Αντέχουν οι Έλληνες να στηρίξουν τη σκληρή διαπραγμάτευση;

Για να διαπραγματευτείς υπάρχουν τρεις τρόποι:

Να το παίξεις καλό παιδί μήπως και η συγκυρία σε βοηθήσει.

Να το παίξεις κακό παιδί ,όταν έχεις χάσει κάθε άλλη ελπίδα.

Να το παίξεις κακό παιδί από καλή οικογένεια, όταν κρατάς ατού και ξέρεις να τα χρησιμοποιήσεις .

Η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον τρίτο δρόμο και, όπως αποδεικνύεται, όλες οι κινήσεις της αυτά τα πρώτα εικοσιτετράωρα εντάσσονται σε μια πολύ συγκεκριμένη λογική διαπραγμάτευσης, η οποία είναι φανερό ότι δεν ακολουθεί τη συνήθη ελληνική τακτική του «βλέποντας και κάνοντας».

Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί

κανείς με τη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης Τσίπρα, δεν μπορεί παρά να ομολογήσει ότι οι πρώτες κινήσεις ήταν αριστοτεχνικές. Λίγες ώρες μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, και ενώ οι ευρωπαίοι θεωρούσαν ότι η νέα κυβέρνηση ενός νέου κόμματος, νέων και άπειρων πολιτικών, προσπαθεί να συγκροτηθεί, αυτή παρεμβαίνει στο θέμα της Ρωσίας.

Για όσους γνωρίζουν στοιχειωδώς τα ευρωπαϊκά πράγματα, αυτό τάραξε την ΕΕ περισσότερο από όλες μαζί της δηλώσεις για το χρέος ,τη μη αναγνώριση των μνημονίων και της τρόικας. Η εσπευσμένη έλευση Σουλτς και Ντάισενμπλουμ, είχε σαφώς χαρακτήρα αναγνώστης εδάφους. Άγνωστου εδάφους. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο βρίσκεται, για πρώτη φορά, μπροστά σε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί και δεν ξέρει να την ελέγξει. Για πρώτη φορά δεν βάζει την ατζέντα, αλλά υποχρεώνεται να ακολουθήσει την ατζέντα που βάζει η Αθήνα.

Το κατακόκκινο μέτωπο του Σουλτς και το βεβιασμένο χαμόγελο Ντάισελμπλουμ, τα είπαν όλα.
Η κυβέρνηση πέτυχε αυτό που ήθελε πριν μπει στα βαθιά νερά της πραγματικής διαπραγμάτευσης. Να πανικοβάλει τον «αντίπαλο «.
Δεν έσπευσε να καθησυχάσει την Ευρώπη ακολουθώντας τη τακτική του «καλού παιδιού» -τακτική που ακολούθησε με ολέθρια αποτελέσματα ο Αντώνης Σαμαράς.

Το αντίθετο, διακήρυξε σ όλους τόνους ότι αυτά που λέει να εννοεί και περιμένει από την Ευρώπη να θυμηθεί την πολιτική ηθική της , τους ξεχασμένους στόχους της, την Ευρώπη των λαών κι όχι του Βερολίνου.

Τελικά, όπως αποδεικνύεται, ούτε η επιλογή από τον Αλέξη Τσίπρα ,ενός «δογματικού » για την κλασική ευρωπαϊκή σχολή , υπουργού Εξωτερικών, σπουδαγμένου στη Γερμανία, ήταν τυχαία, ούτε ενός αιρετικού οικονομολόγου, υπουργού οικονομικών, σπουδαγμένου στη μητρόπολη του Καπιταλισμού.

Και πριν σπεύσει κάποιος να πει ότι γράφω ύμνο στη τακτική Τσίπρα, σημειώνω ότι απλώς την αναλύω. Θα αποδώσει;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Το ερώτημα είναι «ποιά άλλη επιλογή έχει η χώρα«.

Η τακτική Σαμαρά απέτυχε, ο ίδιος έσπευσε να παραδώσει την εξουσία μη μπορώντας, πλέον, να διαχειριστεί τις απαιτήσεις των δανειστών και την πλήρη οικονομική ισοπέδωση της χώρας. Το «καλό παιδί«, όπως συμβαίνει πάντα με όλα τα «καλά παιδιά», απλώς το αγνόησαν αφαιρώντας του κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης.

Με τη νέα τακτική της Αθήνας, και το Βερολίνο θα αντιδράσει και οι αγορές θα δείξουν τα δόντια τους και, φυσικά, θα σχηματιστούν μέτωπα κατά της Ελλάδας. Ποιός έχει ελπίδα να κερδίσει αυτό το παιχνίδι;

Αυτός που θα αντέξει, αυτός που θα επιμείνει, αυτός που δε θα κάνει πίσω. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο έχει στα χέρια του το όπλο των μηχανισμών κι αυτό θα χρησιμοποιήσει. Η ελληνική κυβέρνηση έχει μόνο ένα όπλο. Την «ιδιαιτερότητα» των Ελλήνων, αυτών που επιβίωσαν αιώνες τώρα ρισκάροντας, ανατρέποντας ρεαλιστικές εκτιμήσεις και προβλέψεις.

Ξέρω, πολλοί θα χαμογελάσετε ειρωνικά με το τελευταίο. Γιατί είναι άλλο να φουσκώνεις από υπερηφάνεια παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ κι άλλο να πρωταγωνιστείς σ΄ αυτά…