Γιατί ο Παπανδρέου επιβάλλεται να διαβεί τον Ρουβίκωνα

Πάει καιρός που στην κοινή γνώμη εμφιλοχωρεί η αίσθηση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάζεται να διαβεί τον Ρουβίκωνα και να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Καταρχήν ο ίδιος θεωρεί (και νομίζω το έχει πολλαπλώς δηλώσει) ότι η ιστορία τον δικαιώνει για τις πρωτοβουλίες που ανέλαβε το 2010 με την είσοδο της Ελλάδας

στον Μηχανισμό Στήριξης, αλλά και το 2011, με την απόπειρα να οδηγήσει σε λύση το ελληνικό πρόβλημα, μέσω του Δημοψηφίσματος*.

Κατά δεύτερον, θεωρεί πως τόσο η χώρα όσο και η κοινωνική και πολιτική κατάσταση, επιστρέφουν στο σημείο που τα παρέδωσε το Νοέμβριο του 2011. Ίσως, δε, σε ακόμα χειρότερο σημείο.

Έχω την αίσθηση πως μετά όσα ακολούθησαν την συνάντησή του με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και την ευθεία και απροκάλυπτη αμφισβήτησή του προς τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, θα είναι αδιανόητο για τον Παπανδρέου να μην προχωρήσει σε επίσημη ρήξη και δημιουργία νέου κόμματος.

Γιατί αν όλος αυτός ο κακός χαμός έγινε για το τίποτα, απλώς και μόνο για να διαχωρίσει ο ΓΑΠ τη θέση του από τους πολιτικούς σχεδιασμούς Βενιζέλου, ή περιοριστεί στην απόσυρση του ιδίου και των φίλα προσκείμενων βουλευτών του από τα ψηφοδέλτια της ΔΗ.ΠΑΡ. τότε θα χρεωθεί σε μεγάλο βαθμό τη διαφαινόμενη καταβαράθρωση και κατακρήμνιση της προσπάθειας που συντελείται στον χώρο της Κεντροαριστεράς.

Μόλις χτες, στη δημοσκόπηση του ΣΚΑΙ, η ΕΛΙΑ εμφανιζόταν στο 3.5%. Αν το γάλα χυθεί, άντε να το μαζέψεις μετά…
Σε όλα αυτά αξίζει να προσέξει κανείς ότι από τη ρητορική του Γιώργου Παπανδρέου λείπει εντελώς κάθε κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, ίσως, ο μοναδικός πολιτικός στον χώρο της Κεντροαριστεράς, που δεν στέκεται αρνητικά απέναντι στον Τσίπρα, ενώ, αντίθετα, οι όποιες «σπόντες» στρέφονται κατά των Σαμαρά – Βενιζέλου.
Αν, λοιπόν, ο Παπανδρέου προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος και μπει στην βουλή, δεν αποκλείεται να προσβλέπει στο να αποτελέσει έναν βραχίονα στήριξης (και λογικής) για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα αυτά, δε, ενώ υπάρχουν πληροφορίες πως ο Τσίπρας τον τελευταίο καιρό αντιμετωπίζει την προοπτική της αυτοδυναμίας περισσότερο ως κατάρα, παρά ως ευχή. Προτιμά, δε, στην δύσκολη επόμενη μέρα, να είναι όμηρος του Θεοδωράκη, παρά του Λαφαζάνη. Ή, αν προτιμάτε, να εξασφαλίσει το άλλοθι του Θεοδωράκη, στις πιέσεις που θα του ασκεί η Αριστερή Πρωτοβουλία.

* Η πρόταση για Δημοψήφισμα ήταν η κορυφαία πολιτική πράξη των τεσσάρων χρόνων του Μνημονίου. Μου κάνει εντύπωση ότι δεν υιοθετήθηκε και πολεμήθηκε τόσο έντονα από τους εταίρους μας, καθώς για αυτούς ήταν μία κατάσταση win win.
Αν οι Έλληνες ψήφιζαν παραμονή στο ευρώ, άρα Μνημόνιο, θα μπορούσαν να μας επιβληθούν όλα τα ακραία μέτρα, απολύτως νομιμοποιημένα χωρίς να ανοίξει μύτη στην κοινωνία.

Αν ψήφιζαν έξοδο από το ευρώ, οι Ευρωπαίοι ξεφορτώνονταν μια και καλή την Ελλάδα. Είναι, όμως, προφανές, πως δεν το ήθελαν και πως δεν ήθελαν και -κατά τη γνώμη μου εξακολουθούν να μη θέλουν- την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.
Ας το έχουμε αυτό υπ’ όψιν, όταν με περισσή ευκολία τρέμουμε στην ιδέα ότι θα μας πετάξουν από το ευρώ.