Kούφια συνθήματα, από κούφιους ανθρώπους…

Τις τελευταίες ημέρες, συγγενείς, φίλοι και γείτονες με ρωτούν «τι θα γίνει, τι βλέπεις εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα»;

Κατ αρχάς δεν είμαι «μέσα στα πράγματα». Ένας απλός πολίτης είμαι. Το μόνο μου «προνόμιο» είναι πως διατηρώ (ακόμα) την ψυχραιμία μου και πάνω απ΄όλα τη λογική μου.

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου είπε από τη Θεσσαλονίκη

Όταν τον Μάρτιο του 2010 τότε στο πρώτο «μνημόνιο» ο επίτροπος Όλι Ρεν ευχόταν στους Έλληνες «καλό κουράγκιο» οι περισσότεροι γέλασαν με τα «σπαστά» ελληνικά του. Ο άνθρωπος κάτι παραπάνω ήξερε γιά τον εφιάλτη που ερχόταν. Εγώ δεν γέλασα, αλλά πάγωσα.

Όταν τον Ιούλιο του 2010 ο Αντώνης Σαμαράς άρχισε τις μπούρδες με τα «Ζάππεια» οι ίδιοι που «μάσησαν» ότι «λεφτά υπάρχουν», πίστεψαν τότε αυτό κι έγιναν πολιτικά «αλλοίθωροι». Εγώ δεν τον πίστεψα.

Όταν τον Μάιο του 2014 πάλι ο Αντώνης Σαμαράς διατράνωνε σαν βγαλμένος από μαυρόασπρη κωμωδία ότι «σκίζει τα μνημόνια» πάλι κάποιοι, λιγότεροι αυτή τη φορά, τον ξαναπίστεψαν. Φυσικά εγώ δεν τον πίστεψα.

Τα τελευταία πέντε χρόνια από το πρώτο μνημόνιο έως και τον Ιούλιο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε να φέρει την Ελλάδα στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου. Ξεχείλισε ένας καταρράκτης μίσους από τους… προοδευτικούς που ήθελαν να «κρεμάσουν» τους «μνημονιακούς», δοσίλογους», «γερμανοτσολιάδες», «μερκελιστές» και όλες τις άλλες σαχλαμάρες.

Όταν το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου «γκρεμίστηκε» η πλατεία Συντάγματος από το πάρτι χιλιάδων «μεθυσμένων» με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που «έφερνε την ελπίδα», «καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ» και «επανέφερε τη 13η σύνταξη», εγώ φοβήθηκα γιατί ήξερα τι ερχόταν. Όταν το βράδυ της 5ης Ιουλίου «ξαναγκρεμίστηκε» η πλατεία Συντάγματος για το «περήφανο όχι» του δημοψηφίσματος, εγώ αναρωτιόμουν από την aixmi.gr «γιατί ρε φίλε χορεύεις»;

Την Κυριακή θα πάμε να ψηφίσουμε. Την ψήφο μας διεκδικούν (αναφέρω μόνο όσους οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι θα εκλεγούν) ένας αποφατικός πολιτικός που δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη ο κ. Τσίπρας, ένας «βαμμένος» ΟΝΝΕΔίτης ακόμη και στα 62 του η προσωποποίηση του παλιού ο κ. Μειμαράκης, ένας υμνητής και νοσταλγός του Χίτλερ ο κ. Μιχαλολιάκος, ένας δημοσιογράφος που εργάστηκε σκληρά τριάντα χρόνια και αποφάσισε να γίνει πολιτικός λέγοντας σκληρές αλήθειες που η κοινωνία δεν αντέχει ο κ. Θεοδωράκης, ένας «σκιώδης» αρχηγός ενός σάπιου κόμματος, ο κ. Βενιζέλος με «βιτρίνα» την κόρη του αείμνηστου Γιώργου Γεννηματά του πιο σημαντικού Έλληνα πολιτικού της μεταπολίτευσης, ένας 64 χρονος επαγγελματίας πολιτικός που αλλάζει κόμματα «σαν τα πουκάμισα» και δεν εργάστηκε ούτε μία ώρα στη ζωή του ο κ. Λαφαζάνης, ένας συμπαθής και ευπροσήγορος άνθρωπος αλλά με επικίνδυνες ιδεοληψίες ενός κόμματος – «φάντασμα» που «κόλλησε» δύο αιώνες πριν ο κ. Κουτσούμπας κι ένας πολιτικός μηχανικός που έγινε γνωστός χάρη στις κατάρες που έριχνε πριν 25 χρόνια στον Μητσοτάκη πίνοντας φραπέ μπροστά στην κάμερα και για την κρυάδα – φάρσα με τις πίτσες που του έστησε ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο κ. Λεβέντης.

Μιά ματιά στις εκλόγιμες θέσεις βουλευτών στα ψηφοδέλτια κομμάτων προκαλεί ρίγος με τα πολιτικά «ζόμπι» που επιμένουν, κάποιοι από το 1974, θα εκλεγούν δηλαδή γιά 17η φορά!

Φοβάμαι λοιπόν, πως ούτε σε αυτές τις εκλογές θα βρούμε το αλεξίπτωτο ψυχής που ψάχνουμε για να «προσγειωθούμε» στη γη της ελπίδας. Ούτε σε αυτές τις εκλογές θα ξεμπερδέψουμε με το παλιό. Ούτε σε αυτές τις εκλογές η Ελλάδα θα πάει μπροστά. Δεν μπορεί και δεν θέλει να πάει μπροστά.

Απλώς κούφια συνθήματα. Κούφια λόγια. Από κούφιους ανθρώπους.