Αξέχαστη γλυκιά μου Ντένη…

Τη Ντένη τη γνώρισα στην Αλωπεκής 8, πριν πάρα πολλά χρόνια, όπου επίσης για πολλά χρόνια είχε το γραφείο του ο Γιάννης και εκείνη το σπίτι της.

Είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Γιάννη, τον αγαπούσε πολύ και πάντα μου ‘λεγε ότι ανήκει στο «fun club» του Σουλαδάκη, να μην ζηλεύω και γελούσε ασταμάτητα!!!

Πέρασαν τα χρόνια, ο Γιάννης άλλαξε γραφείο κι έφυγε απ την Αλωπεκής, εγώ έχασα τη Ντένη, αλλά ξαναβρεθήκαμε , όταν πρότεινα από την θέση της προέδρου της Ένωσης Βαχλαίων, να κάνουμε μια εκδήλωση για να την τιμήσουμε, μιας και η Ντένη έφερε την καταγωγή της από την Βάχλια, εξ ου και

Έτσι, λοιπόν, το 2009, στην αίθουσα της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας, έγινε και η τιμητική εκδήλωση για τη Ντένη.
Ήταν τόσο πολύ ενθουσιασμένη με τη «μητέρα πατρίδα», τη Βάχλια!
Δυστυχώς, ενώ το είχαμε πολλές φορές προγραμματίσει, τελικά δεν μπορέσαμε να πάμε…

Όλο εκείνο το διάστημα που ετοιμάζαμε την εκδήλωση, βρισκόμαστε σχεδόν καθημερινά, για την ακρίβεια πήγαινα στο υπέροχο διαμέρισμά της στην Αλωπεκής 8, που έτσι κι αλλιώς για μένα ήταν και θα είναι ένας οικείος χώρος, και με πολύ χαρά, νοσταλγία αλλά και επιθυμία να δω και να μιλήσω με τη Ντένη, οι μέρες περνούσαν γεμάτες με υπέροχες αφηγήσεις…

Με περίμενε πάντα περιποιημένη, βαμμένη και χτενισμένη, καθισμένη σ ένα παλιό καταπληκτικό ξύλινο καναπέ με ψηλή ξύλινη πλάτη και άσπρες μαξιλάρες …
Το τραπεζάκι μπροστά της, έργο τέχνης κι αυτό, παλιό της ακμάζουσας Αθηναϊκής ελίτ του μεσοπολέμου, με χιλιάδες πράγματα επάνω, βιβλία, χαρτιά, γυαλιά ηλίου, φωτογραφίες, κραγιόν, το τηλέφωνο και φυσικά, ένας μεγεθυντικός φακός.

Μέχρι η Ερασμία να μας ετοιμάσει το καφεδάκι, η Ντένη με την περιορισμένη της όραση από την ωχρά κηλίδα, με περιεργαζότανε πάντα για να δει τι φοράω… Αλέκα, μου έλεγε, έχεις
γούστο, ντύνεσαι φίνα -και, φυσικά, καταλαβαίνετε τι μπορούσε να σημαίνει αυτό για μένα, όταν μου το έλεγε η Ντένη Βαχλιώτη …

Αμέσως μετά, σχεδόν τελετουργικά θα έλεγα, η Ντένη έτρωγε την crème brulee
που της πήγαινα, της άρεσε πάρα μα πάρα πολύ… Αχ βρε Αλέκα… μου έλεγε… μα τι κρέμα είναι αυτή; Μα που την ξετρυπώνεις;…

Μετά ξεκινούσαμε τη συζήτηση, που ήταν πολύπλευρη, διασκεδαστική, ονειρική, συγκλονιστική, με λίγα λόγια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Αρχίζαμε πάντα απ’ τη Μελίνα, συνεχίζαμε με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ, όπου υπάρχει και ένα αφήγημα του Γιάννη, με την θυρωρό της Αλωπεκής 8, την αξέχαστη Πόπη…

Είχε συμβεί, λοιπόν, το εξής: Το ’81 γίνεται κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ, όπου η Ντένη με τρομερή αγωνία βλέπει την Πόπη την θυρωρό και της λέει… Πόπη… μου είπε η Μελίνα, πως τώρα που ο Ανδρέας έγινε εξουσία, θα μας βάζει όλους κάθε πρωί να κάνουμε ένα τέταρτο γυμναστική… σαν τους Ιάπωνες!!!!!!!

Να συμπληρώσω ότι με τη Μελίνα ήταν αχώριστες αλλά από ιδεολογικοπολιτικά, η μια εδώ κι η άλλη εκεί… Συνεχίζαμε, λοιπόν, για τα ενδυματολογικά της, τα σχέδιά της, βλέπαμε πάντα τα σκίτσα της με τις σχεδιασμένες στολές για αρχαίο θέατρο, μου μιλούσε για τον Τσαρούχη, για τη ζωή στο εξωτερικό, για έρωτες κι όλα αυτά τα εξόχως ενδιαφέροντα, για να καταλήξουμε μέσω…. Αχλαδόκαμπου, στα
Γορτυνιακά μας, το σπίτι της οικογένειας, τα πατρογονικά στην Βάχλια, τον πατέρα της, την οικογένεια που ζούσε τότε στα Λαγκάδια και τον παππού τον οπλαρχηγό, επιστήθιο φίλο του Κολοκοτρώνη, τον οπλαρχηγό Βαχλιώτη, όπου υπάρχει και η σχετική πινακίδα στην Βάχλια, «οδός Χρήστου Βαχλιώτη οπλαρχηγού 1821», που οδηγεί στα πατρογονικά των Βαχλιώτιδων.

Ένα παραμύθι, μια μαγική εικόνα, η Μελίνα να μας τραγουδά «να με θυμάσαι και να μ αγαπάς» …το
εκφραστικό πρόσωπο -αλλά κυρίως τα μάτια, το βλέμμα της Ντένης, η απίστευτη Ερασμία που καθόταν διακριτικά και άκουγε κάνοντας κι εκείνη τις παρεμβάσεις της… τα λουλούδια της βεράντας με τα φερ φορζε…. όλα τυλίχτηκαν μαζί και έφυγαν μαζί της…

Εγώ κράτησα τη μνήμη της στην καρδιά μου… Γεια σου γλυκό μου Ντενάκι…