Kapakia project. Εσύ, που γελάς, αλήθεια τι έκανες;

Είναι μέρες που αναρωτιέμαι μήπως ετούτη η άνοιξη, κουβαλά μια μάταιη αισιοδοξία, ήταν και την περασμένη βδομάδα, εκείνα τα ζητιανάκια, τα πιθανόν χαπακωμένα παιδιά των φαναριών, που ήρθαν και έδεσαν με την συνολική φτηνή μιζέρια.

Έψαχνα απεγνωσμένα ένα ξάνοιγμα, από εκείνα που λες,

δεν είναι όλα ανάδρομα και να, ευτυχώς, πάλι από παιδιά,

τι πιο ευχάριστο, φθάνει το μήνυμα της αληθινής αλληλεγύης και της προσφοράς.

Ήταν

Το θέμα ακούστηκε σχεδόν χαζό, παιδιά δημοτικού σχολείου, που μαζεύουν σαν τρελά, τα καπάκια από πλαστικά μπουκάλια, εμφιαλωμένων νερών.

Δύστροπες σκέψεις γέμισαν το μυαλό, τι καπάκια και σαχλαμάρες, εδώ χάνουμε το μπούσουλα ολάκερης της ζωής μας.

Όμως η ιστορία γράφεται διαφορετικά, είναι δύο χρόνια τώρα και με την προσπάθεια των δύο σχολείων, στην Άνω Κυψέλη, 24 αναπηρικά καροτσάκια δόθηκαν σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.

Τα παιδιά του 33ου και 78ου, δημοτικών σχολείων Αθηνών, έχουν μαζέψει μέχρι τώρα 300.000, πλαστικά καπάκια, τα έστειλαν στην Μακεδονία και το εκεί εργοστάσιο ανακύκλωσης προσφέρει για κάθε 12.500 κομμάτια, από ένα αναπηρικό αμαξίδιο.

Όπως ξερά, περιγράφουν οι δάσκαλοι, για το υπουργείο:

-οι φορείς ενδιαφέρονται για το τι μπαίνει στο σχολειό, το τι βγαίνει, δεν τους πολυνοιάζει,

έτσι τα παιδιά, οι δασκάλοι και οι τριγύρω συγγενείς και φίλοι, μαζεύουν σιωπηλά μπλέ καπάκια, κάνοντας πραγματικότητα αόριστες έννοιες, όπως αλληλεγύη και ομαδικότητα, που τόσο λείπουν από τη ζωή μας.

Σαχλαμάρες, θα πεις, ρεπορτάζ από εκείνα που τα βλέπουμε, καμαρώνουμε και αυτόματα γυρνάμε το κεφάλι από την άλλη, στα ξενόγλωσσα σήριαλ, με τους νευρώνες αγκαλιά με τα ανίκητα, πια, χρέη μας.

Θα περίμενε κανείς, αυτήν ειδικά την εποχή, να πρωτοστατούσε στην θλιβερή και μίζερη καθημερινότητα εκείνη η ομάδα των καλλιτεχνών, όπως οι λογοτέχνες, οι ποιητές αλλά και κάθε είδους θεωρητικοί, που θα είχαν καθάριο σθένος, να εκφράσουν απόψεις και θέσεις στον καθημερινό μας πόλεμο.

Αντ΄αυτού μια βαθειά νεκρική σιωπή, κάτι σαν θλιβερή συνωμοσία, θέλει και από πάνω να μας χρεώσει το λογαριασμό.

Που είναι, άραγε, οι φρέσκοι ζωντανοί ιδεολόγοι, εκείνα που θα μας περπατήσουν, έστω και σε λάθος μονοπάτια, όμως θα μας φυτέψουν σπόρους δράσης και γόνιμων στόχων, πιο πρακτικά θα σταθούν πέρα από εφυολογύματα στην ουσία;

Ενώ η γνώση πολλαπλασιάστηκε και οι δεξιότητες μας κάνουν σπουδαίους τεχνίτες, ξεχνάμε όλο και περισσότερο την ιστορία και το παρελθόν, ξεχνάμε την καταγωγή και την ίδια μας τη φύση.

Αναζητάμε ψεύτικους, παραμορφωτικούς καθρέφτες για να κοιτάξουμε μικροαστικές καταγωγές, ενώ δεν έχουμε πια πόδια να σταθούμε.

Οι πραγματικοί ανάπηροι σίγουρα δεν είναι εκείνοι που με τα καπάκια των παιδιών εξασφάλισαν ένα καροτσάκι, μα όλοι εμείς που παλεύουμε πάνω στα μαξιλάρια καναπέδων, αντάμα με διαδικτυακές προσευχές, άπορους Θεούς και παλαιά όνειρα.