Είμαι, πλέον, ελεύθερος να καώ! Η εκκλησία θα ευλογήσει την πράξη μου;

Θα έπρεπε, ίσως, η προχθεσινή να θεωρηθεί ιστορική ημέρα εκσυγχρονισμού και εναρμόνισης με τα ισχύοντα ανά τα πολιτισμένα κράτη αυτού του πλανήτη. Αναφέρομαι στο «πράσινο φως» που δόθηκε στους δήμους και τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τη δημιουργία Κέντρων Αποτέφρωσης Νεκρών και Οστών Νεκρών. Όπως εξηγήθηκε, απαιτείται πλέον μια απλή έγγραφη δήλωση ή ένα σημείωμα του θανόντος ότι επιθυμούσε την αποτέφρωση της σορού του.

Σε έναν πλανήτη, όπου καταγράφονται καθημερινά φρικτά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε πολεμικές ζώνες, με θύματα ακόμη και παιδιά, φαντάζει το λιγότερο αστείο

να εγείρεται «θρησκευτικό ζήτημα» για την ταφή των νεκρών (πρακτικά και περιβαλλοντολογικά αναχρονιστική μέθοδος διαχείρισης σορών) ή την καύση τους (επιστημονικά αποδεδειγμένη – ιδανική μέθοδος διαχείρισης).

Σημειώνεται για όσους θεωρούν υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου την ανέγερση τέτοιου Κέντρου κοντά στον τόπο διαμονής τους, ότι η ίδρυση και λειτουργία αυτών των χώρων προβλέπεται ότι θα μπορεί να γίνεται σε περιοχές εντός ή και εκτός σχεδίου πόλεως, ακόμα και εκτός των ορίων ενός ΟΤΑ, ωστόσο θα απαγορεύεται σε περιοχές αμιγούς ή γενικής κατοικίας.

Διαβάζω τα τελευταία χρόνια τοποθετήσεις επί του θέματος που συμπλέουν με την άποψη: «Η αποτέφρωση του νεκρού είναι πρακτική αντίθετη προς τη διδασκαλία της Εκκλησίας και την πρακτική της» και διερωτώμαι: Γιατί δεν επιδέχεται εκσυγχρονισμό ή / και αναθεώρηση η «διδασκαλία της εκκλησίας», όταν η ίδια ευαγγελίζεται, τα τελευταία χρόνια, την απρόσκοπτα αμφίδρομη σχέση της με τους πιστούς;

Διαβάζω αλλού (από θιασώτες Χριστιανορθόδοξων μαγγανειών και -φυσικά- ευτυχώς όχι από επίσημη φωνή της Εκκλησίας): «Η απόφαση της Ιεράς Συνόδου σχετικά με την αποτέφρωση των νεκρών, μολονότι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, έχει κάποια κενά. Απαιτείται ξεκάθαρη δήλωση άρνησης τέλεσης της ακολουθίας της κηδείας σε όσους αρνούνται την ταφή κατά το ορθόδοξο χριστιανικό τυπικό. Είναι λάθος να βρεθούμε εντός ολίγου ενώπιον του φαινομένου της τέλεσης ακολουθίας χριστιανικής κηδείας την οποία θα ακολουθεί αποτέφρωση». Εδώ διερωτώμαι και φυσικά ενίσταμαι: Υπάρχει μεγαλύτερη δογματική προσκόλληση από την άρρηκτη σύνδεση ακολουθίας κηδείας – ταφής; Θα εφαρμοστεί αυτό που πρέπει, ή ορισμένοι «ιερείς – ταλιμπάν» θα εφαρμόζουν κατά το δοκούν ό,τι θεωρούν πιο «νόμιμο»;

Στα παραπάνω, μάλιστα, θα προσθέσω το εξής. Ο Αντώνης Αλακιώτης, πρόεδρος της Επιτροπής Για το Δικαίωμα της Αποτέφρωσης των Νεκρών στην Ελλάδα, εταιρείας αστικής μη κερδοσκοπικής, μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης Αποτέφρωσης, δήλωσε στη LIFO προ μηνών: «Η εκταφή είναι η πιο βέβηλη, ανίερη, βάρβαρη πράξη. Είναι ιεροσυλία κι εμείς την έχουμε κάνει καθημερινότητα με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την ιερότητα του νεκρού και για τη συναισθηματική κατάσταση του συγγενούς, ο οποίος βιώνει έναν δεύτερο θάνατο. Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος θα έπρεπε να ντρέπονται. Και δεν είναι καν παρόντες να βοηθήσουν συναισθηματικά τους ανθρώπους που υποφέρουν τη στιγμή εκείνη».

Αφού συνυπογράψω την παραπάνω δήλωση, θα αναρωτηθώ κάτι ακόμα: Πού και πότε, τελικά, είναι παρόντες οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας της Ελλάδος;

Ενώ κλείνοντας, θα απευθύνω ερώτημα χωρίς απαραίτητα να περιμένω ξεκάθαρη απάντηση: «Είμαι, πλέον, ελεύθερος να καώ! Η εκκλησία θα ευλογήσει την πράξη μου;»

*Follow on Twitter: @VagLiak