Για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας

Η πρωτοβουλία «για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας» (www.koindim.eu)  που  υποστηρίζεται, πλέον, από περισσότερους από οκτακόσιους (800) πολίτες  έρχεται να απαντήσει κριτικά σε ένα από τα κρισιμότερα διλήμματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αυτή την περίοδο. Το δίλημμα είναι αν η λιτότητα και η χρεοκοπία

που επέβαλαν στη χώρα ο τρόπος διαχείρισης της κρίσης από τις διαδοχικές κυβερνήσεις και οι όροι των δύο δανειακών συμβάσεων θα συμπαρασύρουν πολιτικές και κοινωνικές  κατακτήσεις δεκαετιών και θα ακυρώσουν δικαιώματα και ελευθερίες που βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα της Δημοκρατίας ή αν, τελικά, υπάρχει και άλλη διέξοδος από την κρίση, αυτή της δημιουργίας ενός ισχυρού ρεύματος για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Κοινωνίας.

Θεωρώ ότι η κίνηση αυτή ήταν απαραίτητη και επιβεβλημένη για πολίτες που αρνούνται να παραμείνουν θεατές απέναντι στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και την όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, στην υπονόμευση των δημοκρατικών θεσμών και των δικαιωμάτων, στη διάλυση του ευρωπαϊκού οράματος και την αποσύνθεση της ευρωπαϊκής ενότητας.

Είναι, πλέον, προφανές ότι η νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στη χώρα από τον υπέρογκο δανεισμό και την εξωτερική επιτήρηση υπαγορεύει άμεσα και επιτακτικά την απόσυρση του κράτους από βασικές εγγυητικές του λειτουργίες στους τομείς της Παιδείας, της Υγείας, της Εργασίας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και της Ασφάλειας. Η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα σηματοδοτεί την υποχώρηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, αλλά ταυτόχρονα βαθαίνει τις κοινωνικές ανισότητες και εξωθεί μεγάλες ομάδες του πληθυσμού -και ιδιαίτερα την νέα γενιά- στην ανεργία, στη φτώχεια, καθώς και στον αποκλεισμό από βασικά δημόσια αγαθά.                       Οι σκληρές και αιματηρές  θυσίες που οι εταίροι μας ζητούν συνεχώς από τον ελληνικό λαό, χωρίς ορατό πλαίσιο κοινωνικής πολιτικής και χωρίς συγκεκριμένη αναπτυξιακή προοπτική  για τα επόμενα χρόνια, καταλήγουν να τροφοδοτούν την άνιση κατανομή πλούτου, ενώ η διαρροή των ελληνικών κεφαλαίων προς το εξωτερικό αυξάνεται διαρκώς. Η λύση της ελαστικοποίησης των μορφών και όρων εργασίας, των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ή της βαλκανιοποίησης των μισθών και των συντάξεων δεν είναι βιώσιμη, στο βαθμό που η ραγδαία μείωση του βιοτικού επιπέδου ενός λαού δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην παραγωγή πλούτου για τον ίδιο το λαό, αλλά μόνο σε αύξηση του κέρδους για τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.

Ταυτόχρονα, οι δραματικές αλλαγές που επιτελούνται σε πολιτικό επίπεδο αναδεικνύουν τις παθογένειες και τις δυσλειτουργίες μίας επιτηρούμενης, πλέον, Δημοκρατίας. Το πολιτικό προσωπικό έχει χάσει μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας του, ενώ παράλληλα αναζητά απεγνωσμένα  τρόπους που θα εξασφαλίσουν τη διάσωσή του στις προσεχείς εκλογές. «Λύσεις εθνικής σωτηρίας» για κυβερνήσεις «τεχνοκρατών» και άλλων «αρίστων» ή ειδικών προωθούνται εντέχνως υπό το μανδύα της ανάγκης για ψευδώνυμες, τις περισσότερες φορές, μεταρρυθμίσεις και