Η χλεύη Ακριβοπούλου στον Μητσοτάκη, η ΕΡΤ και η απόλυση

Ακούγεται το εξής «καλαμπούρι» τελευταία: Όποιος βρίζει, χλευάζει, συκοφαντεί όποιον στο Facebook ή στο Twitter, το κάνει ιδιωτικά -όχι δημόσια! Γράφει σε προσωπικό ημερολόγιο τις σκέψεις του και τις μοιράζεται με φίλους! Συνεπώς, κακώς του αποδίδεται ως δημόσια έκφραση γνώμης κάτι που, ουσιαστικά, αποτελεί οιονεί ιδιωτική

Αν δικηγόρος χρησιμοποιήσει την άποψη αυτή ως υπερασπιστική γραμμή σε δικαστήριο, σας διαβεβαιώ ότι θα «κάψει» τον πελάτη του. Έχω και ιδία πείρα: το επιχείρησε γνωστός νομικός για να υπερασπιστεί blogger που με καθύβριζε, και το δικαστήριο ομόφωνα τον καταδίκασε. Γνωρίζω δε και άλλες πολλές καταδικαστικές αποφάσεις, οπότε νομικά το θέμα έχει κριθεί.

Ας δούμε, όμως, την υπόθεση και στις άλλες διαστάσεις της. Όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ κάνει ένα σχόλιο στο Twitter, όπου τον ακολουθούν εκατομύρια άνθρωποι, όλοι οι δημοσιογράφοι, όπου γης, το εκλαμβάνουμε ή όχι ως επίσημη δήλωση; Όταν η Μαντόνα ανεβάσει μια ανάρτηση, θεωρείται ή όχι επίσημη θέση της; Όταν ο Χέρμαν βαν Ρομπέι έγραψε στο Twitter ότι τον διαδέχεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο Ντόναλντ Τουσκ, το αναμεταδώσαμε όλοι ή μήπως όχι;

Έκανα αναφορά σε κορυφαία πρόσωπα του πλανήτη για να καταδείξω το γελοίον του πράγματος, το οποίο μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτυχθεί. Συνοψίζεται στο εξής: «Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης δεν συνιστούν δημόσιο χώρο, άρα εκεί μπορώ να γράφω ό,τι θέλω για όποιον θέλω και μετά να ισχυρίζομαι ότι κακώς έχωσε τη μύτη του και είδε να κοπρίζω πάνω στο όνομά του. Θα μπορούσα να τον κατηγορήσω ακόμη και για παραβίαση προσωπικών δεδομένων».

Έχω να παρατηρήσω πως το γελοίον της υπόθεσης είναι το μικρότερο κακό. Πίσω από αυτό κρύβεται κάτι βαθύτερο, η παραδοσιακή μπαγαποντιά κάποιων Ελλήνων και Ελληνίδων, που πιστεύουν ότι μπορούν να λειτουργούν χωρίς όρια και χωρίς κόστος.

Συκοφαντούν κάποιον στο Twitter, το διαβάζουν οι χιλιάδες ακόλουθοί τους, το αναπαράγουν άλλοι τόσοι ή και περισσότεροι, και -κατά τα άλλα- πρόκειται για μια ιδιωτική σκέψη.

Εξευτελίζουν άλλον στο Facebook, το διαβάζουν οι 5,000 διαδικτυακοί τους φίλοι, το αναπαράγουν άλλοι χρήστες, μπαίνει ως είδηση σε σάιτ, σε λίγες ώρες το έχουν διαβάσει δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, και -κατά τα άλλα- πρόκειται για ιδιωτικό στοχασμό…

Σκεφτόμουν εδώ και καιρό να γράψω για το θέμα αυτό. Αποφάσισα να το κάνω τώρα με αφορμή το κολάζ που δημοσίευσε στο Facebook η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Κατερίνα Ακριβοπούλου –κολάζ, το οποίο παρουσίαζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη ως ζητιάνο να επαιτεί εκλογές.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Η ΝΔ ζήτησε να εκδιωχθεί από την ΕΡΤ, στη συνέχεια η ίδια κατέβασε την ανάρτηση, πολλοί αντισυριζαίοι τη «στόλισαν», υπενθυμίζοντας ότι για τη θέση της στην κρατική τηλεόραση πληρώνεται από όλους τους Έλληνες, ενώ οι συριζαίοι υποστήριξαν ότι «άλλο η ιδιωτική σελίδα του Facebook ή του Twitter και άλλο η δημόσια θέση στην ΕΡΤ», όπου παρουσιάζει την καθημερινή εκπομπή «Αίθουσα Σύνταξης».

Θα γράψω με λίγα λόγια την άποψή μου. Πρώτον, το διαδίκτυο είναι δημόσιο βήμα και όχι ιδιωτικό σημειωματάριο. Δεύτερον, κάθε δημοσιογράφος είναι ΈΝΑ πρόσωπο -και στο Μέσο που εργάζεται και στο διαδίκτυο όπου εκφράζεται. Δεν υπάρχουν Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ. Συνεπώς, ό,τι λέει στο ένα, τον συνοδεύει και στο άλλο. Τρίτον, όταν ο δημοσιογράφος εργάζεται στην κρατική τηλεόραση -άρα, στον μισθό του συνεισφέρουν όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικού φρονήματος, μέσω του ανταποδοτικού τέλους στη ΔΕΗ -οφείλει να τους σέβεται και να μη χλευάζει αρχηγούς ή στελέχη κομμάτων, που κάποιοι έχουν επιλέξει στις εκλογές.

Κάνω μια παύση εδώ για να σημειώσω ότι η Κατερίνα Ακριβοπούλου είναι καλή και έμπειρη δημοσιογράφος, έχει εργαστεί με επιτυχία σε έντυπα της Αριστεράς αλλά και στον Σκάι, απ’ όπου διώχτηκε ως συριζαία –πράγμα απαράδεκτο. Πολιτικά ανήκε πάντα στην Αριστερά, παλαιότερα στο ΚΚΕ και μετά στον Σύριζα, λογικό είναι λοιπόν να νοιώθει πολύ κοντά στη σημερινή κυβέρνηση και τα στελέχη της, με τα οποία άλλωστε συμπορεύεται επί δεκαετίες.

Η στάση της ως παρουσιάστριας στην «Αίθουσα Σύνταξης» είναι καταφανώς μπαταρισμένη, αλλά και αυτό μπορώ να το καταλάβω -είναι πολύ δύσκολο να βάλει κανείς στην άκρη πολιτικές και συναισθηματικές ταυτίσεις δεκαετιών. Οι τηλεθεατές, άλλωστε, είναι εκείνοι που στέλνουν τον τελικό λογαριασμό και στην ίδια και στους άλλους συντελεστές της εκπομπής. Τα μικρά μονοψήφια ποσοστά, που «κερδίζει» καθημερινά, θα ήταν κάτι παραπάνω από επαρκής λόγος για να κινητοποιηθούν οι φυσικοί της προιστάμενοι στην ΕΡΤ, αλλά από τη στγμή που δεν υπάρχει καμιά λογοδοσία, δεν τρέχει τίποτα. Είναι προφανές ότι ικανοποιείται ο πρώτιστος στόχος της συνεπούς στήριξης των κυβερνητικών θέσεων, τον οποίον έχουν θέσει οι πολιτικοί προιστάμενοι τής κρατικής τηλεόρασης.

Μπορεί να παρακολουθούν ημερησίως την εκπομπή μόνο μερικές δεκάδες χιλιάδες τηλεθεατές (πράγμα που αντιστοιχεί σε ραδιοφωνικό και όχι τηλεοπτικό προϊόν), μπορεί μετά την αποχώρηση του Νίκου Παναγιωτόπουλου, του Μανόλη Κοττάκη και της Πηνελόπης Γαβρά η ήδη χαμηλή τηλεθέαση να υποχώρησε πάνω από 30%, επειδή έπαψε να ακούγεται εντελώς οποιδήποτε διαφορετική φωνή, μπορεί έκτοτε η πορεία της να είναι συνεχώς πτωτική, αλλά όλα δείχνουν εντάξει…

Δεν είναι ούτε η πρώτη και, πολύ φοβάμαι, πως δεν θα είναι ούτε η τελευταία, που δημοσιογράφος-οι στην κρατική τηλεόραση εκτελούν κομματική αποστολή. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε επί δεκαετίες και με ΠΑΣΟΚ και με ΝΔ στην κυβέρνηση. Τα δικά τους «καλά» ακολουθεί ο Σύριζα σαν «καλός μαθητής». Κάποτε θα γίνουν εκλογές, κάποτε θα αλλάξει η κυβέρνηση, οπότε θα απομακρυνθεί η Ακριβοπούλου και οι υπόλοιποι. Οπότε γιατί σηκώνεται τόση «σκόνη»;

Η «σκόνη» σηκώνεται, όχι για όσα κάνει ή παραλείπει η Ακριβοπούλου, παρουσιάζοντας την εκπομπή στην ΕΡΤ. Αλλά, για όσα δημοσίως λέει εκτός ΕΡΤ, ενώ εργάζεται στην ΕΡΤ. Ειρωνεύεται συστηματικά τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, τον αποκαλεί «Κούλη», τον χλευάζει, τον απαξιώνει.

Έχει αυτό το δικαίωμα ενώ εργάζεται στην κρατική τηλεόραση; Η απάντησή μου είναι ΌΧΙ, με κεφαλαία γράμματα. Όσο και αν τον αποστρέφεται, οφείλει να σέβεται τα θέσμια. Φαντάζεται κανείς, κάποιον παρουσιαστή στο BBC να εξευτελίζει, στο διαδίκτυο, τον αρχηγό της αντιπολίτευσης (όποιος και αν είναι αυτός); Θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Η Ακριβοπούλουλου, όμως, το κάνει -και όσοι υπερασπίζονται τη στάση της παριστάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, μιλώντας για δήθεν απόπειρα λογοκρισίας και άλλα φληναφήματα.

Κλείνοντας, σημειώνω ότι δεν είναι καθόλου κανονικό να αξιώνει η αντιπολίτευση την απόλυση δημοσιογράφου από την ΕΡΤ, ακόμη και αν αυτός έχει χάσει κάθε μέτρο. Είναι η κομματική θηλειά στο λαιμό της κρατικής τηλεόρασης, εδώ και δεκαετίες, που επιτρέπει ακόμη και τη διατύπωση τέτοιας αξίωσης. Η Ακριβοπούλου κρίνεται κάθε απόγευμα από τους πολίτες. Αν ήθελε η αντιπολίτευση να εγείρει θέμα, έπρεπε να το κάνει συνολικά και θεσμικά, ζητώντας να εξηγήσει η κυβέρνηση γιατί ανέχεται ειδήσεις και εκπομπές, με ποσοστά Αλάσκας.

Ας ελπίσουμε ότι η επόμενη κυβέρνηση -όποια και αν είναι- θα επιτρέψει στην κρατική Ραδιοτηλεόραση να βγάλει το κομματικό κοστούμι, ώστε να γίνει επιτέλους δημόσια Ραδιοτηλεόραση, τις ειδήσεις και τις εκπομπές της οποίας θα εμπιστεύονται καθημερινά πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Έλληνες…