Επενδύσεις στα χρόνια του Σύριζα; Ποιες επενδύσεις;

Η οικονομία μας βρίσκεται σε δεινή θέση, η αξιολόγηση δεν έχει κλείσει ακόμη -έπρεπε να κλείσει από τον προηγούμενο Οκτώβρη- παρόλες τις προειδοποιήσεις προς την κυβέρνηση ότι, όσο ο χρόνος περνά, οι συσχετισμοί θα γίνονται δυσκολότεροι. Και να που φτάσαμε στα δυσκολότερα.

Μετά από τα τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης θα περίμενε κανείς τουλάχιστον ηκΚυβέρνηση να είχε ξεπεράσει τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και, κυρίως, τις δικές της ιδεοληπτικές εξαρτήσεις. Αντιθέτως, αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητατα με ρεαλισμό

και δείχνει σαν να μην ασχολείται με την πορεία της χώρας, τη μείωση της ανεργίας και την ανάπτυξη των επενδύσεων.

Οι ιδιωτικοποιήσεις, που μετά κόπων και βασάνων προχώρησαν, συναντούν όλο εμπόδια και καθυστερήσεις -με ό,τι αυτό σημαίνει φυσικά για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Στον αέρα βρίσκεται η αξιοποίηση του ΔΕΣΦΑ, το Ελληνικό θα άδειαζε από πέρυσι το Πάσχα και τώρα μαθαίνουμε ότι οι όποιες εργασίες θα ξεκινήσουν το 2018. Μιλάμε για μια επένδυση που θα δημιουργούσε τουλάχιστον 75.000 νέες θέσεις εργασίας.

Όσον αφορά στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, αφού την αφήσαμε να απαξιωθεί πλήρως -70 μέρες πέρυσι κλειστή η γραμμή της Ειδομένης από κατάληψη μεταναστών- την πουλήσαμε μόλις 45.000.000 ευρώ, όταν πριν λίγα χρόνια η αξία της είχε αποτιμηθεί στα 300 εκατ, αλλά τότε μας φαίνονταν ψίχουλα. Έτσι, τη δώσαμε σήμερα όσα περίπου αγόρασε η ποδοσσφαιρική ομάδα Ίντερ τον Μανωλά.

Δυστυχώς, ο κατάλογος είναι μακρύς. Η δημιουργία θέσεων εργασίας δε γίνεται δια μαγείας, ούτε αρκούν τα ευχολόγια των υπουργών περί αναζήτησης επενδυτών. Γίνεται μόνο με προσπάθεια και υποστήριξη των επιχειρήσεων και, κυρίως, χωρίς πολλά λόγια και καθυστερήσεις, αλλά με έργα. Οι αρμόδιοι υπουργοί, όμως, αφού υπογράφουν με κλάματα, μετά κάνουν ό,τι μπορούν για να καταστήσουν την όποια επένδυση χωρίς αντίκρυσμα, μέχρι που να κουραστεί ο επενδυτής και να μας κουνήσει μαντίλι. Μέσα σε αυτό το πιεστικό κλίμα η κυβέρνηση, με τη ρητορική των υποτιθέμενων πλεονασμάτων, αποτέλεσμα της υπερφορολόγησης και της μη καταβολής των οφειλών της προς τρίτους, συνεχίζει έναν καταιγισμό διορισμών και μονιμοποιήσεων συμβασιούχων, συντηρώντας μια απίστευτη παθογένεια με τον πιο άγριο και προκλητικό τρόπο, που παραπέμπει όχι μόνο σε άλλες εποχές αλλά δε δικαιολογείται από την κρισιμότητα των στιγμών.

Έτσι, δημιουργούν την ελπίδα στον πολίτη ότι η μόνη δυνατότητα για επαγγελματική αποκατάσταση είναι μέσω του δημοσίου, αφού φυσικά σταματούν κάθε επιχειρηματικότητα. Αυτή η τακτική έχει σαν αποτέλεσμα την ανατροφοδότηση του φαύλου κύκλου: να συντηρείται το υπέρογκο κράτος, να χρειάζεται περαιτέρω υπερφορολόγηση, μείωση μισθών και συντάξεων.

Δυστυχώς όσο το 1/3 του ελληνικού πληθισμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, θα περίμενε κανείς από την οποιαδήποτε κυβέρνηση να μη συντηρεί την εσωστρέφεια με τον άκρατο κρατισμό και, κυρίως, να μην επιχειρεί να στήσει τη δική της βιωσιμότητα πάνω στα συντρίμια της χώρας.

Ο σκληρός κ. Τόμσεν προέβλεψε ότι οι άνεργοι στη χώρα μας το 2038 θα είναι όσοι ήταν και το 2010. Ιδού μια έξοχη ευκαιρία της κυβέρνησης να τον διαψεύσει με τον πιο επίσημο τρόπο, στοχεύοντας και παρουσιάζοντας συγκεκριμένους στόχους για την επίτευξη συγκεκριμένων αποτελεσμάτων. Αντ’ αυτού επέλεξε να απαντήσει με ειρωνείες και λαϊκισμούς. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλα αυτονόητα….

[email protected]