Είμαστε δούλοι και δεν το έχουμε καταλάβει

Διανύουμε δύσκολη περίοδο, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και καλπάζει χωρίς σταματημό. Καθημερινά μας περιμένει και ένα καινούριο μέτρο , ίσως και περισσότερα, που έρχονται να προστεθούν στο χλωμό τοπίο που ήδη υπάρχει.

Ανεργία στο ζενίθ, πεντάμηνα εργασίας προσπαθούν να δώσουν μια θετική χροιά στο χλωμό αυτό τοπίο, μειώνοντας και στατιστικά τον επίσημο αριθμό των ανέργων. Η αύξηση των φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, όπως η αύξηση των αυτοκτονιών, των άστεγων , των ληστειών, της εγκληματικότητας γενικότερα, καταμαρτυρούν ότι η κοινωνία μας νοσεί. Η ανάγκη των ατόμων της κοινωνίας

για κοινωνικές υπηρεσίες ή αγαθά που παρέχονται δωρεάν- όπως το πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι, τα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας ,τα κοινωνικά παντοπωλεία , οι υπηρεσίες της πρόνοιας για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες- πληθαίνουν συνεχώς.

Και ο λόγος είναι, δυστυχώς, ότι οι κοινωνικά ευαίσθητες ομάδες πολλαπλασιάζονται. Ακόμη η κατάργηση της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η πληρωμή ενοικίου με τη μορφή χαρατσιού στο ίδιο μας το σπίτι, οι συνεχείς περικοπές μισθών, η επαπειλούμενη ανεργία στους ήδη εργαζομένους, οι απλήρωτοι εργαζόμενοι δίνουν ένα ακόμη πιο σκούρο τόνο.

Το θέμα είναι αν όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν. Υπάρχει γυρισμός ή οδεύουμε προς τον γκρεμό; Και εδώ ακριβώς προκύπτει το ερώτημα, αν υπάρχει πραγματική κρίση ή ιδεατή. Μα, φυσικά, πραγματική κρίση θα απαντήσει κάποιος, όλα τα προαναφερόμενα το καταδεικνύουν πανηγυρικά!

Και, όμως, η κρίση είναι ανισομερής δεν υφίσταται για όλους. Η άνιση κατανομή πλούτου ανέκαθεν υπήρχε στις εκάστοτε κοινωνίες. Πάντα ή σχεδόν πάντα κάποιοι σφετερίζονταν  και εν τέλει απολάμβαναν περισσότερα αγαθά. Τώρα, όμως, με τη δεδομένη κατάσταση δεν είναι δίκαιο κάποιοι να συνεχίζουν τις απολαβές και οι υπόλοιποι να στερούνται τα βασικά ως προς το ζειν. Δυστυχώς, οι απολαβές δεν είναι πάντα ανάλογες του μόχθου μας. Είμαστε δούλοι και δεν το έχουμε καταλάβει. Ζούμε εποχές νόμιμης και οικειοθελούς δουλείας.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ονομαστεί η πληρωμή αγαθών που ήδη έχουμε πληρώσει; Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κεφαλαιουχικά αγαθά όπως σπίτια, αυτοκίνητα τα οποία στην ουσία τα αγοράζουμε συνέχεια λαμβάνοντας υπόψη τους φόρους που πληρώνουμε για αυτά. Αναφέρομαι  και σε  άυλα αγαθά, τις υπηρεσίες όπως η Παιδεία και η Υγεία, που μόνο δωρεάν δεν προσφέρονται στους πολίτες αν αναλογιστούμε ότι η παραπαιδεία καλά κρατεί χρόνια  και η Υγεία έχει πάρει την κατιούσα, εφόσον το δωρεάν Σύστημα Υγείας έχει μετατραπεί σε μισθωμένο πλέον.

Ο κρατικός μηχανισμός είναι υποχρεωμένος να κάνει σωστή ανακατανομή του κοινωνικού εισοδήματος. Να γίνεται εισροή πόρων στο κράτος με φόρους και ισοδύναμη εκροή πόρων με τη δωρεάν παροχή υπηρεσιών και συντάξεων. Δεν υπάρχει, όμως, ισοδύναμη ανακατανομή του κοινωνικού εισοδήματος και των οικονομικών πόρων που διαχειρίζεται.

Ποιος φταίει για όλα αυτά, τα οποία αποτελούν κύκλο και στην ουσία έχουν γίνει φαύλος κύκλος; Η κακή διαχείριση των  οικονομικών πόρων