Στον τουρισμό παίζει ρόλο και η ποιότητα

Είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και μου αρέσει να βλέπω το ποτήρι μεσογεμάτο. Θα δεχθώ ότι οι διθυραμβικές προβλέψεις για δεκαεπτά εκατομμύρια τουρίστες θα βγουν αληθινές. Βοηθάει και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην ευρύτερη περιοχή: Στην Αίγυπτο σφάζονται, στην Τουρκία βρίσκονται σε αναταραχή. Ποιος θέλει αντί για διακοπές να βρεθεί στο νοσοκομείο από καμία αδέσποτη;

Αλλά η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει ως στόχο την αύξηση του απόλυτου αριθμού των τουριστών, χωρίς άλλα κριτήρια. Το να έρθουν, μέσω τουριστικών πρακτόρων, τουρίστες από την Αγγλία, σε ξενοδοχεία της Ρόδου με διακόσια πενήντα ευρώ το ζευγάρι «όλα πληρωμένα» για μια εβδομάδα, δεν μπορεί να θεωρείται κέρδος. Το να έρχεται επτά μέρες στην Κρήτη -στη Χερσόνησο- Γερμανός τουρίστας πληρώνοντας διακόσια ευρώ το δίκλινο με ημιδιατροφή, δεν αποτελεί απόδειξη ότι έχουμε αύξηση του τουρισμού. Ούτε πρέπει να θεωρούμε ως επίτευγμα ότι στην Ηλεία -διάβαζε ευρύτερη περιοχή Ολυμπίας- οι Ρώσοι πληρώνουν τριακόσια ευρώ για οκτώ μέρες «όλα πληρωμένα». Μάλλον ως καθίζηση θα την εκτιμούσα. Στο τέλος θα βρεθούμε με ξενοδοχεία σε εκατό τοις εκατό πληρότητα που θα κλείνουν γιατί δεν θα τα βγάζουν πέρα. Αλλά το χειρότερο: θα έχει υποστεί τέτοια υποβάθμιση το προϊόν που προσφέρει η Ελλάδα, ώστε να χάσουμε το τραίνο του ποιοτικού τουρισμού, που πρέπει αποκλειστικά να μας ενδιαφέρει. Η Ελλάδα έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά από άποψη του πολιτισμού και του φυσικού περιβάλλοντος και είναι κρίμα να αναλώνονται στο βωμό της μαζικότητας.

Ο τουρισμός δεν γίνεται ούτε με πυροτεχνήματα, ούτε με «βραχιολάκια» -δηλαδή τουρίστες που πληρώνουν ελάχιστα και δεν αφήνουν κέρδος ούτε στον ξενοδόχο-επιχειρηματία, ούτε στον τόπο. Ο μαζικός τουρισμός σε περιοχές της Ελλάδας ήδη αποδεικνύεται καταστροφικός, αφήνοντας πίσω του «κουφάρια». Το χειρότερο είναι ότι επιδρά αρνητικά για τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες, που προσφέρουν ξενοδοχειακές μονάδες που λειτουργούν κατά τρόπο πρότυπο και υποδειγματικό σε όλη την Ελλάδα. Η εποχή των rooms to let, η εποχή των πολυώροφων τσιμεντένιων κλουβιών, η εποχή της αρπαχτής έχει τελειώσει. Η οικονομική κρίση κάνει τον πολίτη να μην ταξιδεύει πολύ, να έχει λιγότερες διανυκτερεύσεις αλλά να αυξάνει τις απαιτήσεις του, επιζητώντας τα χρήματα που δίνει να έχουν ανταποδοτικότητα.

Ποια είναι η υπηρεσία που μοιράζει τα «αστέρια» στα ξενοδοχεία, από ποιους αποτελείται, ποια κριτήρια οφείλει να πληροί ένα ξενοδοχείο κατά τάξη, και πόσο συχνά γίνεται έλεγχος ότι το ξενοδοχείο παραμένει στα αρχικά στάνταρς με τα οποία αξιολογήθηκε; Πόσο μετρά η συνεχής εκπαίδευση του προσωπικού ή αν προσφέρει πιστοποιημένα ελληνικά προϊόντα.

Κι αν φέτος φτάσουμε στα δεκαεπτά εκατομμύρια τουρίστες δεν σημαίνει τίποτε, αν αυτοί αφήσουν στην Ελλάδα λιγότερα από το αν ήταν επτά εκατομμύρια. Και αν η Ελλάδα αποκτήσει τη φήμη φτηνού προορισμού, μόνον ζημία θα προκαλέσει. Κι ακόμη πώς ελέγχονται οι τιμές στα εστιατόρια, όταν η ντοματοσαλάτα με υποψία φέτας χρεώνεται δώδεκα ευρώ. Επομένως, καλοί είναι οι διθύραμβοι, δεν λέω. Καλύτερα θα ήταν αν υπήρχε πίσω τους και ένα σχέδιο που να συνδύαζε τουρισμό-πολιτισμό και οικονομικές παραμέτρους μαζί με τον έλεγχο της τουριστικής παιδείας -και συνείδησης- όλων των εμπλεκομένων. Αλλιώς μια τρύπα στο νερό, ούτε καν σε θαλασσινό, δεν κάνουμε.