Για το θεαθήναι…

Φαινόταν καμμιά εξηνταριά, λίγα δόντια είχαν απομείνει στις μασέλες του. Το στόμα θύμιζε βουλιαγμένη σπηλιά και έχανε τον αρχικό σχηματισμό της. Στον αριστερό καρπό, ασυνήθιστα ψηλά, είχε περασμένο τσίγκινο μπρασελέ, ένα ρολόι μάλλον κινεζικής κατασκευής δάγκωνε το κρέας του. Οι λεπτοδείκτες του αγκωμαχούσαν στον ανήφορο και πήδαγαν ολόκληρα κομμάτια χρόνου, κανείς όμως δεν θα το μάλωνε για την ανώφελη πονηριά του.

Ο άγνωστος δεν έδινε σημασία στα βλέμματα, ήταν αγκιστρωμένος και απορροφημένος μέσα στα λευκά, λεπτά ακουστικά του κινητού του. Κάθε τόσο έδειχνε να συμφωνεί με τα

λεγόμενα του ραδιοφωνικού σταθμού, ψέλλιζε κάτι ακατάληπτο και περίμενε την επόμενη κορώνα για να επιβεβαιώσει την αρχική υπόθεση! Στο μεταξύ είχε ήδη ξεχάσει σχεδόν όλες τις προηγούμενες παρόλες.

Άρα, συνεπώς, λοιπόν, επομένως…

Ένα κάρο από συμπερασματικούς συνδέσμους στόλιζουν με τρόμο μια ακόμη ανίατη μέρα. Καλύτερα ψεκασμένος και κοιμισμένος καταθλιπτικός, παρά ενεργός πολίτης που διαφωνεί στην κάθε ψηφοθηρική σαχλαμάρα.

Ευτυχώς! Παραμένουν ανοιχτές κάποιες μυστικές χαραμάδες, αυτές γεμίζουν από τις τελευταίες δεσμίδες κολλαριστών ευρώ.

Δόξα σοι ο Θεός…δεν θα μας λείψει το ψωμί, το κρέας και το γάλα! Το μυαλό;

Στην καθημερινότητα κύματα πληροφοριών αποπροσανατολίζουν την ουσία και μaς κάνουν κορυφαίους ενός χορού που διαλέξαμε στον ύπνο μας και δεν γνωρίζουμε ούτε καν τα βήματά του.

Μικρή σημασία έχουν οι προβολές στο μέλλον, αυτό είναι ξένο και δεν σταμάτησε να δείχνει μαύρο κι άραχνο. Ανέκαθεν ήθελε συμμετοχή και εμείς φαίνεται να το επηρεάζουμε ελάχιστα. Όπως κάναμε για όλους αυτούς που «κάηκαν» μέσα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, η κηδεία και το πολιτικό μνημόσυνο τους έγιναν ταυτόχρονα, δίχως λόγια και χρωματιστές υποσχετικές. Τους αφήνουμε κάπως άτσαλα πίσω, ενώ κοιτάμε το κορμί μας, ναι είναι λαβωμένο, αλλά ακόμα αντέχει.

Αν πάρεις στα σοβαρά όλους τους φωστήρες που κυβερνούν είσαι έτοιμος για αυτοκτονία, αν πάλι το δεις πιο σουρεαλιστικά ίσως πιάσεις πινέλα και αρχίσεις τις γελοιογραφίες τους.

Μήπως όλα γίνονται για το θεαθήναι;

Μήπως θα έπρεπε να μάθουμε περισσότερα, να μιλήσουμε ανοιχτά, για τους δοσίλογους της κατοχής, τους υποστηρικτές της χούντας τους ρουφιάνους και τους μπαχαλάκηδες εαυτούς μας, και έπειτα να αναγνωρίσουμε τις βαθιές χαρακιές από στερεότυπα και φόρμες που αυλακώνουν το κορμί μας;

Τηλεθεατές, οπαδοί και ψηφοφόροι, όλοι μαζί χαμένοι από χέρι…