Αλέξης Τσίπρας: Ο σύγχρονος Σίσυφος!

Ένα από όλα αυτά τα κινέζικα γνωμικά λέει «ό,τι έχεις να πεις πες το αύριο». Μάλλον είναι σωστό, γιατί έπρεπε να περάσει μία ημέρα από την επίσκεψη του Ομπάμα στην Αθήνα γιά να καθαρίσει η σκέψη μου. Η αρχική εικόνα μου προκάλεσε σίγουρα προβληματισμό, ντροπή και ίσως θυμό. Αναφέρομαι στη συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα στη συζήτηση μπροστά στις κάμερες με τον αμερικανό πρόεδρο στου Μαξίμου, αλλά και στο επίσημο δείπνο στο Προεδρικό μέγαρο.

Συζητούσε

με τον ισχυρότερο άνθρωπο του πλανήτη ξαπλωμένος στην πολυθρόνα με ανοικτά πόδια, σκάλιζε τα νύχια του, ημιχασμουριόταν, ήταν φανερά αφηρημένος κοιτώντας το ταβάνι, του έδωσε»ποδοσφαιρική» χειραψία στιλ ραπ (ευτυχώς δεν έδωσε και take five των πιτσιρικάδων), μίλησε στην κοινή εμφάνιση Τύπου με ελληνοαμερικανική προφορά στις λέξεις με «ρο», ξεχάστηκε να σηκωθεί όταν έκανε πρόποση ο Ομπάμα και αναγκάστηκε να τον σκουντήξει ο «αρχιμέτρ» – δεν με ενδιαφέρει ότι δεν φόρεσε γραβάτα ή του μίλησε στον ενικό.

Τα άλλα είναι τα σοβαρά κι έχουν σημασία.

Αρχικά ήμουν πεπεισμένος ότι το κάνει από πολιτικό»τσαμπουκά» της «γιαλατζί» αριστεροσύνης. Στέλνω συνειδητά μήνυμα στους ψηφοφόρους μου, αλλά και γενικά στο παγκόσμιο σύστημα ότι «δεν μασάω».

Δεν τον υποδέχομαι στο αεροδρόμιο αλλά στέλνω τον Καμμένο, του συμπεριφέρομαι χαλαρά λες και είναι ο… Καρανίκας, τον «γράφω» με μιά λέξη. Μετά άλλαξα γνώμη, δεν ήταν δυνατόν – λέω – να έχει «κολλήσει» στην προ 25ετίας ιδιότητα του προέδρου του 15μελούς πολυκλαδικού λυκείου Αμπελοκήπων όταν έκανε καταλήψεις και φοβήθηκα ότι είναι άξεστος, αγενής, ανάγωγος και απρεπής. Αλλά και πάλι όταν το καλοσκέφτηκα κατάλαβα ότι δεν είναι δυνατόν να έχει τέτοια ανατροφή και στο κάτω κάτω δεν έχει δείξει ξανά τέτοια δείγματα.

Η επιφοίτηση γιά την ανεξήγητη εικόνα του πρωθυπουργού μου ήρθε όταν τον είδα να κρυώνει στο αεροδρόμιο περιμένοντας την αυτοκινητοπομπή του Ομπάμα. Χωρίς ένα μπουφάν ή παλτό με τα χέρια στις τσέπες, χαμένος «στον κόσμο του» ήταν προφανές πλέον τι συνέβαινε. Βεβαιώθηκα 100% όταν περπατούσε μοναχικός και αφηρημένος στο «Ελευθέριος Βενιζέλος», αφού είχε αποχαιρετήσει τον «πλανητάρχη».

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε «σπάσει». Παγιδεύτηκε στο αδιέξοδο που ο ίδιος σχεδίασε. Αυτό που η επιστήμη ονομάζει «διπλό αδιέξοδο» (double bind) και ο λαός «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα». Σχεδόν δύο χρόνια μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία είχε «λυγίσει». Είναι απλό. Είναι άνθρωπος. Όχι ρομπότ από ατσάλι.

Άνθρωπος με αντοχές και συναισθήματα. Με ψυχή. Το εννοώ και δεν λοιδορώ. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν καν 40 ετών όταν κάθισε στην «ηλεκτρική καρέκλα». Εντάξει το επεδίωξε μετά μανίας, δεν λέω. Δεν τον έβαλε κανείς με το ζόρι, ούτε τον εκβίασε.

Ο ίδιος το ήθελε διακαώς. Τώρα πληρώνει το τίμημα. Τα τερατώδη αμέτρητα ψεμματά του και απατηλές υποσχέσεις που τον «κατάπιαν». Σαν τον Σίσυφο ανεβάζει τον βράχο λίγο προς στο βουνό και αυτή ξανακυλάει. Δεν είναι και λίγα όσα πέρασε επί δύο χρόνια, κάθε ημέρα, κάθε λεπτό σε αυτή την πολιτική «κόλαση» που ο ίδιος δημιούργησε.

Τι να πω? Μάλλον ο πρωθυπουργός «ράγισε» στην χειρότερη στιγμή, όταν τον έβλεπαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη. Και μπροστά σε έναν ηγέτη που μοιάζει να τον συμπαθεί βαθιά και να τον καταλαβαίνει. Αν δεν ήξερες ότι είναι ο Ομπάμα και δεν διέφεραν στο χρώμα θα έλεγες πως είναι ο μεγάλος του αδελφός. Ή έστω ένας αδελφικός φίλος. Έτσι όπως του φέρθηκε.

Ας είναι. Μακάρι ο κ. Τσίπρας να είναι υγιής και ευτυχισμένος με την οικογενειά του. Οι «καρέκλες» – το αντιλαμβάνεται πλέον – έρχονται και φεύγουν. Η εξουσία είναι παροδική.

Και τελικά επιβεβαιώνεται ο Έρνεστ Χεμινγουέι που έχει πει ότι «ο κόσμος κάποτε σπάει τους πάντες»…