Αλίμονο, σε αυτούς που δεν αγάπησαν…

Ένα παράξενο όνειρο του χάλασε τη τελευταία νυχτιά πριν πάρει το βαπόρι για το νησί, σηκώθηκε από τα ιδρωμένα σεντόνια νευρικός.

Το ξαναζούσε στριμωγμένο, μέσα στο μικρό φλυτζανάκι του πικρού καφέ, όλο το γυρόφερνε και το μελετούσε.

Ήτανε –λέει- ο πατέρας του, όχι δεν έβλεπε το πρόσωπό του, τραβούσε μπροστά και εκείνος ήταν ο πιτσιρίκος, που κάθε τόσο μπερδευόταν και έπεφτε μέσα στα πόδια του.

Έμοιαζε να γατζώθηκε πάνω σε εκείνη τη μεγάλη ελιά, που είχε ο γέρος του στο σβέρκο, έτσι στρογγυλή

Τον φοβόταν, τι λέω, τον έτρεμε το γέρο του, μπορεί να έφυγε, να σπούδασε στα ξένα, αλλά μέχρι που γέρος του παράγινε γέρος και πέθανε, ούτε τσιχάρο δεν έστριβε μπροστά του.

Δεν ήταν μόνο σεβασμός, ήταν ο αφέντης, χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι και τελείωναν όλα. Έτσι νόμιζε τότε, που ήταν ακόμη μια πιθαμή άντρας!

Μετά ετούτος ο γιος μεγάλωσε, πήρε τα χούγια του πατέρα, δεν άφησε πετσόχναρο. Μονάχα την ελιά δεν πήρε, εκείνη που είχε εκείνος στο σβέρκο. Κάθε τόσο έβαζε το χέρι πίσω, ψαχούλευε το κεφάλι του, μήπως και κάπου τη τσακώσει.

Τώρα πια είχε τη δική του φαμίλια, έκαμε γάμο με μπόλικα γαμπρίκια και νυφίκια, έβγαλαν και δύο παιδιά, που παρόλες τις σπουδές βολόδερναν μέσα στην ανεργία, κρίμα, δεν πρόλαβε κάπου να τα βολέψει.

Όσα έχουν ψυχή δεν κρατούν για πάντα, έτσι και ο ήρωας ετούτης της ιστορίας, έκαμε κύκλο και τώρα ήταν και πάλι στην αρχή, όλο και μίκραινε, είχε σταματήσει πια να μεγαλώνει.

Πάνε λίγα χρόνια από τότε που πήρε σύνταξη και τα στερνά του ήταν φορτωμένα από σχετική αξιοπρέπεια και κλειστά στόματα, μα τι άλλο μπορεί να θέλει το τέλος, άλλωστε το έλεγε συχνά, πως ήταν ένας τυχερός.

Σα να τον βασάνιζε κάτι, όμως, έτσι όπως τρέχει ο χρόνος, που να βρεθεί στιγμή για χασομέρι σε ένα γεροντάκι, που φορά σφιχτά μια παλιομοδίτικη γραβάτα παλαμίδα.

Το ταξί τον έβγαλε στην μπουκαπόρτα του πλοίου, πήρε μια μικρή, μαύρη βαλίτσα με ροδάκια, και την έσυρε όπως έκαμε και με τα πόδια του μέχρι μέσα, σύντομα αποχαιρετούσε το λιμάνι με δυσθυμία. Κυρίως ήταν το πρωινό όνειρο, που δεν άφηνε τις αληθινές εικόνες να χωρέσουν στο μυαλό.

Έβγαλε τα ματογυάλια του και τα σκούπισε αμήχανα, ο κλιματισμός γουργούριζε και τον ενοχλούσε, έκανε να φύγει προς το κατάστρωμα, όταν κατά λάθος έπεσε πάνω της.

Δεν τη γνώρισε, είπε μια κοφτή συγνώμη και συνέχισε στο δρόμο του. Εκείνη όμως στάθηκε μια στιγμή, αναντράνισε τα μάτια της και του φώναξε.

Με τη φωνή της κατάλαβε το όνειρο.

Ναι, για όλους εμάς μοιάζει χιλιάδες χρόνια πίσω, για κείνους τους δυο είναι το μαγικό χθες, όταν βίαια τους χώρισαν, γιατί όπως τους είπαν, δεν ήταν ο ένας για τον άλλον.

Έτσι τους είπαν και μάτωσαν το ερωτευμένο ζευγαράκι.

Πάνε εξήντα χρόνια από τότε, η κοπέλα έφυγε, την ξαπόστειλαν για την Αυστραλία με ένα γράμμα και μια εβδομαδιαία ρετουσαρισμένη φωτογραφία, του άγνωστου γαμπρού.

Από τότε επέστρεφε σπάνια πίσω, μια φορά στα δέκα χρόνια, και φέτος ήταν η χρονιά να κυβερνήσει (τακτοποιήσει) το πατρικό σπιτάκι.

Κάθισαν σε μια γωνιά του καταστρώματος, το αγιάζι έφερνε κάθε τόσο ψιλή θάλασσα και γάζωνε με αλάτι τα στεγνά κορμιά τους.

Πέρασε ώρα μέχρι να μιλήσουν, εκείνος κοιτούσε το πρόσωπό της, μετρούσε τις χαρακιές στο μέτωπο, έπειτα κατέβαινε στα ακροδάχτυλα της, θυμόταν που τα φιλούσε στα κρυφά κι εκείνη κοκκίνιζε, γινόταν σα μυριστό ρόδο. Εκείνη πάλι δεν χαμογελούσε, πάντοτε ρωτούσε και μάθαινε, ήθελε να ξέρει ότι είναι ζωντανός και τα καταφέρνει.

Δεν είπαν κουβέντα για τα χαμένα εξήντα χρόνια, γύρισαν πιο πίσω, έγιναν παιδιά και έβγαλαν πάνω στο κατάστρωμα όλες τις αθώες, μα τόσο παθιασμένες στιγμές τους.

Το ταξίδι κύλησε μέσα στα μάτια της, η θάλασσα πνίγηκε πάνω στον ιδρώτα του μετώπου του.

Την άγγιξε, το τόλμησε, και γέμισε η μια ψυχή με την άλλη. Δεν μετρά με τα ρολόγια η καρδιά τους μεγάλους έρωτες.

Έφτασαν στο προορισμό τους, και βγήκαν χωριστά, ακόμα κρατούσε ο φόβος, μη τυχόν και τους πιάσουν στο στόμα τους οι κακές, οι δίκοχες φιδίσιες γλώσσες.

‘Ενας αέρας ξεσκονούσε, έπαιρνε φουστάνια και μυαλά, έκανε μια με το χέρι του και έψαχνε την ελιά στο σβέρκο του, κοντά ογδόντα χρόνια κι ακόμη να φυτρώσει η άτιμη…