Σύμβουλοι και παρατρεχάμενοι

Αν υπάρχει ένας υπουργός που μένει, σιωπηλός, στη «σκιά» του πρωθυπουργού, υπηρετώντας τον με απόλυτη αφοσίωση -θα έγραφα εκ νεότητός του- είναι ο Δημήτρης Σταμάτης. Και δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση η αμεσότητα και η ειλικρίνεια με την οποία απάντησε για το μειωμένο στελεχιακό δυναμικό το οποίο εξυπηρετεί τις ανάγκες του πρωθυπουργικού Μαξίμου, στην επερώτηση που του υποβλήθηκε. Το να κάνουμε συγκρίσεις με το παρελθόν και με τα πούλμαν των συμβούλων, που πλαισίωναν τον «ακατανόμαστο», θα ήταν άδικο. Εδώ, υπήρχαν σύμβουλοι που δεν είχαν πατήσει το πόδι τους στην Ελλάδα αλλά έλεγαν, με κάθε ευκαιρία, «Τι καλό παιδί ο George! Πληρώνει και cash». Πλήρωνε τοις μετρητοίς ο άνθρωπος, όπως άλλωστε είχε συνηθίσει να πληρώνει το ΠΑΣΟΚ κάθε δικό του έξοδο και να «τσοντάρει» και διάφορες δαπάνες της αγίας οικογένειας, γενικότερα. Τώρα, γιατί ο Ευάγγελος πήρε το ρίσκο επάνω του και έθαψε όσα βρήκε -και έφριξε- είναι δικό του θέμα, το οποίο φυσικά και κατανοούμε.

Για να επανέλθουμε όμως στο θέμα των συμβούλων και των παρατρεχάμενων. Η ερώτησή μου προς τον Δημήτρη Σταμάτη είναι απλή: Γνωρίζει άραγε ο υπουργός πόσοι σύμβουλοι υπάρχουν στα γραφεία των άλλων υπουργών; Αν όχι -γιατί έτσι νομίζω- τότε θα εκπλαγεί όταν διαπιστώσει όχι μόνον το πλήθος αλλά και τις επαγγελματικές ιδιότητες τις οποίες έχει ο καθένας και το... καλυτερότερο: Τις υπηρεσίες που προσφέρουν στον υπουργό, που συνήθως μεταφέρει από υπουργείο σε υπουργείο τους προηγούμενους συμβούλους του, άσχετο που είναι... άσχετοι με το αντικείμενο του νέου χαρτοφυλακίου. Αρκεί που του είναι «πιστοί». Πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό να ερμηνεύσω το «πιστοί» ιδίως μετά τα όσα ακούγονται στη δίκη Τσοχατζόπουλου αλλά σκέφτομαι ότι θα ήταν ένας αγώνας άγονος ή όπως θα μου έλεγε και ο αείμνηστος Χαρίλαος: «Πιάσ’ τ’ αβγό και κούρεφ’ το!». Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι ο εσμός των συμβούλων και παρατρεχάμενων προκειμένου να δικαιολογεί την παρουσία του, κάνει δύσκολη όχι μόνον τη δουλειά των υπηρεσιακών παραγόντων αλλά υψώνει και τείχος γύρω από τον υπουργό, για να μην μπορεί να ελέγχει το εύρος των «δραστηριοτήτων» τους... Το χειρότερο είναι ότι πολλοί εξ αυτών συμπεριφέρονται ως υπερυπουργοί εκθέτοντας στα μάτια της διοίκησης τον πολιτικό τους προϊστάμενο.

Πόσους αλήθεια συμβούλους χρειάζεται ένας υπουργός για να κάνει τη δουλειά του, πόσοι είναι πραγματικά απαραίτητοι, πόσοι είναι για να διεκπεραιώνουν τα προσωπικά του ρουσφέτια ή τη λεγόμενη «βρόμικη δουλειά» και πόσοι για να καλύπτουν την υπουργική ανυπαρξία; Οταν αυτή τη στιγμή αποχωρούν από το Δημόσιο 12.500 υπάλληλοι για να μικρύνει το κράτος και να συμμαζευτεί η πάσης φύσεως διαφθορά, καλό θα είναι να εξεταστούν το πλήθος και η «προσφορά» των ποικιλώνυμων και πολυποίκιλων υπουργικών συμβούλων. Αυτό απαιτούν οι καιροί και επιβάλλει η πολιτική ηθική