Φιλόσοφοι βασιλεύουν βασιλιάδες φιλοσοφούν… Οι λαοί ευτυχούν!

Στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα οι φιλόσοφοι είναι οι μόνοι κατάλληλοι για τη διακυβέρνηση της πολιτείας και στον «Επιτάφιο» του Θουκυδίδη εκφράζεται η φιλοσοφία των πολιτών της Αθηναϊκής Δημοκρατίας με τα χαρακτηριστικά λόγια: Φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας (Είμαστε λάτρεις του ωραίου αλλά και της απλότητας και καλλιεργούμε το πνεύμα μας χωρίς να χάνουμε την ενεργητικότητά μας).

Ιδεώδης η σύνδεση φιλοσοφίας –πολιτικής και ενεργού πολίτη και εντυπωσιακές οι απόψεις υποψήφιων πολιτικών-πανεπιστημιακών καθηγητών, που με τρόπο φιλοσοφικό και εμπνευσμένο

από τις ίδιες αξίες, ξεφεύγουν από το συνηθισμένο ξύλινο πολιτικό λόγο δηλώνοντας ότι: «Συμφωνία με τους δανειστές ή θάνατος», «Αν όχι συμφωνία, είναι προτιμότερος ο θάνατος».

Και ο νους μας τρέχει στο σύνθημα της επανάστασης «Ελευθερία ή θάνατος», στην ελληνική λεβεντιά και τόλμη. Όμως, πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι το σύνθημα αυτό;
Δυστυχώς, η χώρα μας δεν έχει ελευθερία στις αποφάσεις της για την οικονομία, ούτε είχε, ούτε μπορεί να αποκτήσει ως αιωνίως δανειζόμενη. Εξάλλου, η φιλοσοφία πρέπει να γίνει πράξη για την περίφημη «συμφωνία» που προϋποθέτει διαπραγμάτευση αλλά και εναλλακτική λύση, την οποία ουδείς προτείνει.

Μπορεί, άραγε, η Ελλάδα η «αμαρτωλή» να ξεκινήσει έναν αγώνα, μια επανάσταση για να αλλάξει την οικονομική αντίληψη της Γερμανικής Αυτοκρατορίας; Χρειάζεται, πιστεύω, μεγάλη προσοχή και σύνεση, γιατί η πρόσφατη διορθωτική και ευεργετική για την Ανάπτυξη «πράξη Ντράγκι» είναι μια ακτίνα φωτός για όλη την Ευρώπη, εφόσον βέβαια επιτύχει.

Ας μη λησμονούμε ότι η «συμφωνία» είναι μια πράξη καθαρά εμπορική και τα ιδεώδη του ανθρωπισμού περισσεύουν! Η Ε.Ε. δεν παύει να είναι μια στενά νομισματική ένωση και οι πανανθρώπινες αξίες έχουν επιμελώς λησμονηθεί.

Ουδείς αμφισβητεί ότι η «έξωθεν επιβολή» αναξιοπρεπούς διαβίωσης των λαών ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη. Όμως, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή» μας θυμίζει ο Έλληνας νομπελίστας ποιητής, ο χρόνος λίγος και έως τότε τι;

Θα το παίξουμε λεβεντιές καμαρωτές; Η υποκριτική, βέβαια, είναι μεγάλη Τέχνη, θα μας βοηθήσει, άραγε, στη «συμφωνία» ή θα μας οδηγήσει και αυτή στο θάνατο; O tempora, o mores!