Στ’ άρματα, στ’ άρματα

Γράφω χωρίς να έχει ανέλθει «καπνός» από το Μέγαρο Μαξίμου, ώστε να έχουμε μια έγκυρη απόδειξη για το πόσο σοβαροί είναι οι πολιτικοί ηγέτες οι οποίοι χειρίζονται την τύχη της Ελλάδας. Ωραίο πρόσχημα έδωσε η ΕΡΤ στον Φώτη, ώστε να βγει στο βουνό τραγουδώντας «στ’ άρματα, στ’ άρματα για τον τηλεοπτικό αγώνα», ενώ όλη τη μέρα τα στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ., ακροβολισμένα, έδιναν αντιφατικές πληροφορίες: Οι μεν -με τον κ. Πανούση επικεφαλής- έλεγαν ότι «δεν είναι ώρα για να πάμε σε εκλογικές αναμετρήσεις», οι δε με τον Ανδρέα -των ΜΜΕ- μπροστάρη ότι «ο Σαμαράς από το Πάσχα και μετά έβαλε τη χώρα να χορεύει καλαματιανό, νομίζοντας ότι είναι μόνον η Ν.Δ. στην κυβέρνηση».
Δεν ξέρω αν ο ίδιος έχει κάποιον ειδικό λόγο να προτιμά το πεντοζάλι, αλλά μπορώ να εκφράσω δύο βεβαιότητες: Η πρώτη ότι φαίνεται πως ο Φώτης μπορεί στα λόγια να δεχόταν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος, αλλά ο ίδιος έπιασε τα στενά με τον Μανιτάκη ως επιτελάρχη και εντολοδόχο του και δεν άφησε να περάσει ούτε μία μεταρρύθμιση στη δημόσια διοίκηση, έτσι για δείγμα, βρε αδελφέ... Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι οι Πολίτες δεν πρόκειται ούτε να ξεχάσουν ούτε και να συγχωρέσουν εκείνον που θα διαλύσει την κυβέρνηση, ώστε να οδηγηθούμε σε εκλογές, ακριβώς την ώρα που είχε αρχίσει να επανακάμπτει η αισιοδοξία και οι περισσότεροι πίστευαν ότι αφήσαμε πίσω μας τα σκληρότερα και τροχοδρομούσαμε προς την ανάκαμψη.
Αλλά πόσο ξεροκέφαλος, εγωιστής, ματαιόδοξος και «στο συννεφάκι» του πρέπει να είναι κανείς ώστε να διαβάζει στον τίτλο των «New York Times» «ήταν πολύ σπουδαίο το θαύμα της Αθήνας για να γίνει πιστευτό»... και να νιώθει υπερπατριώτης ότι θα... ρίξει την κυβέρνηση; Το χειρότερο είναι ότι ακόμη ηχούν στ’ αφτιά μας οι δηλώσεις των τριών ότι «αυτή η κυβέρνηση έχει ορίζοντα τετραετίας», ότι «πρόκειται για μια ισχυρή κυβέρνηση»...
Θα ήθελα, φυσικά, να σας θυμίσω ότι και οι δεύτερες εκλογές -του Ιουνίου 2012- έγιναν γιατί ο Φώτης Κουβέλης αρνήθηκε -μετά τις εκλογές του Μαΐου- να συμμετέχει στο σχήμα της συγκυβέρνησης, που όμως δέχτηκε τη δεύτερη φορά!
Τα πράγματα, λοιπόν, αποδεικνύουν ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. εξ αρχής ήταν με το ένα πόδι έξω και γι’ αυτό επέβαλε στο κυβερνητικό σχήμα ως εκπροσώπους της τους Μανιτάκη-Ρουπακιώτη, οι οποίοι έκαναν οι άνθρωποι ό,τι μπορούσαν και ό,τι περνούσε από το χέρι τους είτε να μη γίνει τίποτε είτε με την τυπολατρία στο όνομα της δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας να βραχυκυκλώσουν τα πάντα. Με ακαταμάχητο γεροντικό πείσμα μετείχαν στην κυβέρνηση μη... μετέχοντες. Ως εδώ, λοιπόν. Με ημίμετρα ο τόπος δεν κυβερνιέται. Ο καθείς και την ευθύνη του.