Από τον Ντρογκμπά στον Ομπάμα…

Το βράδυ του Σαββάτου, μόλις τελείωσε ο αγώνας Μπάγερν- Τσέλσι, άκουσα… πανηγυρισμούς. Φωνές, βεγγαλικά, κροτίδες. Όχι, δεν ήμουν στο Μόναχο. Στα Βριλήσσια ήμουνα.

«Για δες οπαδούς η Τσέλσι», σκέφτηκα. Εκείνη την ώρα ξεκίνησα να βγω για φαγητό. Στην είσοδο της πολυκατοικίας είδα δύο από τους ενοίκους να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται.

- «Δεν ήξερα ότι είστε κολλημένοι με το ποδόσφαιρο», τους είπα.
- «Δεν ασχολούμαστε

με το ποδόσφαιρο», με επιβεβαίωσαν.
- «Τότε γιατί πανηγυρίζετε;» ρώτησα.
- «Τους γ… του γερμαναράδες», μου απάντησε ο ένας και δώστου φιλιά και αγκαλιές με τον άλλο.

Απίστευτο, αλλά ελληνικό. Ταυτιστήκαμε ακόμη και με τους υπερόπτες βρετανούς, που προτιμούν τη λίρα τους από το ευρώ, επειδή αυτοί έτυχε να κερδίσουν τους γερμανούς που μας καταδυναστεύουν. Το ότι δεν τους κερδίσαμε εμείς, δεν έχει καμία σημασία. Ούτε ότι ο αγώνας ήταν ποδοσφαιρικός και όχι οικονομικός. Καμία σχέση, αλλά για τη ψυχολογία κάποιων το γεγονός αυτό δε φαίνεται να μετρά.

Με αυτά και μ’ αυτά ξημέρωσε Κυριακή. Αφού απόλαυσα τον κυριακάτικο Τύπο άνοιξα τηλεόραση. Συντονίστηκα με το Μega να δω ειδήσεις. Παρέλασαν από μπροστά μου ο Ομπάμα, ο Μεντβέντεφ, η Μέρκελ, ο Ολάντ και άλλοι.

Από το ειδυλλιακό περιβάλλον του Καμπ Ντέιβιντ όλοι τους έκαναν δηλώσεις για την Ελλάδα. Για τον ελληνικό λαό. Ο οποίος, έλεγαν, κρατά την τύχη του στα χέρια του.

Δεν άκουσα, όμως, πανηγυρισμούς. Κανείς δε βγήκε στους δρόμους να δείξει τη χαρά του, που όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί μας. Φαντάζομαι πως άλλοι θα σκέφτηκαν ότι κάτι θα θέλουν από εμάς αυτοί για να ασχολούνται μαζί μας. Μια ακόμη διεθνής συνωμοσία σε βάρος της Ελλάδας. Και άλλοι θα τρόμαξαν, αντιλαμβανόμενοι πως όσοι υποστηρίζουν ότι η χώρα κινδυνεύει, έχουν δίκιο.

Όταν ακούγεται πολύ το όνομά σου είναι σα βοή. Κάτι πλησιάζει. Και συνήθως δεν είναι καλό. Σε αυτή τη συγκυρία δε μπορεί να μας αρκούν οι νίκες τις Τσέλσι. Είναι καλύτερα να κερδίζουμε σε κάτι εμείς οι ίδιοι. Να βρίσκουμε δουλειά. Να πληρώνουμε ένα δάνειο. Κάτι να βγαίνει από πάνω μας και κάτι να μας ενισχύσει. Γιατί μέχρι σήμερα μας ενισχύουν άλλοι.

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά οι Γερμανοί μας πληρώνουν. Μας ταΐζουν.
Εμείς δε μπορούμε μόνοι μας. Βγάζουμε ως έθνος λιγότερα από όσα τρώμε. Και αυτοί μας καλύπτουν, με το αζημίωτο βεβαίως, τη διαφορά. Εμείς θέλουμε τα αυτοκίνητά τους, τα ψυγεία τους, αυτοί μας τα δίνουν. Και μας δανείζουν για να τα αγοράζουμε. Και εμείς τους… «τιμωρούμε» πανηγυρίζοντας για την ήττα της Μπάγερν.

Γκολ αυτοί, σέντρα εμείς. Θα τους σπάσουμε τα νεύρα.