To ΠΑΣΟΚ στον κύκλο με την κιμωλία

Στον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ, δυο γυναίκες και μητέρες (η μία θετή, η άλλη βιολογική) αγαπούν πολύ το ίδιο παιδί και πάνε στον δικαστή για να αποφασίσει ποια θα πρέπει να το κρατήσει. Εκείνος, επειδή δεν μπορεί να βγάλει απόφαση, χαράζει έναν κύκλο, βάζει το παιδί στην μέση και δίνει από ένα χέρι σε κάθε μητέρα.

«Τραβήξτε το», τους λέει. «Όποια το πάρει στο μέρος της, πάει να πει ότι το αγαπά πιο πολύ κι αυτή θα το κερδίσει». Οι δυο γυναίκες αρχίζουν να τραβάνε το παιδί, μόνο που κάποια στιγμή είναι έτοιμες

να του ξεκολλήσουν τα χέρια. Τότε, η θετή μητέρα συνειδητοποιεί τι πρόκειται να συμβεί και το αφήνει. Προτιμά να το χάσει, παρά να το ξεσκίσει.

Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε στο μυαλό αυτή η ιστορία, παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν στο ΠΑΣΟΚ τις τελευταίες εβδομάδες. Ένα ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται στο κέντρο του κύκλου, σαν το μωρό του Μπρεχτ, με τον Παπανδρέου από τη μια μεριά και τον Βενιζέλο από την άλλη να τραβάνε, και να τραβάνε, και να τραβάνε…
Η διαφορά με τον κορυφαίο θεατρικό συγγραφέα είναι πως σε αυτόν τον πολιτικό- κύκλο με την κιμωλία, κανείς δεν φαίνεται να αγαπά αυτό το παιδί πραγματικά. Καθένας, «τυφλός τα τ᾽ ώτα, τον τε νουν, τα τ᾽ όμματ᾽ ει», προτιμά να το ξεσκίσει, παρά να το χάσει. Γι αυτό και κανείς δεν το αφήνει.

Το ερώτημα είναι γιατί δεν το αγαπούν. Φταίει το γεγονός πως το παιδί αυτό έχει πάψει να έχει χάρες πια; Είναι άρρωστο, σχεδόν ετοιμοθάνατο, διόλου ελκυστικό και δεν προσφέρει τίποτα στις «μανάδες» που το διεκδικούν, παρά μόνο την αίσθηση της κτητικότητας. Φταίει που στην πολιτική οι «μανάδες» γίνονται συχνά «μαινάδες». Ό,τι κι αν φταίει, το αποτέλεσμα και η προοπτική είναι τα ίδια. Το μοιραίο ξέσκισμα.

Όμως, σε αυτό το άρρωστο παιδί δεν άξιζε τέτοιο τέλος, ό,τι κι αν του φορτώνει κανείς σήμερα. Στα χρόνια που ήταν υγιές και γερό, αγαπήθηκε πολύ και από πολλούς. Πρόσφερε χαρά σε πολλούς ανθρώπους. Σημάδεψε τις ζωές άλλων. Θα ήταν προτιμότερο να το αφήσουν να σβήσει ήρεμα. Αλλά ούτε γι αυτό δεν είναι ικανοί…