Αν βλέπεις τα πάντα γκρι μετατόπισε τον ελέφαντα (Ινδική παροιμία)

Ήθελα ημέρες να γράψω αυτές τις σκέψεις, αλλά ντρεπόμουν. Φοβόμουν. Δίσταζα.
Ντροπή γιατί ο αείμνηστος πατέρας μου, ήμουν μόλις 24 όταν έφυγε από τη ζωή, είχε προλάβει να που πει μερικές αλήθειες της ζωής. Μία απ αυτές που δεν θα ξεχάσω ποτέ, γιατί την έκανα και εικόνα, ότι ο άνθρωπος έχει αστείρευτες δυνάμεις που δεν τις γνωρίζει στα δύσκολα. Και μου περιέγραψε ότι στην κατοχή στο Μεταξουργείο που έμενε παιδί έκανε και μία εβδομάδα να φάει, ενώ ειδική υπηρεσία «τα κάρα της δημαρχίας Αθηνών» μάζευαν τα πτώματα των ανθρώπων που πέθαιναν από την πείνα στους δρόμους.

«Ημουν τυχερός,

εγώ τουλάχιστον κάτι έτρωγα που και που και κοιμόμουν σε δυο δωμάτια με τα δέκα αδέλφια και τους γονείς μου».
Φόβο γιατί ο όχλος του διαδικτύου θα με «σταυρώσει» γι αυτό που θέλω να εξομολογηθώ και δεν ξέρω αν η ψυχή μου αντέχει πλέον τα χολερικά σχόλια από τα περιτρίμματα της κοινωνίας.

Και δισταγμό γιατί δεν ξέρω αν είναι σωστό να δημοσιοποιώ ιερές στιγμές της ζωής μου. Αμόλυντες πιο σωστά που φυλάω στο εικονοστάσι της ψυχής μου. Ωστόσο αφού ξεκίνησα να γράφω, ας το πάω ως το τέλος. Στο κάτω κάτω θα έχω ξεπεράσει και τη ντροπή και τον φόβο και τον δισταγμό μου, όταν σε λίγα λεπτά θα βάζω την τελευταία τελεία.

Ήταν Δεκέμβριος του 1972, οκτώ χρονών παιδί, θυμάμαι τη στολισμένη Λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου περπατούσα κρατώντας το χέρι της αείμνηστης αδερφής μου, μα κι αυτή 58 ετών βρήκε να ταξιδέψει στον αιώνιο χειμώνα, και πηγαίναμε στο σινεμά «Ζίνα». Εκείνο το απόγευμα είδα την πρώτη κινηματογραφική ταινία της ζωής μου. Κινούμενα σχέδια για την ακρίβεια, μεταγλωτισμένα με πρωταγωνιστές σκυλάκια και γατάκια. Από τότε λάτρεψα το σινεμά. Την σκοτεινή αίθουσα τους χειμώνες, τα θερινά τα καλοκαίρια με το αγιόκλημα και το χαλίκι.

Ο κινηματογράφος (μαζί με το ποδόσφαιρο) με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Με ταξίδεψε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε μέρη που δεν πρόκειται να πάω ποτέ. Με δίδαξε, με μόρφωσε, με διασκέδασε, με ξεκούρασε, με λύτρωσε. Χιλιάδες ταινίες στον σχεδόν μισό αιώνα που πηγαίνω σινεμά. Χιλιάδες ταινίες, καμαρώνω για τις γνώσεις μου στην 7η Τέχνη, είμαι υπερήφανος.

Το σινεμά ήταν (δεν μπορώ να πω είναι γιατί είναι κλειστά λόγω πανδημίας) και θα είναι η νούμερο ένα ψυχαγωγία μου. Και σκέφτομαι ότι εγώ που πήγαινα κάποτε και τέσσερις φορές την εβδομάδα σινεμά, ναι τέσσερις φορές, και τα τελευταία χρόνια μία σίγουρα ίσως και δύο, τελευταία φορά σε χειμερινό (γιατί το καλοκαίρι πήγα 3-4 φορές) ήταν στις 24 Ιανουαρίου. Είδα ένα αστυνομικό στην «Όπερα» στην Ακαδημίας. Το αγαπημένο σινεμά του πατέρα μου που πηγαίναμε μαζί, γιατί είναι ακριβώς δίπλα στην παλιά Εθνική Λυρική Σκηνή όπου εργάστηκε ως τεχνικός Διευθυντής είκοσι χρόνια. Και συνειδητοποιώ ότι είναι ο πρώτος χειμώνας της ζωής μου που δεν θα «χωθώ» ούτε μία φορά στην πολυθρόνα.

«Αυτό είναι το προβλημά σου ρε μεγάλε, εδώ πεθαίνουν 60-60 κάθε ημέρα» θα μου πείτε και θα ντραπώ. Να γι’ αυτό δεν ήθελα να τα γράψω αυτά. Αλλά είναι ένα παράπονο. Ένα κομμάτι της ζωής μου που μου λείπει. Ευτυχώς όχι για πάντα, γιατί αυτός ο εφιάλτης θα τελειώσει, ελπίζουμε και προσευχόμαστε στον Θεό, σύντομα.

Και σκέφτομαι ότι ο πατέρας μου πήγε σινεμά πρώτη φορά σε ηλικία 24 ετών απ ότι μου είχε πει. Κι εγώ παραπονιέμαι που έναν χειμώνα δεν θα δω κάποιες ταινίες. Κι εγώ παραπονιέμαι που μου απαγορεύει η κυβέρνηση (δεν μου αρέσει καθόλου) να βγω από το σπίτι μου. Ναι αλλά ο πατέρας μου γλίτωσε από θαύμα στην κατοχή και δεν πάθανε από την πείνα και τις κακουχίες. Κι εγώ είμαι στο ζεστό μου σπίτι αυτή τη στιγμή, έφαγα ένα πιάτο φαί και βλέπω τη θάλασσα. Δεν γίνεται πόλεμος έξω στον δρόμο. Δεν πεθαίνουν από την πείνα οι γειτονές μου, οι συμπολίτες μου στη Ραφήνα, οι συμπατριώτες μου. Πεθαίνουν – θα μου πείτε – πολλοί ηλικιωμένοι και άνθρωποι νεότεροι με ήδη βαριά νοσήματα πριν τους χτυπήσει ο ιός. Και λυπάμαι πολύ γι αυτό. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι, εκτός από το να υπακούσω στην επιστήμη και το Κράτος και να μην βγω από το σπίτι για λίγες εβδομάδες. Δεν είμαι και φυλακισμένος. Μπορώ να βγαίνω για τα στοιχειώδη φορώντας τη μάσκα μου, που επίσης δεν μου αρέσει καθόλου.

Κάπου εδώ νομίζω πως τελειώνω τις σκέψεις μου. Συγνώμη ειλικρινά, αν μοιάζει με ύβρι να μου λείπει το σινεμαδάκι όταν άνθρωποι πεθαίνουν ή επιχειρηματίες καταστρέφονται. Τι να πω όμως ότι κι εγώ κινδυνεύω όσο κι αν προσέχω, γιατί άνθρωπος είμαι. Κι εγώ έχω δραματική μείωση στα εσοδά μου λόγω της πανδημίας. Κι εγώ έχω αγωνία κάθε λεπτό για δικούς μου ανθρώπους που είναι ευάλωτοι λόγω ηλικίας ή ασθένειας.

Αλλά όπως έχει πει ο τεράστιος Εντουάρντο Γκαλεάνο (διαβάστε βιβλία του όταν ξανανοίξουν τα βιβλιοπωλεία σας παρακαλώ) «για εμάς τους εφήμερους θνητούς η μόνη αιωνιότητα είναι η στιγμή. Και είναι προτιμότερο να τη ζήσεις παρά να την κλάψεις»…

The post Αν βλέπεις τα πάντα γκρι μετατόπισε τον ελέφαντα (Ινδική παροιμία) appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.