Γερμανική κατοχή; Αηδίες – Κάποιοι από μας φταίνε για όλα

Η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου νίκησε την αντίστοιχη του Λιχτενστάιν για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Αυτό οι περισσότεροι το γνωρίζουν. Αυτό που, ίσως, δεν γνωρίζουν είναι ότι αυτή η μικρή χώρα έχει μόλις 1% ανεργία, τη χαμηλότερη στην Ευρώπη, και το υψηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα.

Βέβαια, σε αυτή την πολιτισμένη χώρα φαντάζομαι ότι δεν θα υπάρχουν Πλούταρχοι και βουλευτές (αριστερών κομμάτων, μάλιστα) οι οποίοι είναι ύποπτοι φοροδιαφυγής.

Δεν θα υπάρχουν βουλευτές, αυτοαποκαλούμενοι αρχηγοί

Παρεμπιπτόντως ο κ. Νικολόπουλος, που στερεί μία θέση εργασίας σε κάποιον από τους εκατοντάδες άνεργους δημοσιογράφους παρουσιάζοντας την εκπομπή «ανοικτά αυτιά» στο κανάλι «Έψιλον», δεν ψήφισε υπέρ της άρσης ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής…

Στο Λιχτενστάιν δεν θα υπάρχουν συνταξιούχοι που παίρνουν δέκα συντάξεις, όπως η χήρα του αποθανόντος στρατοδίκη. Δεν θα υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που, μέχρι πρότινος, έπαιρναν επίδομα μεταφοράς φακέλου, πλυσίματος χεριών και έγκαιρης προσέλευσης στην υπηρεσία. Δεν θα υπάρχουν επίορκοι γιατροί και δημόσιοι λειτουργοί που γέμισαν ένα ολόκληρο νησί με τυφλούς – μαϊμού που έπαιρναν επί δεκαετίες παράνομα επιδόματα.

Δεν θα υπάρχουν συνταξιούχοι της πρώην Ολυμπιακής από την ηλικία των 45 ετών. Δεν θα υπάρχουν αποτυχημένοι πολιτικοί, που όταν διαλύεται το κόμμα τους, αναζητούν με πολύ ευκολία στέγη σε άλλο κόμμα το οποίο έως τότε έφτυναν.

Δεν θα υπήρχαν παρ’ ολίγον πρωθυπουργοί, όπως ο ΄Ακης Τσοχατζόπουλος, ο οποίος υποστήριξε στα σοβαρά στο δικαστήριο ότι τα ιδιόχειρα σημειώματα προς τον Σμπώκο (που βρέθηκαν στο σπίτι του και αποδείκνυαν την εμπλοκή του στο «μαύρο χρήμα») ήταν…αυτοδιάλογος με τον εαυτό του!

Δεν θα υπάρχουν συνδικαλιστές που παίρνουν φακελάκια των 50.000 ευρώ γιά να μην κάνουν απεργία, πνίγουν τις πόλεις στα σκουπίδια, ακινητοποιούν τα μέσα δημόσιας συγκοινωνίας βασανίζοντας τους πολίτες, κατεβάζουν τους διακόπτες της ΔΕΗ ή κλείνουν τα σχολεία.

Δεν θα υπήρχαν δήθεν αριστερά προοδευτικά κόμματα που, όποτε προστίθεται ένας άνθρωπος στο μαύρο κατάλογο της ανεργίας, «ανοίγουν σαμπάνιες» γιατί τον θεωρούν μελλοντικό ψηφοφόρο.

Δεν θα υπάρχουν, τελικά, κυβερνήσεις, όπως η σημερινή, αλλά και όλες από τη Μεταπολίτευση και μετά στην Ελλάδα, που δεν τόλμησαν το αυτονόητο. Να κυνηγήσουν ανηλεώς τους μεγαλοφοροφυγάδες και τους κλέφτες των δημοσίων ταμείων και να αφήσουν στην ησυχία τους τους μισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους.

Αυτό το συμπίλημα, λοιπόν, οδήγησε τη χώρα στη μιζέρια και όχι η Μέρκελ και η τρόικα. Αυτά τα περί γερμανικής κατοχής που υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αηδίες. Όλες οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, οι πελάτες ψηφοφόροι τους, οι λεροί συνδικαλιστές και οι μεγαλοφοροφυγάδες έστειλαν τη χώρα στο βάραθρο.

Και κάποιοι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που υπέγραψαν τις απάνθρωπες διαταγές της Μέρκελ (αν δεχτούμε ότι φταίει) έχουν το θράσος να ιδρύουν νέα κόμματα και να πλασάρονται ως σωτήρες της Ελλάδας.

Αυτός ο εσμός, λοιπόν, οδηγεί το 8% των Ελλήνων σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση στην πρόθεση ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή ακόμη και σήμερα.

Δυστυχώς, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι -με τραγικά λάθος τρόπο- εκδικούνται το πολιτικό σύστημα διά της ψήφου στη Χρυσή Αυγή. Κι αν δεν είναι αυτό τότε είναι κάτι χειρότερο. Πάνω από μισό εκατομμύριο Έλληνες πιστεύουν ότι θα σώσει την πατρίδα ο Γερμενής.

Δεν εκδικείσαι, όμως, έτσι τους διεφθαρμένους και άχρηστους. Εκδικείσαι τον εαυτό σου και την οικογένειά σου. Λύση είναι να τολμήσουν να βγούνε στην πρώτη γραμμή της πολιτικής έντιμοι, δημοκράτες και άνθρωποι που έχουν εργαστεί σκληρά στη ζωή τους. Που έχουν συναίσθηση του φτωχού ανθρώπου. Που δεν πιστεύουν στη θεωρία των «δύο άκρων».

Φυσικά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβει οπλισμό και δεν εκπαιδεύει κανέναν στρατό. όμως δεν είναι και φασίστας όποιος δεν ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας» είναι η επιτομή του φασισμού και ελπίζω δεν το πιστεύουν οι σοβαροί άνθρωποι που υπάρχουν στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Ο Ρόμπερτ Φροστ, σε ένα από τα σπουδαία ποιήματά του, λέει «δύο δρόμοι ανοίγονταν μέσα σε ένα δάσος. Κι εγώ πήρα εκείνον που είχε πατηθεί πιο λίγο. Κι αυτό τα άλλαξε όλα». Ας ξεχάσουμε την πεπατημένη. Ας μη φοβηθούμε το άγνωστο. Όχι, όμως, το άγνωστο της ψευτιάς: ότι θα επανέλθουν οι μισθοί στην προ Μνημονίου εποχή και θα βρούνε δουλειά 2.000.000 άνεργοι. Αλλά το άγνωστο της αλήθειας. Το γοητευτικό άγνωστο της δημιουργικής περιπέτειας μέσω νέων έντιμων πολιτικών και νέων έντιμων κομμάτων. Που, ίσως, κάποτε – εγώ σίγουρα δεν θα ζω – θα έχουν μεταμορφώσει την όμορφη Ελλάδα σε Λιχτενστάιν της Μεσογείου.