεκτών του. Η νέα τηλεόραση που οραματίζεται δεν είναι η τηλεόραση των Χωμενίδηδων, όπως δεν ήταν και η παλιά της κυρίας Διβάνη που -τι σύμπτωση- υπήρξε μέλος του ΔΣ της αμαρτωλής ΕΡΤ!

Αυτής που εσείς κλείσατε και αν δεν έχει ευθύνη ένα μέλος του ΔΣ για τα χάλια ενός δημόσιου φορέα που βγάζει μαύρο σε μια νύχτα με εντολή του πρωθυπουργού, τότε ποιος έχει….

Εν κατακλείδι θα ήθελα, ταπεινά να πω, πως η ευθύνη της απαξίωσης είναι όλη δική σας. Μόνοι σας απαξιωθήκατε κύριε Χωμενίδη, εσεις και οι όμοιοί σας.. Κανείς δεν σας έβαλε στόχο για τον πολύ απλό λόγο, ότι βάζεις κάποιον στόχο μόνο όταν σε προκαλεί με τη σκέψη του, τα κείμενα του, το λόγο του. Όπως, καλή ώρα τώρα, εσείς.

Τώρα τα πατριωτικά «δίνω λόγο στους αναγνώστες μου βάσει του έργου μου», επιτρέψτε μου να σας πω πως τα λένε πάντα οι μέτριοι και όχι οι ικανοί.

Μετρίους στη νέα διοίκηση της ΕΡΤ είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε κύριε υπουργέ;…