Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου; Ας κρατάμε μικρό καλάθι…

Η Ελλάδα, επιτέλους, απέκτησε κυβέρνηση. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Αν σύντομα η νέα κυβέρνηση δεν κατορθώσει να προωθήσει αποφασιστικά μια σειρά από μέτρα, που θα δώσουν μια ανάσα στη χειμαζόμενη εντός του θέρους κοινωνία, τότε η οικονομία, και κατά συνέπεια η ίδια η χώρα, θα κινδυνεύσουν με κατάρρευση μέσα στους προσεχείς μήνες.

Αυτό δείχνουν να το έχουν αντιληφθεί οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν το νέο σχήμα, ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς,

ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος κι ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης.

Η αλήθεια είναι ότι το κυβερνητικό πείραμα, που προκαλείται από την αναγκαιότητα σχηματισμού κυβέρνησης μετά το εκλογικό αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής, είναι πρωτοφανές. Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας δεν έχει σχηματισθεί κυβέρνηση, που δεν είναι ειδικού σκοπού και σύντομης θητείας, που να στηρίζεται σε τρία κόμματα, και μάλιστα εντελώς διαφορετικής ιδεολογικής προέλευσης. Από την Κεντροδεξιά μέχρι την Κεντροαριστερά και την Αριστερά, όπως συμβαίνει με τα τρία κόμματα που συμφώνησαν να στηρίξουν την κυβέρνηση Σαμαρά.

Ουδείς μπορεί, λοιπόν, να προβλέψει πώς θα τα βγάλει πέρα τα νέο σχήμα. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα αυτού του πρωτοφανούς πειράματος. Με δεδομένο ότι, όπως είπε ο πρωθυπουργός στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, η κυβέρνηση αυτή δεν έχει ούτε μια μέρα περίοδο χάριτος.

Οι δυσκολίες έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται. Όχι τόσο στα πρόσωπα που απαρτίζουν στο κυβερνητικό σχήμα (και για τα οποία κι ο γράφων και πολλοί άλλοι αναλυτές έχουμε έντονες επιφυλάξεις για πολλά, αν όχι τα περισσότερα). Σε αυτή τη φάση αυτό δεν έχει τόση σημασία, όσο οι πολιτικές, που θα εφαρμόσουν. Ασφαλώς και το νέο σχήμα δεν είναι «ολιγομελές κι ευέλικτο», όπως για μια ακόμα φορά περίμεναν κάποιοι. Το σύνολο των υπουργών και των υφυπουργών, μαζί με τον πρωθυπουργό, φθάνει τους 40. Αλλά ο γράφων δεν πίστευε ότι με δεδομένη την ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί. Ή και θα έπρεπε να συμβεί.

Συνεπώς, τα κατ’ αρχήν προβλήματα είναι δύο κεντρικά:

Το πρώτο αφορά τον συντονισμό του κυβερνητικού σχήματος, που – όπως είπε ο κ. Σαμαράς- δεν πρέπει να θεωρείται ομοσπονδία κομμάτων αλλά ενιαίο σύνολο. Αυτό είναι ευθύνη, κυρίως, του Μεγάρου Μαξίμου, που όχι μόνον θα πρέπει να ελέγχει αλλά και να συντονίζει κεντρικά τις άμεσες αλλά και τις μεσοπρόθεσμες πολιτικές, που πρέπει να εφαρμόσει η κυβέρνηση.

Αλλά και των ίδιων των υπουργών στα πλέον κρίσιμα υπουργεία, που σε αυτή τη φάση είναι τα οικονομικά κυρίως.

Το δεύτερο, κι ακόμα μεγαλύτερο, ζήτημα αφορά τη συμφωνία στις απαιτούμενες πολιτικές που θα προωθηθούν. Ασφαλώς η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου αποτελεί πρωταρχικό στόχο επί του οποίου έχουν δεσμευθεί όλα τα κόμματα. Όμως, ας είμαστε ρεαλιστές. Αυτή η επαναδιαπραγμάτευση, στην καλύτερη περίπτωση δεν μπορεί να καταλήξει σε κάτι πολύ καλύτερο από το να δοθεί μια παράταση χρονική στην Ελλάδα, ώστε να μειώσει τα δημοσιονομικ