Ειλικρινά και χωρίς υποκρισίες…

Πήρα το αίμα μου πίσω με την ειλικρινή και χωρίς υποκρισίες δημόσια δήλωση της συμπαθέστατης ηθοποιού μας Πέμης Ζούνη, η οποία -αν και έχει αποχωριστεί την 20χρονη κόρη της (το κορίτσι σπουδάζει στο Λονδίνο) -εύχεται «μακάρι να μείνει η κόρη μου στο εξωτερικό».

Αυτή, νομίζω, πρέπει να είναι τον καιρό της τρομερής οικονομικής κρίσης η ευχή των γονιών που γέννησαν παιδιά για να δώσουν στην κοινωνία μας μορφωμένους, ελεύθερους και ευτυχισμένους ανθρώπους -και όχι για να τα φυλάξουν στη «γυάλα» της χειραγώγησης για να τους γηροκομήσουν, όταν έρθει η ώρα αυτής της ανάγκης.
Όπως παλιότερα

στα χωριά γεννούσαν παιδιά για να αβγατίσουν τα εργατικά χέρια της οικογένειας, και όποιο παιδί την «κοπανούσε» για την Αθήνα, το αποκλήρωναν.

Πήρα το αίμα μου πίσω διότι το ίδιο, περίπου, τόλμησα και είπα κι εγώ μέσα στο σπίτι μου σε γιορτινό τραπέζι με αρκετά άτομα. Είπα συγκεκριμένα «όσοι έχετε παιδιά που θέλουν να πάνε στο εξωτερικό να δουλέψουν, μην τα αποθαρρύνετε, αν τα αγαπάτε. Το αντίθετο, μάλιστα.

Αν θέλετε το καλό τους να τα ενθαρρύνετε να πάνε στο εξωτερικό και όχι να τα κρατάτε εδώ να καταστρέφονται και να μαραζώνουν μέσα στην ανεργία και στο βρακί σας».

Κάποιο «μούτρο»του δημοσιογραφικού σιναφιού, συνδαιτημόνας στο τραπέζι, μου μίλησε με χυδαίο τρόπο παριστάνοντας τον φιλόστοργο πατέρα και φέρνοντας σε πολύ δύσκολη θέση, κυρίως, τον άντρα μου, ο οποίος, όπως είναι ευνόητο, δεν είχε την ευχέρεια να τον πετάξει έξω από το σπίτι μας με τις κλωτσιές.

Τον κλώτσησε η ζωή, λίγο αργότερα, με τα δικά της θαυματουργά πόδια και από την καθημερινότητα και από τις γιορτές μας.

Επειδή ο βίος, η πολιτεία και η υποκρισία του «μούτρου» είναι γνωστά σε όσους ασχολούνται με την παρούσα ιστοσελίδα και με τα…πέριξ, αν κάποιος υποπτευθεί το όνομά του μπορεί να με βρίσει με την άνεσή του, γιατί όποιος ανακατεύεται με τέτιες «φάτσες» μόνο για βρίσιμο είναι.