Από τον λαϊκισμό της κρίσης …στη νέα Ελλάδα

Σε λίγες ώρες ανοίγει η κάλπη μιας πρωτόγνωρης για τη χώρα και τους πολίτες εκλογικής μάχης, αδιάφορη ως προς το αποτέλεσμα, ενδιαφέρουσα ως προς τις διεργασίες που θα την ακολουθήσουν. Επτά εκατομμύρια Έλληνες, μεγάλο ποσοστό των οποίων άνεργοι, νέοι με πετσοκομμένα όνειρα, γέροι στα όρια της πενίας, επαγγελματίες και επιχειρηματίες χρεοκοπημένοι, πολίτες στα όρια της απόγνωσης, ψήφισαν μέσα σε ένα απόλυτο πολιτικό σκοτάδι με οργή και θυμό. Μια οργή στην οποία επένδυσαν όλα τα κόμματα που θα αναδειχθούν στην επόμενη βουλή, όποτε

αυτή και αν καταφέρει να συσταθεί. Μια οργή που αποτέλεσε το αντικείμενο διχαστικών προεκλογικών επιθέσεων άρνησης, ένθεν κακείθεν του πολιτικού σκηνικού, με ανάγωγες συμπεριφορές και νταηλίδικους συμβολισμούς. Χωρίς κανένας να δείξει ή να δεσμευτεί για το που θέλει να οδηγήσει τους Έλληνες. Η ιδεολογία του λαϊκισμού, που διατρέχει όλα τα κόμματα, έριξε τα τείχη ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας και στα κόμματα διαμαρτυρίας.

Είναι η πρώτη φορά ωστόσο, μετά από 40 χρόνια Μεταπολίτευσης, που το αποτέλεσμα της κάλπης θα αμφισβητήσει επιτακτικά την πολιτική νομιμοποίηση της επόμενης κυβέρνησης συνεργασίας. Το διακύβευμα της Δευτέρας 7 Μαΐου επαναφέρει σε πρώτο πλάνο μια γνωστή από τα παλιά συζήτηση: Πόσο αντιπροσωπευτικό της λαϊκής βούλησης είναι το πολιτικό μας σύστημα; Η στρέβλωση που θα βιώσουμε τις επόμενες ώρες της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων των εκλογών, σε μια μακρά και επίπονη διαδικασία, θα αναδείξει δύο ζητήματα: αφενός ότι η νεοελληνική Δημοκρατία ως η Δημοκρατία του δικομματισμού βιαίως νοθεύει τη βούληση των πολιτών και αφετέρου ότι η νεοελληνική Δημοκρατία ως υπηρετούσα  επί μακρόν την ιδεολογία του λαϊκισμού είναι, πλέον, ανίκανη να ορθώσει αναχώματα στους κινδύνους που ορατά σήμερα την απειλούν.

Αυτή η διαδικασία εκκίνησε από την ανευθυνότητα που επέδειξαν οι πολιτικές ηγεσίες στη διαχείριση της κρίσης τη στιγμή που ξεσπούσε. Προκρίθηκαν οι ψεύτικες υποσχέσεις για να ακολουθήσουν σήμερα τα παγωμένα χαμόγελα των πολιτικών ηγετών, που μέσα από άγουστες καμπάνιες επιχειρούν να τονώσουν την αισιοδοξία των πολιτών, επιτυγχάνοντας ασφαλώς ακριβώς το αντίθετο. Αυτή η διαδικασία κορυφώθηκε την ημέρα της κατάργησης του ρόλου της αντιπολίτευσης στη συνείδηση των πολιτών, με την συγκυβέρνηση. Το momentum ενός σύγχρονου και ισχυρού πολιτικά «ΟΧΙ», που θα μόχλευε την πολιτική διαβούλευση με την Ευρώπη και τους δανειστές, ή ενός αρχικού ηχηρού «ΝΑΙ» που θα υπηρετούσε βαθιά τη Δημοκρατία των συγκλίσεων, περιχαρακώθηκε στις προσωπικές φιλοδοξίες ανίσχυρων πολιτικών ανδρών. Ανδρών που εκδράμουν στον πολιτικό τουρισμό, ή εγγράφουν στο βιογραφικό τους κενούς τίτλους στην αριστοκρατική τους προέλευση.

Το έλλειμμα στρατηγικού σχεδιασμού, αλλά και ενός ορατού κατανοητού προορισμού για την κοινωνία μας, έχει ήδη εκβιάσει τις επιλογές των πολιτών. Οι Έλληνες με κινητήριο δύναμη την οργή, απέναντι στο διωγμό που αντιμετωπίζουν θα  αλλάξουν τον πολιτικό χάρτη από μπλε και πράσινο σε ένα πολύχρωμο πάτσγουορκ, μια εξ