Η Αφροδίτη Υψηλάντη στέλνει γράμμα στον πατέρα της

Στον πατέρα της γράφει επιστολή η Αφροδίτη Υψηλάντη που συνεχίζει την απεργία πείνας έξω από την ΕΣΗΕΑ και ήδη έχει φθάσει στην πέμπτη ημέρα.

«Γράμμα στον πατέρα μου

Λατρεμένε μου πατερούλη, μετράς από κει ψηλά, τις μέρες της απεργίας πείνας. Είμαι στην 5η, με τις φίλες μου. Τέσσερεις όλες κι όλες. Οχι, ούτε ένας άντρας. Δεν μας πειράζει όμως.

ΟΙ γυναίκες έχουμε τα κότσια. Οι γυναίκες αντέχουμε τους πόνους. Οι γυναίκες γεννάμε ήρωες.

Ξέρεις πατέρα, αναρωτιέμαι αν μπορώ να φτάσω ή έστω, να αγγίξω το ύψος του μεγαλείου σου, τη δύναμη της ψυχής σου. Να αντέξω τις κακουχίες και τα βασανιστήρια που εσύ άντεξες.

Εγώ, απλώς, παλεύω. Οχι για μένα, αλλά για τα εγγόνια σου, για τους νέους συναδέλφους μου, για μια καλύτερη Ελλάδα. Για την Ελλάδα που πάντα ονειρευόσουν.

Αλλά , να μωρέ, κάπου-κάπου με πιάνει το παράπονο. Άνεργοι συνάδελφοί μου, νέοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, απουσιάζουν. Λένε ότι μας συμπαραστέκονται. Πω, βρε πατέρα? Συμπαράσταση εξ αποστάσεως? Ενα σφίξιμο χεριού, μια ζεστή αγκαλιά, μια αληθινή ματιά, είναι για μας βάλσαμο.!

Θα μου πεις: «Κόρη μου συγχώρα τους. Δεν είσαστε όλοι ίδιοι. Δεν έχουν όλοι τις ‘ιδιες αντοχές». Το κατανοώ. Αλλά πάντα οι λίγοι θα αγωνίζονται για τους πολλούς?

Είμαστε στην 5η ημέρα απεργίας πείνας. Η Τζώρτζια, η Μαρίνα, η Ελένη κι΄εγώ. Λίγος χυμός, λίγο νερό, μια μπανάνα, μας συντηρούν, Δεν θέλουμε περισσότερα. Αρκεί ο αγώνας μας να δικαιωθεί. Να είναι νικηφόρος. Και να μην είναι πατέρα, η κόρη σου θα είναι περίφανη που αγωνίστηκε για το αυτονόητο: Για να συνεχίσουν οι επόμενες γενιές να ζουν αξιοπρεπώς.

Σε κούρασα λιγάκι, αλλά ήθελα να σε έχω συμπαραστάτη μου!