Στρατηγική Χάους ή Ειρήνης στη Συρία

Την ώρα της δημοσίευσης αυτού του άρθρου μπορεί να έχει γίνει ή όχι η επίθεση στη Συρία. Oμως ανεξάρτητα από αυτό, η αγανάκτηση για τη χρήση χημικών είναι αναντίρρητα αιτία αντίδρασης πολιτισμένου κόσμου απέναντι στη βαρβαρότητα. Πριν όμως την όποια μορφή «τιμωρίας», πάνω από όλα πρέπει να βεβαιωθεί το ποιος είναι ο ένοχος. Aρα το πόρισμα των επιθεωρητών είναι αναγκαίο. Και εφόσον ο Aσαντ είναι ο φταίχτης τότε η νόμιμη αντίδραση θα ήταν καλό να έχει στηριχθεί σε μία καλύτερη ανάλυση των ως τώρα ανάλογων «τιμωριών» προς τους παραβάτες ανθρωπιστικών κανόνων.
Ο πόλεμος στο Ιράκ και το Μάλι, οι ταραχές στην Αίγυπτο και την Τυνησία, αλλά και η καταστροφή της Λιβύης μάς έχουν διδάξει ότι ως τώρα το κέρδος ήταν πολλοί νεκροί, σφαγές αμάχων και ισχυροποίηση των ακραίων αντιδημοκρατικών και αντιδυτικών ισλαμιστικών οργανώσεων. Επίσης τη διάλυση των κρατών που βίωσαν και βιώνουν άγριο εμφύλιο πόλεμο. Που σημαίνει ότι η λογική των «χειρουργικών» στρατιωτικών επεμβάσεων και Δημοκρατία δεν φέρνει και τη λογική του καταστροφικού χάους επιβάλλει. Το ζητούμενο όμως και η αιτία αυτών των στρατιωτικών επεμβάσεων είναι η ειρήνη. Αρα ή κάποια «γεράκια» της Δύσης δεν τη θέλουν και βρίσκουν ευκαιρία να διαλύουν τα κράτη της Μ. Ανατολής για να πουλάνε τα όπλα τους και να ελέγχουν πολιτικοοικονομικά την κατάσταση (προς όφελός τους βέβαια πάντα και των συμμάχων τους) ή η ως τώρα πολιτική των «χειρουργικών» στρατιωτικών επεμβάσεων είναι λάθος και επικίνδυνη, διότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να εμπλέξει σε πόλεμο και τα άλλα τρία κράτη της περιοχής, το Ισραήλ, τον Λίβανο και το Ιράν. Ποια θα μπορούσε τάχα να είναι η μέση οδός που θα συνδύαζε στρατιωτική πίεση (δίχως πρόκληση καταστροφής) και ειρήνη (που είναι η βάση για την ευτυχία, κύριο στόχο της σωστής πολιτικής κατά τον Αριστοτέλη; Διότι κάθε στρατηγική πρέπει να στοχεύει την αποφυγή τροφής των άκρων (εδώ των τζιχαντιστών) κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο.
Κατά την άποψή μου αυτή η μέση οδός είναι αυτή που θα στηρίζεται σε ανθρωπιστικά κριτήρια. Δηλαδή στην προστασία της ζωής των πολιτών. Και αυτό θα γίνει υποχρεώνοντας τα αντίπαλα μέρη όχι να οξύνουν πολεμικά τις αντιθέσεις τους αλλά να αποφασίσουν να βρουν μεταξύ τους λύση. Αν και μοιάζει για πολλούς αδύνατο, εντούτοις μπορεί να γίνει αν δημιουργηθούν ζώνες εναέριας ασφαλείας, ουδέτερες υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ ζώνες, όπου τα αεροπλάνα των μεν και δε δικτατόρων δεν θα μπορούν να δράσουν και έτσι η πίεση στο έδαφος θα τους υποχρεώσει σε διάλογο. Ανάμεσα στους δικτάτορες και τους επικίνδυνους ισλαμιστές η πολιτική στρατηγική πρέπει να βάλει τις βάσεις για την ειρήνη στη Μ. Ανατολή.