Eυ αγωνίζεσθαι

Οι Ολυμπιακοί αγώνες, δημιούργημα των Ελλήνων, ήταν η πιο σημαντική διοργάνωση της Αρχαίας Ελλάδας στην Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια από το 776π.Χ. Οι Έλληνες πρόγονοί μας δίδαξαν το «ευ αγωνίζεσθαι» και εμείς οι Νεοέλληνες το περιορίσαμε στο… «ανταγωνίζεσθαι».

Στην Ελλάδα, όπου γεννήθηκαν

οι ανθρωπιστικές αξίες και τα ιδεώδη έχει εκκλείψει κατά τρόπο δραματικό η έννοια της υγιούς ανθρώπινης συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα και ιδιαίτερα σε εκείνο της πολιτικής ζωής του τόπου. «Συνεργασία» έφθασε να σημαίνει η «εργασία ενός» σε συνεργασία με άλλους προκειμένου αυτός να ηγείται και να αποφασίζει για το καλό του εαυτού του. Πόσο η χώρα αυτή θα είχε προκόψει αν τόσο οι πολίτες όσο και οι πολιτικοί της αντιλαμβάνονταν την έννοια της συνεργασίας. Και είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό αλλά και οξύμωρο το γεγονός ότι όταν οι Έλληνες βρεθούν μπροστά σε κίνδυνο εθνικό – και αυτό συνέβη άπειρες φορές στην ιστορία τους – ενώνονται σαν μια γροθιά και «συνεργάζονται» για να τον αντιμετωπίσουν.

Στους Ολυμπιακούς του Ρίο η Ελλάδα κέρδισε χάρη στους αθλητές της και μόνον! Όπως αποδείχθηκε οι νέοι και οι νέες μας δεν έχουν μόνον ταλέντο αλλά και υγιή προσωπικότητα, αυτοπεποίθηση και πείσμα. Έχουν τη δύναμη να ξεπερνούν τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά τους από την αδιαφορία της πολιτείας.

Θα ξεχωρίσω ανάμεσά τους – χωρίς να υποτιμώ κανέναν – τον ολυμπιονίκη Γιαννούση για έναν και μόνο λόγο. Γιατί εκτός από το μετάλλιο πρόσφερε στη χώρα του ένα μοναδικό παράδειγμα του ευ αγωνίζεσθαι : δέχθηκε χωρίς ενστάσεις με αυτοσεβασμό και μεγαλοψυχία τον κανονισμό, που απαιτούσε κτύπημα του ταμπλώ με το χέρι από τον φιναλίστ. Ο Γιαννούσης δεν το έκανε, και ενώ, ως προς τον χρόνο είχε ισοφαρίσει με τον χρυσό ολυμπιονίκη,εκείνος παρέμεινε αργυρός. Έδωσε όμως ένα μοναδικό και ανέλπιστο για την εποχή μας παράδειγμα που υπερβαίνει και αυτή την αξία του στο άθλημα : το παράδειγμα του «ήθους», που πρέπει να επιβραβεύεται με ειδικό «πλατινένιο» μετάλιο και όχι να αποτελεί ένα προσόν… τυπικής σημασίας. Ας μη λησμονούμε εξάλλου τις ανάρμοστες συμπεριφορές αθλητών κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και όχι μόνον του Ρίο.

Η Ελλάδα θα πρέπει όχι απλά να επαινέσει το παράδειγμα Γιαννούση αλλά και να το εκμεταλλευτεί για τη διαπαιδαγώγηση των νέων σε μια εποχή ανάλγητη και συχνά «μεσαιωνίζουσα», σε έναν κόσμο χωρίς αξίες και ιδεώδη.

Σκέπτομαι ότι θα μπορούσε να θεσπιστεί ένα έπαθλο για ανάλογες συμπεριφορές αθλητών στο μέλλον, το «βραβείο του ευ αγωνίζεσθαι» !

Στέλλα Πριόβολου