Αφήστε τη χλιδή και τη βρωμιά στους πολιτικούς και προνομιούχους της κοινωνίας

Έρχονται στιγμές που νιώθω σαν να με έχουν κλειδώσει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο – όπως την απομόνωση των φυλακών που βλέπουμε στα κινηματογραφικά έργα του Χόλιγουντ – και να ψάχνω απεγνωσμένα για διέξοδο. Οι επιστήμονες, ίσως, να το ονομάζουν κρίση πανικού. Είδα τη ζωή και την ψυχολογία μου να ανατρέπονται μέσα σε λίγους μήνες. Κατάλαβα ότι, πλέον, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Δεν ξέρεις, κυριολεκτικά όχι τι ξημερώνει το επόμενο πρωί, αλλά τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Ουσιαστικά βιώνω ένα δράμα μαζί με την οικογένειά μου και πολλούς

φίλους, συναδέλφους και γείτονες. Και το λέω αυτό, γιατί γνωρίζω από κοντά τι περνάνε κι αυτοί. Χωρίς εικασίες. Αλλά στην καθημερινή επαφή. Μέχρι εδώ είναι τα άσχημα. Η σκοτεινή πλευρά.

Παράλληλα, όμως, συνειδητοποίησα βαθιά ότι το κλειδί σε όλη αυτή την κοινωνική καταστροφή που μας οδήγησαν οι παλιάνθρωποι – στην πλειονοτητά τους -  πολιτικοί, βρίσκεται στην ψυχή μας. Είναι η πίστη. Η πίστη στο καλό. Η πίστη στο Θεό – όπως κι αν τον ονομάζει ο καθένας. Έχουμε ξαναπεί, ο Θεός μπορεί να είναι τα πάντα και ο καθένας. Είναι το δικαίωμα στην ελπίδα. Το όνειρο για ένα όμορφο αύριο. «Ωραία τα γράφεις μεγάλε, αλλά πώς ζεις όταν δεν έχεις χρήματα, όταν χάνεις την αξιοπρέπειά σου μη έχοντας εργασία, όταν βλέπεις τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του τηλεφώνου, της δόσης της εφορίας, του ενοικίου», θα ρωτήσετε.

Πιστεύω ότι ο Θεός δίνει φως σε όλους τους ανθρώπους. Αρκεί να δεχτείς αυτό το φως για να έχεις ευλογία. Και κυρίως να το «χρησιμοποιήσεις» σωστά. Νομίζω ότι ο Θεός δίνει λύσεις στα προβλήματα, μόνο όταν οι άνθρωποι προσπαθούν. Μόνο όταν οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν θετικά τα προβλήματα. Όταν «τα δίνουν όλα» για να διατηρήσουν άσβεστο αυτό το φως και να το δυναμώσουν. Και όχι να το σβήσουν ή να το διοχετεύσουν σε λάθος κατεύθυνση.

Γράφω μέσα από την καρδιά μου. Όπως νιώθω αυτή τη στιγμή. Θέλω να δώσω δύναμη στον εαυτό μου πάνω, απ’ όλα, και μετά σε όποιον τύχει και διαβάσει αυτές τις γραμμές. Αλλά, κυρίως, καταλάβει ότι είμαι ένας από όλους. Ένας άγνωστος άνθρωπος μέσα στο πλήθος. Με τρομερά προβλήματα. Παρότι «δημοσιογράφος». Όσοι διαβάζετε τα κείμενά μου αυτά τα δύο χρόνια στο aixmi.gr ξέρετε ή έχετε προσεγγίσει, σε έναν μεγάλο βαθμό το ποιος είμαι. Και προσπαθώ να σας πείσω απεγνωσμένα ότι πάντα υπάρχει φως και ελπίδα. Είναι αυτή η μαγική στιγμή, οι μαγικές στιγμές, που σου δίνουν λίγη αντοχή, υπομονή και κουράγιο Δεν ξέρω ποιες μπορεί να είναι αυτές οι στιγμές για τον καθένα. Θα με πάρετε, ίσως, για τρελό αν σας πω ότι για εμένα είναι το χάδι της συντρόφου μου, το βλέμμα του σκύλου μου, η αγκαλιά του φίλου μου, η προσευχή σε ένα ξωκλήσι το περπάτημα στη θάλασσα, ένας μεζέ με κρασάκι στο ταβερνάκι της γειτονιάς.

Όμως, τα έχω ξαναγράψει και γίνομαι κουραστικός. Η ζωή είναι στα απλά. Αφήστε τη χλιδή και τη βρωμιά στους πολιτικούς και τους προνομιούχους αυτής της σάπιας κοινωνίας. Τους υπαλλήλους της Βουλής που δεν ξέρουν τι θα πει πόνος, αλλά και ελπίδα. Πολύ απλά γιατί δεν πονάνε. Αλλά και γιατί δεν έχο