Δεν υπάρχει αναίμακτος πόλεμος, μη γελιέστε…

Πόσα πολλά γεγονότα, πόση κατάρρευση, πόσο αίμα, πόση παράνοια και πόσος φόβος. Στην Ελλάδα, μέτρα που μετρούν δυνάμεις και αντοχές, ένθεν κακείθεν. Κυβέρνησης και κόσμου που βιώνει για ακόμη μια φορά τα αποτελέσματα από τα νομοθετικά προαπαιτούμενα.Το δημοσιονομικό πρόγραμμα είναι σκληρό και, αν ρωτήσεις οικονομολόγους που υπολογίζουν τα δεδομένα και τους αριθμούς, «πού πάμε, βγαίνει όλο αυτό;» η απάντηση είναι ότι οι αριθμοί δεν βγαίνουν, το δημόσιο χρέος

Πέφτουν χρήματα θυσιών στη μαύρη τρύπα του ελληνικού οικονομικού διαστήματος. Μετά από είκοσι χρόνια δεν θα υπάρχουν συντάξεις, άνοιξε η πληγή των πλειστηριασμών, τσακίζει η ανεργία. Δεν βγαίνουν τα δεδομένα.

Και από την άλλη, η πολιτική ρητορεία φθίνει, εξαϋλώνεται. Τα κόμματα πέφτουν ένα-ένα στη χοάνη της οικονομικής κρίσης και στην αδυναμία τους να αρθούν στο ύψος των δύσκολων περιστάσεων. Το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε σε χαμηλά μονοψήφια, το Ποτάμι φαίνεται ότι δε ρέει, και η ΝΔ ζει το μεγάλο της φιάσκο. Ούτε καν το εγχείρημα των εσωκομματικών εκλογών δεν μπόρεσε να φέρει εις πέρας και αμέσως μετά ακολουθεί η ανώριμη φαγωμάρα. Δηλαδή, αν είχε έρθει η ΝΔ πρώτη στις εκλογές, όλα καλώς καμωμένα, θα είχαν χωνευτεί τα προβλήματα με τις υπουργικές θεσούλες και τη σπουδή για τη λύση του οικονομικού ζητήματος, ενώ η ήττα προβάλλει την κρίση, τις φιλοδοξίες, τις τρύπες και τα κενά…

Από την άλλη πέφτουν στο τραπέζι σενάρια οικουμενικής, είναι μεγάλο το βάρος των μέτρων και η κυβέρνηση τρίζει, λένε. Ο Σακελλαρίδης έφυγε νωρίς, ο Παναγούλης και ο Νικολόπουλος με συνοπτικές διαδικασίες ετέθησαν εκτός. Καλά δεν θυμάμαι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κόμμα που είχε εκτός της πολιτικής του κουλτούρας τις διαγραφές και, μάλιστα, το υπερηφανευόταν; Ναι τα παλιά τα χρόνια. Τώρα οι πρωθυπουργική θητεία φέρνει άλλα ήθη και έθιμα.

Τόσα πολλά προβλήματα και τόση αδυναμία να αρθρωθεί ένας σοβαρός πολιτικός λόγος. Θα αντέξει η κυβέρνηση, θα αντέξει η ΝΔ, θα αντέξει ο κόσμος;
Απαντήσεις θα έχουμε άμεσα στο ταμείο. Στο ταμείο για κέρδη και ζημίες η κυβέρνηση, ομοίως η αντιπολίτευση και αντιστοίχως και οι πολίτες με το χέρι βαθιά στην τσέπη εδώ και 6 χρόνια.
Δε θέλουμε να ξέρουμε τι έχουμε να πληρώσουμε έως το τέλος του χρόνου, μιλώ για τους συνεπείς, τα συνήθη υποζύγια δηλαδή. Δεν μειώθηκαν οι φόροι, δεν κόπηκε ο ΕΝΦΙΑ, δεν επανήλθε η 13η σύνταξη, δεν έγινε τίποτα δικαιότερο ή καλύτερο.

Μιλούσα τις προάλλες με ένα νέο συνάδελφο, ο οποίος στα μισά του μήνα έχει μείνει άφραγκος με όλες τις υποχρεώσεις να τρέχουν. Μου είπε, «ψήφισα Τσίπρα ξέροντας ότι λέει ψέματα, γιατί βαρέθηκα τα ψέματα των παλιών»! Ωραία, δεχόμαστε ότι σε κάθε περίπτωση πολιτικά ψέματα θα ακούσουμε.

Ωστόσο, δεν θέλω να μας πάρει από κάτω όλο αυτό, σαν ένας τοίχος ο οποίος πέφτει αργά αλλά σταθερά πάνω μας. Ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, γράφει στο βιβλίο του «Καταστροφές και θρίαμβοι», «αυτό που διαφοροποιεί την ελληνική εμπειρία από πολλά σύγχρονα εκσυγχρονιστικά πειράματα του μετα-αποικιακού κόσμου είναι ο θετικός απολογισμός που πάντα κατάφερνε να επιτυγχάνει στο τέλος. Η Ελλάδα έχει επανειλημμένα καταφέρει να υλοποιήσει στόχους που αντικειμενικά ξεπερνούσαν τις δυνατότητές της».

Άντε να δούμε, διότι προς το παρόν η έκβαση της κατάστασης είναι απολύτως απροσδιόριστη. Και αν απομακρυνθούμε λίγο, πάμε πιο πίσω από τα δικά μας και κοιτάξουμε παρά έξω τον κόσμο… Αίμα και παράνοια. Φόβος και πολεμικές ιαχές. Παλαβοί σε επιχειρησιακή δράση και, από την άλλη, «βόμβες με αφιέρωση». Άκου, βόμβες με αφιέρωση.

Πόσο δεν την κατάλαβα αυτή τη φύση των ανθρώπων… ποτέ μου. Πόσο απορώ βλέποντας το Σούπερ Μάρκετ των υπερόπλων που διαφημίζονται από τις υπερδυνάμεις για ακόμα μια φορά. Σε πρώτο πλάνο να καταφέρουν πλήγμα στον εχθρό, σε δεύτερο πλάνο να δείξουν στον υπόλοιπο πλανήτη την καινούρια πολεμική πραμάτεια. Να δουν και να αγοράσουν.

Άλλο τόσο δεν καταλαβαίνω και την παράνοια αυτών των θεόμουρλων τζιχαντιστών που στρατολογήθηκαν για να συλλέξουν αίμα. Ποιος τους εξέθρεψε; Δεν θα ανοίξω αυτή την κουβέντα τώρα. Θα πω μόνο, τόσος κόσμος χαμένος, τόσα νιάτα θερισμένα. Τόσος φόβος πάνω από τις στέγες των ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Αλλάζουν πάλι όλα. Ο σπόρος του κακού έδωσε ξανά γιγάντιο λουλούδι και θα «ξοδευτεί» πολλή βία πάλι για να κοπεί, διότι «πολιτισμένος» και αναίμακτος πόλεμος δεν υπάρχει…