Αύριο που, ίσως, θα είναι πρωθυπουργός ο Τσίπρας η χώρα θα με σέβεται;

Όταν εκείνο το ανοιξιάτικο απομεσήμερο το 2010 ένας κύριος με ονοματεπώνυμο – σαν κλόουν παιδικών πάρτι – με μόνο έξι γράμματα – Όλι Ρεν – μας ευχόταν «καλό κουράγκιο» χαμογελάσαμε με τα ελληνικά του. Εκείνη τη στιγμή ακριβώς άρχιζε κι επισήμως ο σύγχρονος κοινωνικός εμφύλιος πόλεμος στη χώρα μας με απρόβλεπτο πότε, αλλά σίγουρα κακό τέλος.

Τα δελτία ειδήσεων σε τηλεόραση και ραδιόφωνο και τα άρθρα σε εφημερίδες και ενημερωτικό διαδίκτυο «μπούκωσαν» με το λεξιλόγιο του «Mνημονίου». Οι άνθρωποι σε σπίτια, καφενεία, μπαρ, ταβέρνες, γραφεία, «ουρές», παραλίες, εκκλησίες, πάρκα, λεωφορεία,

μετρό, αυτοκίνητα συζητούσαν μόνο για φόρους, απολύσεις, μειώσεις μισθών, ανασφάλιστη εργασία, τρόικα, δανειστές, κόκκινα δάνεια, χρεοκοπία, λουκέτα, αυξήσεις τιμολογίων, λεηλασία ασφαλιστικών ταμείων, συντάξεις πείνας, ζητιανιά, συσσίτια, αστέγους, επιδόματα – «μαϊμού», χαράτσι, πρωτογενές πλεόνασμα, ανεργία, Φωτόπουλος, Σαμαράς, Τόμσεν, Μέρκελ, Τσίπρας, «χούντα», πουλημένοι, ληξιπρόθεσμα χρέη, εφορία, «κατοχή», «κρεματόρια», «δοσίλογοι», πλειστηριασμοί, κατάθλιψη, φακελάκια, διαφθορά, οικονομική τρομοκρατία, διεθνείς τοκογλύφοι.

Αυτή η βίαια παρείσδυση έφερε την ασχήμια.

Ξεχάσαμε – χάσαμε λέξεις, έννοιες και συναισθήματα όπως αγάπη, καλοσύνη, φιλία, συναδελφικότητα, καλή γειτονία, ευαισθησία, ευπρέπεια, εξυπηρέτηση, βοήθεια, ευγένεια, αλληλεγγύη, φιλότιμο, ανθρωπιά, ευτυχία, χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα, μέλλον, παιδιά, χαμόγελο, αδελφοσύνη, ακεραιότητα, σεβασμός, συστολή, αριστεία, ανεκτικότητα, ρομαντισμός, σεμνότητα, διακριτικότητα, αιδώς, ζωή.

Ο κοινωνικός εμφύλιος παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του. Μέρα μέρα, εβδομάδα εβδομάδα, μήνα μήνα, χρόνο χρόνο. Και «αισίως» μπαίνουμε σε λίγο στη δεύτερη πενταετία μιας καταραμένης ζωής που μας καταδίκασαν οι ανεύθυνοι πολιτικοί, η πλειονότητά τους, που κυβέρνησαν την Ελλάδα ή έκαναν δήθεν «αριστερή» αντιπολίτευση και οι επαγγελματίες συνδικαλιστές.

«Αντιμνημονιακοί» εναντίον «μνημονιακών». «Ψεκασμένοι» εναντίον «λογικών». Πολύ «δεξιοί» εναντίον λιγότερο «δεξιών». «Συριζέοι» εναντίον όλων. Τεμπέληδες εναντίον αποφασισμένων να παλέψουν. Ανασφάλιστοι εναντίον ασφαλισμένων. Γιατροί εναντίον ασθενών. Αστυνομικοί εναντίον πολιτών (και το αντίστροφο). Δημόσιοι υπάλληλοι εναντίων πολιτών (και το αντίστροφο). Αυτοκινητιστές εναντίον ποδηλατών. Δικυκλιστές εναντίον πεζών. Έλληνες εναντίον αλλοδαπών (και το αντίστροφο). Μαθητές εναντίον καθηγητών. Κερδοσκόποι εναντίον τουριστών. Καπνιστές εναντίον μη καπνιστών. Ιδιοκτήτες εναντίον ενοικιαστών (και το αντίστροφο). Οπαδοί εναντίον φιλάθλων. Μισάνθρωποι εναντίον ζώων. Τσαμπουκάδες εναντίον φιλήσυχων. Ασυνείδητοι εναντίον οικολόγων. «Φαντάσματα» του διαδικτύου εναντίον ανθρώπων με υπογραφή. Μια κοινωνία που πατάει σε λεπτό πάγο, σαν τσιγαρόχαρτο.

Στο τέλος της επόμενης εξαετίας – κοντά στο 2020 – θα νοσταλγούμε το 2014. Θα αναπολούμε «τι καλά περνάγαμε». Όπως αναπολούμε σήμερα το 2008. Όπως αναπολούσαμε το 2008 το 2002. Μέχρι εκεί μπροστά και πίσω στο χρόνο.

Δεν είμαι μάντης. Χθες Σημίτης, Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς. Αύριο, ίσως, Τσίπρας. Και λοιπόν; Αύριο που ενδεχομένως θα είναι πρωθυπουργός ο ψευδοφαής κ. Τσίπρας θα ξυπνήσω σε μία χώρα που θα σέβεται τη ζωή μου; Που θα εγγυάται την εργασία, το μισθό, την ασφάλιση και αργότερα μια αξιοπρεπή σύνταξη; Που θα εξασφαλίζει άμεση εξυπηρέτηση στις δημόσιες υπηρεσίες; Που θα μεριμνά ώστε όλα τα παιδιά να έχουν πρόσβαση στους παιδικούς σταθμούς και αργότερα σε μία επαρκή μόρφωση μέσω του Λυκείου και του Πανεπιστημίου; Που θα φροντίζει για την καθαριότητα στους δρόμους, τα πάρκα, τα βουνά και τις παραλίες; Που θα έχει ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα; Που θα φυλακίζει όλους όσοι διασπάθισαν ή έκλεψαν το δημόσιο χρήμα; Που θα παρέχει σύγχρονους αυτοκινητόδρομους χωρίς λακκούβες και παγίδες; Που θα προάγει τις τέχνες και τον πολιτισμό, την ποίηση, την ευγενή άμιλλα στον αθλητισμό, την αγάπη προς τα ζώα, την οικολογία;

Πώς θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, όμως, όταν σχεδόν κανένας δεν θέλει να αλλάξει σχεδόν τίποτα, γιατί υπερισχύει ακόμη και σήμερα ο «νόμος» της ακινησίας; Μία μόνο λύση υπάρχει. Η αλλαγή νοοτροπίας.

Ο μυθολόγος Τζότζεφ Κάμπελ έχει πει ότι «πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε τη ζωή που σχεδιάσαμε, για να ζήσουμε τη ζωή που μας περιμένει»…