Τελειώνει και η ατιμωρησία;

Τα οφέλη από εν εξελίξει ευρισκόμενο «ξεδόντιασμα» του ναζιστικού εγκληματικού μορφώματος, είναι πολλαπλά: Για την ίδια τη δημοκρατία, για τον καθέναν από εμάς, για τον πολιτισμό της χώρας, για την απομυθοποίηση των μύθων που δημιούργησαν τα μνημόνια, για το τέλος των ψευδαισθήσεων, για τη συνειδητοποίηση όσων με την ψήφο τους ή και την ανοχή τους έδωσαν υπόσταση και δύναμη σε κοινούς εγκληματίες.
Υπάρχει όμως κι ένα όφελος το οποίο υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα ευεργετικό και λυτρωτικό: Η εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή μπορεί να σημάνει και το τέλος της ατιμωρησίας σε αυτή τη χώρα. Δηλαδή μιας από τις καθοριστικές μάστιγες που ευθύνεται για το κατάντημα της χώρας.
Είναι ίσως η πρώτη φορά τα τελευταία πολλά-πολλά χρόνια, που η Δημοκρατία υπερασπίζεται τον εαυτό της και το κοινωνικό σύνολο με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Δηλαδή με την τήρηση των νόμων. Ο,τι δεν γινόταν δηλαδή επί δεκαετίες, όταν π.χ. θέριευε η διαπλοκή ή όταν φούντωνε η διαφθορά ή όταν διάφοροι αετονύχηδες του πολιτικού συστήματος κατασπαταλούσαν και κατέκλεβαν το δημόσιο χρήμα. Η ατιμωρησία προστάτευε και αθώωνε τα πάντα. Η ατιμωρησία «δημιουργούσε» τα εκτρώματα τύπου νόμος περί ευθύνης υπουργών. Η ατιμωρησία φούσκωνε τα πανιά της μεγάλης και μικρής φοροδιαφυγής, αλλά και της παραβατικής νοοτροπίας που εμπεδώθηκε σε μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η ατιμωρησία ήταν εκείνη που έθρεψε την παραλυτική και καταστροφική «διακομματική ιδεολογία» του «ωχαδερφισμού» και του «δε βαριέσαι αδελφέ»…
Τώρα για πρώτη φορά η ατιμωρησία απειλείται να βρεθεί πίσω από τα κάγκελα μαζί με τους μαφιόζους με τις σβάστικες. Κι αν το δει κανείς διαχρονικά, αλλά και δομικά -πόσες τεκτονικές ρωγμές π.χ. έχει δημιουργήσει στα έγκατα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας- το τέλος της ατιμωρησίας μπορεί να αποδειχθεί σημαντικότερο και από το ίδιο το ξερίζωμα του φασιστικού καρκινώματος.
Κι αυτό αν φτάσει μέχρι το τέλος, δηλαδή αν ο κάθε νόμος εφαρμόζεται «τυφλά» χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια, χωρίς πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, τότε –μεταξύ άλλων ευεργετικών– ίσως αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο να υπάρξει ξανά κάποια Χρυσή Αυγή. Μπορεί να υπάρξει σε καρικατούρα, δηλαδή να υπάρξουν «φουσκωτοί» που τρελαίνονται να παίζουν τους Σπαρτιάτες σε κάμπινγκ ή εκστασιάζονται να κάνουν νυχτερινές λαμπαδηδρομίες με χλαμύδες. Μπορεί ακόμα να υπάρξουν υμνητές του Χίτλερ ή θαυμαστές του Ρούντολφ Ες. Αλλά δεν θα υπάρξουν ξανά νοσηροί εγκέφαλοι να δώσουν εντολές σε κνώδαλα κι αυτά να τις εκτελέσουν αφαιρώντας μια ανθρώπινη ζωή…